Τα ατελείωτα φτερα του ικαρου...(μνημοσυνο)

Αδυναμη φυση εκ γενετης.

Χωρις αγαπη παρμενη.

Χωρις μητρικη συναισθηματικη φροντιδα,

χωρις πατρικη αξια.....παρα ΑΠΟΥΣΙΑ.

Μονο σκοταδι

και μια μονιμη κατασκευη στα χερια σου....

"ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΙΚΑΡΟΥ" !

Μία η προσδοκια................να τερματισεις το σκοταδι και να πεταξεις.

Μπερδεμενος νους.

Ακολουθει το σωμα..

Ανισχυρο ν'αντισταθει

στα ανθρωπινα καλεσματα.

που σαν λυκοι κατατρωνε τα σπλαχνα

και καθε πρωι

ενα καινουριο σαρκιο

περιμενει παλι τον ιδιο εφιαλτη.

Τα ματια ψαχνουν αυτο που η καρδια ποθει.

Μα μονος πως να το'βρεις?

Ειχες μονο το παιδικο χαμογελο...

που να τ'ακουμπησεις?

Σε ποιο "σωστο" ή "λαθος" ενηλικου λογου

μπορουσες να παρηγορηθεις?

Ποιο οριο θα σου δωσει την αξια?

Ξεσκιζες το "ΕΓΩ"

κι υστερα εδινες μια και πεταγες ψηλα.

Μα το ψηλα ηταν κλεστο

και χτυπαγες τους ωμους στον τοιχο...

στο τζαμι περισσοτερο.

Ετσι.....

προσπαθησες ν'αγαπησεις το σκοταδι

και νομισες πως εγινες πιο δυνατος.

Μα ελλειπε η αγαπη απο τα σπλαχνα.

Ελλειπε απ'τον κηπο σου το ομορφο μοναδικο λουλουδι,

το τι ειναι η αγαπη....

τι ειναι το "ΜΑΖΙ",

τι ειναι η δυναμη του πατερα και της μητερας,

αυτου του ιδανικου,μοναδικου,σεβασμιου δεσμου.

Χωρις οριο της γνωσης αυτης εμπρακτα,

χωρις αρχη....

αναρχος πια,

κοιμηθηκες με τη συνοδεια

ενος χαμενου τραγουδιου στην καρδια.

Κι ειπες να κανεις αλλη μια κατασκευη.

Μια θωρακισμενη καρδια!

Μα ειχες ΜΟΝΟ :

μια ηλιαχτιδα,

τη σκονη που χορευε εκει

και το τραγουδι που ψελλιζες τα βραδια.

Τιποτ'αλλο!

Κι εφτιαξες.....

ναι.....εφτιαξες...

θωρακισες...

μα.....

απο παντου χαραμαδες.

Ξεχυνονταν οι αναρχες προσδοκιες.

Οι ποθοι ξερνουσαν ουτοπια.

Οταν σου ΕΠΕΤΡΕΨΑΝ ....

εφυγες.

Και νομισες πως πηγες πολυ μακρια.

Εκει ξανανιωσες μονος.

ΕΡΗΜΟΣ!

Μπερδευοντας την ελευθερια με την αναγκη του "Πρεπει!"

ζητουσες ερωτα απο κατι μακρινο.

Μια σκεψη ηταν αρκετη

να σου θυμισει πως εισαι ανθρωπος.

Λιγοστη η επαφη με το ποθητο.

Τα φτερα ΑΚΟΜΑ υπο κατασκευη.

Για λιγο ειχαν χαθει εντελως τα "υλικα" σου ονειρα...

αυτα που χρειαζονταν για την κινητηρια δυναμη τους.

Ο σεβασμος κι εκει που πηγες,

στο "μονος κατ'αναγκην",

ηταν ελαχιστος.

Οσο κι αν σηκωνες το κεφαλι για ανασα,

τοσο πνιγοσουν στην επιτακτικη απαγορευση των αρετων,

του δίκιου,

του "εχω υποσταση και ειναι δυνατη".

Ομως δεν ηταν!

Οχι δυνατη...

Δεν ηταν αρκετη.

Και πεταξες ξανα.

Για που?

Δεν ηξερες.

Επεστρεψες εκει.

Εκει που τα φτερα ειχαν μεινει

σαν μια αρχικη ιδεα....

που καποτε....

καποτε.....

θα...

Βρισκεις το ιδιο "κελι",

την ιδια γνωριμη σκονη ,

μα τωρα ειχες στην τσεπη

την υλικη υποσταση,

την απολαυση των χρηματων.

Αρχοντας του επιγειου.

Απολαμβανω!

Ειμαι καλα στο δηθεν μου.

Λιγη δυναμη ακομη

για να παμε παρακατω,

Ηρθε η απολαυση των βεβιασμενων κοπων ...

Η καταναλωση.

Ομως μαζι με το χρημα μεσα απ'τα χερια,

καταναλωνοταν και η ζωη,

κλεισμενος εκει 

στις ακληρες ανηλιαγες γωνιες.

Ειχες πει μαλλον: 

"τι ωραια που περναω...γαμάτα!!!"

Κι ομως τα βραδια

παλι εκλαιγες.

Και παλι το ιδιο τραγουδι-θρηνο ψελλιζες.

Εψαχνες κατι

που δεν ηξερες εξ ολοκληρου τον ορισμο του.

Μιλουσες για αγαπη

ομως μπερδευοσουν στις τοσες μορφες της.

Μία ειναι!

Η πρωταρχικη κυλαει μεσα στον πλακουντα,

ξεχυνεται απ'την ψυχη της μανας.

Ομφαλιος λωρος δεν υπηρχε

κι αφου δεν υπηρχε πως να κοπει?

Το εγω "εκεινης" ισχυροτερο.

Κι εμεινες μονος μεσα στον κοσμο του λαθους,

λαθος απο την πρωτη σου ανασα

στο κατωφλι του ανθρωπινου.

Μπερδευτηκες...θελησες....αφεθηκες....θυμωσες....διεκδικησες...

Μα ακομα τα φτερα δεν ειχαν τα "υλικα" τους

για να γινεις ο Ικαρος των οριζοντων.

Η θεληση για ζωη 

ξαναχτυπησε την πνιγμενη καρδια.

Κι ανοιξες μια τρυπα με τα νυχια για να δεις.

PARA_MITHI@...

"Θα μεινω!" , ειπες.

Κι επιασες παλι  την κατασκευη στα χερια .

Τα φτερα!

Ησουν παλι ενας αδιστακτος κατακτητης

που τωρα τα φτερα............-αν τελειωναν-

θα ειχαν κι ενα ασπρο αλογο-λογο

για να γαζωσεις "το συμπαν",

να το αλωσεις.

Και ηθελες να γινεις.....

ω! ναι....

ηθελες τοσο πολυ να γινεις

ο καθρεπτης μιας αλλης ψυχης.

Παρεμεναν λιγοστα τα υλικα ομως ακομα.

Ελλειπε μονο ενα θαρρω....

Η ΑΓΑΠΗ!!!

Κι απ΄το αλογο ακουγες μονο απο μακρια τον καλπασμο του.

Αφεθηκες στη μεταμορφωση,

μα το σκοταδι δεν εφευγε απ'τα συρταρια .

"Στις δανεικες τις προσευχες"

ποτέ κανεις δεν ειναι ο εαυτος του.

Και η αγαπη περιμενε εκει που δεν δωθηκε,

κλειδαμπαρωμενη σε "ξενα" χερια,

μητρικα,

κατεστραμενα,

απλαστη,

αμορφη.

Περιμενε το πανεμορφο "θυμα" της.

Μα ηταν ηδη πολυ αργα!

Η ΠΡΩΤΗ ΠΝΟΗ,

Η ΠΡΩΤΗ ΡΟΥΦΗΞΙΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ.

Κι επεσες παλι με τα μουτρα στα φτερα.

Μα τωρα ειχες κι αλλα εργαλεια.

Τα δικα ΤΗΣ χερια,

της αγαπημενης σου ,

μιας ανασας που ανοιξε τα συμπαντα του νου

κι εβαλε μεσα φως.

Αμαθος στη δεσμη,

σκλαβωμενος...

ηττημενος απο το φιλικο σου σκοταδι,

πολεμιος του εαυτου,

σε στροβιλιζαν δεσμες,

σε πηγαιναν στο επιγειο "μαζι",

στην προσπαθεια της ενωσης.....του Ενα.

Μα χαραζες ακομα στον τοιχο του κελιου ημερες......

με τις ηλιαχτιδες.....

μια....

αλλη μια....

κι αλλη μια...

Ακομα δεσμιος του "Εγω".

Κι η καλπικη αγαπη περιμενε εκει..

στα κροκο-δειλια δακρυα της μανας

που ξεχασε να δωσει το αρχεγονο δωρο της,

που εβλεπε το κλαμα του μωρου

κι οχι την πηγη του.

Τα φτερα δε φτιαχνονταν.

Καπου υπηρχε λαθος!

Καποιος παλευε μεσα σου

κι οταν τη μερα προσπαθουσες,

ενας εαυτος κατεστρεφε τον ποθο τη νυχτα.

Δυσκολοι καιροι.

Η σαρκα απαιτουσε.

Η ψυχη παλευε ακαιρα να φυγει.

Ορκοι σαθροι.

Παραξενο αγερι πλανευε καθε μερα  το "μαζι".

ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΚΙ ΑΠ΄ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ.

Μεσα στο κελι πως να γινει?

Τα ψηγματα τριτων ηρθαν,

διαβρωσαν το καθαριο,

το μεγιστο,

το ΑΛΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ!!!

Κατεστρεψες μονος σου τα φτερα

για να τα ξαναφτιαξεις απ΄την αρχη.

Μα τωρα οι ηλιαχτιδες(μαλλον) εγιναν σχοινια

και προσπαθωντας  για φτερα

εβγαινε θηλια.

Ενα συγνωμη ψιθυρισες...

και γυρισες παλι εκει...

ποθωντας βαθια μες στα σκοταδια σου

την ερημο της "μανας"να προσφερει μια αγαπη κατ'αναγκην.

Ακομα ακουω το τραγουδι του φοβου και του τιποτα.

Το συμπαν παραμενει φωτισμενο

και περιμενει......

οχι τον δοτη...

μα τον συνειδητοποιημενο αφοβο πολεμιστη

σαρκιου και ψυχης ενωμενο

για να το αλωσει.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

                   Βιντεο Κωστας Καββαδιας

 "... ποτέ ξανά στα χέρια σου δε θα κλειστώ
να κλάψω για τα προδομένα"