Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Τα ατελείωτα φτερα του ικαρου...(μνημοσυνο)


Αδυναμη φυση εκ γενετης.
Χωρις αγαπη παρμενη.
Χωρις μητρικη συναισθηματικη φροντιδα,
χωρις πατρικη αξια.....παρα ΑΠΟΥΣΙΑ.
Μονο σκοταδι
και μια μονιμη κατασκευη στα χερια σου....
"ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ" !
Μία η προσδοκια................να τερματισεις το σκοταδι και να πεταξεις.
Μπερδεμενος νους.
Ακολουθει το σωμα..
Ανισχυρο ν'αντισταθει
στα ανθρωπινα καλεσματα.
που σαν λυκοι κατατρωνε τα σπλαχνα
και καθε πρωι
ενα καινουριο σαρκιο
περιμενει παλι τον ιδιο εφιαλτη.
Τα ματια ψαχνουν αυτο που η καρδια ποθει.
Μα μονος πως να το'βρεις?
Ειχες μονο το παιδικο χαμογελο...
που να τ'ακουμπησεις?
Σε ποιο "σωστο" ή "λαθος" ενηλικου λογου
μπορουσες να παρηγορηθεις?
Ποιο οριο θα σου δωσει την αξια?
Ξεσκιζες το "ΕΓΩ"
κι υστερα εδινες μια και πεταγες ψηλα.
Μα το ψηλα ηταν κλεστο
και χτυπαγες τους ωμους στον τοιχο...
στο τζαμι περισσοτερο.
Ετσι.....
προσπαθησες ν'αγαπησεις το σκοταδι
και νομισες πως εγινες πιο δυνατος.
Μα ελλειπε η αγαπη απο τα σπλαχνα.
Ελλειπε απ'τον κηπο σου το ομορφο μοναδικο λουλουδι,
το τι ειναι η αγαπη....
τι ειναι το "ΜΑΖΙ",
τι ειναι η δυναμη του πατερα και της μητερας,
αυτου του ιδανικου,μοναδικου,σεβασμιου δεσμου.
Χωρις οριο της γνωσης αυτης εμπρακτα,
χωρις αρχη....
αναρχος πια,
κοιμηθηκες με τη συνοδεια
ενος χαμενου τραγουδιου στην καρδια.
Κι ειπες να κανεις αλλη μια κατασκευη.
Μια θωρακισμενη καρδια!
Μα ειχες ΜΟΝΟ :
μια ηλιαχτιδα,
τη σκονη που χορευε εκει
και το τραγουδι που ψελλιζες τα βραδια.
Τιποτ'αλλο!
Κι εφτιαξες.....
ναι.....εφτιαξες...
θωρακισες...
μα.....
απο παντου χαραμαδες.
Ξεχυνονταν οι αναρχες προσδοκιες.
Οι ποθοι ξερνουσαν ουτοπια.
Οταν σου ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ....
εφυγες.
Και νομισες πως πηγες πολυ μακρια.
Εκει ξανανιωσες μονος.
ΕΡΗΜΟΣ!
Μπερδευοντας την ελευθερια με την αναγκη του "Πρεπει!"
ζητουσες ερωτα απο κατι μακρινο.
Μια σκεψη ηταν αρκετη
να σου θυμισει πως εισαι ανθρωπος.
Λιγοστη η επαφη με το ποθητο.
Τα φτερα ΑΚΟΜΑ υπο κατασκευη.
Για λιγο ειχαν χαθει εντελως τα "υλικα" σου ονειρα...
αυτα που χρειαζονταν για την κινητηρια δυναμη τους.
Ο σεβασμος κι εκει που πηγες,
στο "μονος κατ'αναγκην",
ηταν ελαχιστος.
Οσο κι αν σηκωνες το κεφαλι για ανασα,
τοσο πνιγοσουν στην επιτακτικη απαγορευση των αρετων,
του δίκιου,
του "εχω υποσταση και ειναι δυνατη".
Ομως δεν ηταν!
Οχι δυνατη...
Δεν ηταν αρκετη.
Και πεταξες ξανα.
Για που?
Δεν ηξερες.
Επεστρεψες εκει.
Εκει που τα φτερα ειχαν μεινει
σαν μια αρχικη ιδεα....
που καποτε....
καποτε.....
θα...
Βρισκεις το ιδιο "κελι",
την ιδια γνωριμη σκονη ,
μα τωρα ειχες στην τσεπη
την υλικη υποσταση,
την απολαυση των χρηματων.
Αρχοντας του επιγειου.
Απολαμβανω!
Ειμαι καλα στο δηθεν μου.
Λιγη δυναμη ακομη
για να παμε παρακατω,
Ηρθε η απολαυση των βεβιασμενων κοπων ...
Η καταναλωση.
Ομως μαζι με το χρημα μεσα απ'τα χερια,
καταναλωνοταν και η ζωη,
κλεισμενος εκει 
στις ακληρες ανηλιαγες γωνιες.
Ειχες πει μαλλον: 
"τι ωραια που περναω...γαμάτα!!!"
Κι ομως τα βραδια
παλι εκλαιγες.
Και παλι το ιδιο τραγουδι-θρηνο ψελλιζες.
Εψαχνες κατι
που δεν ηξερες εξ ολοκληρου τον ορισμο του.
Μιλουσες για αγαπη
ομως μπερδευοσουν στις τοσες μορφες της.
Μία ειναι!
Η πρωταρχικη κυλαει μεσα στον πλακουντα,
ξεχυνεται απ'την ψυχη της μανας.
Ομφαλιος λωρος δεν υπηρχε
κι αφου δεν υπηρχε πως να κοπει?
Το εγω "εκεινης" ισχυροτερο.
Κι εμεινες μονος μεσα στον κοσμο του λαθους,
λαθος απο την πρωτη σου ανασα
στο κατωφλι του ανθρωπινου.
Μπερδευτηκες...θελησες....αφεθηκες....θυμωσες....διεκδικησες...
Μα ακομα τα φτερα δεν ειχαν τα "υλικα" τους
για να γινεις ο Ικαρος των οριζοντων.
Η θεληση για ζωη 
ξαναχτυπησε την πνιγμενη καρδια.
Κι ανοιξες μια τρυπα με τα νυχια για να δεις.
PARA_MITHI@...
"Θα μεινω!" , ειπες.
Κι επιασες παλι  την κατασκευη στα χερια .
Τα φτερα!
Ησουν παλι ενας αδιστακτος κατακτητης
που τωρα τα φτερα............-αν τελειωναν-
θα ειχαν κι ενα ασπρο αλογο-λογο
για να γαζωσεις "το συμπαν",
να το αλωσεις.
Και ηθελες να γινεις.....
ω! ναι....
ηθελες τοσο πολυ να γινεις
ο καθρεπτης μιας αλλης ψυχης.
Παρεμεναν λιγοστα τα υλικα ομως ακομα.
Ελλειπε μονο ενα θαρρω....
Η ΑΓΑΠΗ!!!
Κι απ΄το αλογο ακουγες μονο απο μακρια τον καλπασμο του.
Αφεθηκες στη μεταμορφωση,
μα το σκοταδι δεν εφευγε απ'τα συρταρια .
"Στις δανεικες τις προσευχες"
ποτέ κανεις δεν ειναι ο εαυτος του.
Και η αγαπη περιμενε εκει που δεν δωθηκε,
κλειδαμπαρωμενη σε "ξενα" χερια,
μητρικα,
κατεστραμενα,
απλαστη,
αμορφη.
Περιμενε το πανεμορφο "θυμα" της.
Μα ηταν ηδη πολυ αργα!
Η ΠΡΩΤΗ ΠΝΟΗ,
Η ΠΡΩΤΗ ΡΟΥΦΗΞΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ.
Κι επεσες παλι με τα μουτρα στα φτερα.
Μα τωρα ειχες κι αλλα εργαλεια.
Τα δικα ΤΗΣ χερια,
της αγαπημενης σου ,
μιας ανασας που ανοιξε τα συμπαντα του νου
κι εβαλε μεσα φως.
Αμαθος στη δεσμη,
σκλαβωμενος...
ηττημενος απο το φιλικο σου σκοταδι,
πολεμιος του εαυτου,
σε στροβιλιζαν δεσμες,
σε πηγαιναν στο επιγειο "μαζι",
στην προσπαθεια της ενωσης.....του Ενα.
Μα χαραζες ακομα στον τοιχο του κελιου ημερες......
με τις ηλιαχτιδες.....
μια....
αλλη μια....
κι αλλη μια...
Ακομα δεσμιος του "Εγω".
Κι η καλπικη αγαπη περιμενε εκει..
στα κροκο-δειλια δακρυα της μανας
που ξεχασε να δωσει το αρχεγονο δωρο της,
που εβλεπε το κλαμα του μωρου
κι οχι την πηγη του.
Τα φτερα δε φτιαχνονταν.
Καπου υπηρχε λαθος!
Καποιος παλευε μεσα σου
κι οταν τη μερα προσπαθουσες,
ενας εαυτος κατεστρεφε τον ποθο τη νυχτα.
Δυσκολοι καιροι.
Η σαρκα απαιτουσε.
Η ψυχη παλευε ακαιρα να φυγει.
Ορκοι σαθροι.
Παραξενο αγερι πλανευε καθε μερα  το "μαζι".
ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΚΙ ΑΠ΄ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ.
Μεσα στο κελι πως να γινει?
Τα ψηγματα τριτων ηρθαν,
διαβρωσαν το καθαριο,
το μεγιστο,
το ΑΛΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ!!!
Κατεστρεψες μονος σου τα φτερα
για να τα ξαναφτιαξεις απ΄την αρχη.
Μα τωρα οι ηλιαχτιδες(μαλλον) εγιναν σχοινια
και προσπαθωντας  για φτερα
εβγαινε θηλια.
Ενα συγνωμη ψιθυρισες...
και γυρισες παλι εκει...
ποθωντας βαθια μες στα σκοταδια σου
την ερημο της "μανας"να προσφερει μια αγαπη κατ'αναγκην.
Ακομα ακουω το τραγουδι του φοβου και του τιποτα.
Το συμπαν παραμενει φωτισμενο
και περιμενει......
οχι τον δοτη...
μα τον συνειδητοποιημενο αφοβο πολεμιστη
σαρκιου και ψυχης ενωμενο
για να το αλωσει.
Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)



                   Βιντεο Κωστας Καββαδιας
 "... ποτέ ξανά στα χέρια σου δε θα κλειστώ
να κλάψω για τα προδομένα"

14 σχόλια:

  1. Υπέροχες σκέψεις Αγριομελιώ μου
    Ποτέ ξανα δεν θα πλεύσω στο μαρτύριο
    του φόβου και της απόρριψης
    γιατί:
    Το συμπαν παραμενει φωτισμενο
    και περιμενει......
    οχι τον δοτη...
    μα τον συνειδητοποιημενο αφοβο πολεμιστη
    σαρκιου και ψυχης ενωμενο
    για να το αλωσει.

    φιλιαγαπηςπουαναπτερωνειτονανθρωπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μου εμεινε κατι πολυ συγκεκριμενο.. ενω ολο το κειμενο ειναι υπεροχο..
    " Ειμαι καλα , στο δηθεν μου"
    σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Agriomeli μου!!!! Καλό απλά Ευχαριστώ για την ομορφιά που μοιράστηκες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τι να πω καλό μου... ζωγράφισες τηλεταινία πραγματικής ζωής.Και τώρα που μπήκε για τα καλά το κρύο, καθόμαστε να τη δούμε!Η πλοκή της δεν έχει καμιά σχέση με πρόσωπα, αλλά έχει με καταστάσεις.Μιλάει για τον γνωστό μας Ίκαρο που λοξοδρόμησε από παλιά.Ή μάλλον δεν έδωσε σημασία στις ηλιαχτίδες!Δεν έφταιξε κανένας γι' αυτό... αυτοκτόνησε... και στις αυτοκτονίες δε γίνονται μνημόσυνα!Το ιδανικό τέλος βέβαια θα ήταν να ζήσει δίπλα στο σύμπαν... αν έχει κρατήσει λίγο σθένος!
    Την καλησπέρα με την αγάπη μου αφήνω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. "Μα τωρα οι ηλιαχτιδες(μαλλον) εγιναν σχοινια και προσπαθωντας για φτερα εβγαινε θηλια"... "κι εγώ που θέλησα πολλά έχασα και τα λίγα"......Καλησπεροφιλιαστοξεροβόρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δεν υπαρχουν πραγματικα λογια... (!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μνημόσυνο;
    PARA-MITHI;
    Πτήση στον αεροδιάδρομο του σύμπαντος;
    Πόνεσες πάλι απόψε...
    Φιλιά Αγριομελένια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λυγμός τεράστιος !
    Σαν την έκταση του μνημοσύνου!
    Πάνω, μέσα, γύρω από όλα η αγάπη!
    Φιλί γλυκό αγριομελάκι μου!

    Σφίχτηκε η καρδιά μου!
    Πόσο μάλλον η δική σου....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η αγάπη..που γίνεται σκόνη,η αγάπη που ματώνει που σκίζει το δέρμα για να εισχωρήσει στην ψυχή..και απο την άλλη η αναζήτησή της..
    η αέναη αναζήτηση για την ανεύρεσή της..που χάθηκε?μέσα στις εμμονές..στις προδοσίες στα κλεμμένα όνειρα στο ανεκπλήρωτο στο ανέφικτο στο μη υπαρκτό αλλά ονειρικό αναζητούμε..βαδίζοντας σε τεντωμένο σκοινί..κι ένα μυστήριο πράμα..δεν πέφτουμε..γιατί παίρνουμε μαζί και τα φτερά μας..εε ναί Μελάκι μου μπορεί και να πέσουμε..γιατί εκεί έξω σπανίζει το συναίσθημα αυτό..έγραψες ένα αριστούργημα εδώ..κομμάτια με έκανες απόψε..σου έγραψα κι εγώ τα δικά μου τρελά..όλοι μας κουβαλάμε το τεντωμένο σχοινί μέσα μας τελικά..μήπως μας προσδιορίζει?ή μήπως μας προτρέπει κιόλας?ή μήπως φταίμε κι εμείς που δεν το κλειδώνουμε σένα συρτάρι το ρημάδι?....φιλάκια Μελάκι μου η μάλλον καληνυχτολουλουδομονογιασενα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ...traigo
    ecos
    de
    la
    tarde
    callada
    en
    la
    mano
    y
    una
    vela
    de
    mi
    corazón
    para
    invitarte
    y
    darte
    este
    alma
    que
    viene
    para
    compartir
    contigo
    tu
    bello
    blog
    con
    un
    ramillete
    de
    oro
    y
    claveles
    dentro...


    desde mis
    HORAS ROTAS
    Y AULA DE PAZ


    COMPARTIENDO ILUSION


    CON saludos de la luna al
    reflejarse en el mar de la
    poesía...




    ESPERO SEAN DE VUESTRO AGRADO EL POST POETIZADO DE 12 AÑOS DE ESCLAVITUD, MASTER AND COMMANDER, LEYENDAS DE PASIÓN, BAILANDO CON LOBOS, ...

    José
    Ramón...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ όμορφο, πόσες αλήθειες κρύβει μέσα του...! Καλή σου μέρα αγριομελάκι μου :)

    Υ.Γ. μου άρεσε πολύ και η φωτογραφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Φιλοι μου,
    εξιστορησα μια διαδρομη ,
    μιας ζωης πεθαμενης πια.
    Απεφυγα τα 3μηνα,τα 6μηνα
    κι εκανα το ετησιο μνημοσυνο κατευθειαν.

    Ζωη σε μας.
    Σας ευχαριστω ολους απο καρδιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή