Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

"Μου φαίνεται πώς είμαστε μόνοι, Αγάπη μου, Σε μια βαρκούλα με κατάμαυρα πανιά,σαν φτερούγες κοράκου.
 Και πλέομε περίλυποι, περίλυποι, σε άγνωστη διεύθυνση. Και δεν μιλούμε γιατί κάποιος λυγμός βαθύς ανεβαίνει και σφίγγει τον λαιμό μας. Και πλέομεν ολοένα λυπημένοι απάνω στα νερά, σε άγνωστη διεύθυνση, προς την δύση, με τα μάτια προσηλωμένα εκεί πέρα στα χρυσά κι αιματωμένα σύννεφα που αργοπεθαίνει ο ήλιος.

 Κάθομαι και συλλογούμαι στον μαδημένο κήπο.

Η νύχτα αρχίζει να χύνεται απάνω στα δένδρα. Στον ουρανό τ’ άστρα βάνουν αρχή ν’ ανοίγουν. Η χαρά πλεια πένθιμη τώρα εσταμάτησε στον λαιμό μου. Η θάλασσα από μακρυά τραγουδεί την ηδονή του θανάτου.Μυστηριώδης φλογέρα σέρνει στον ουρανό τα άστρα. Πάνω σ’ όλες τις κορφές απλώνεται η ηρεμία και τα φύλλα των δένδρων μιλούν αγάλι αγάλι... 

Ω Δύστυχη!Δύστυχη !
Μ’ έρχεται να φύγω και να κρυφτώ στα βάθη των δασών και να ξαπλωθώ χάμαι στην γη και ν’ αφίσω τα δάκρυα μου να τρέξουνε, να τρέξουνε για Σένα, που Σου ήταν γραφτό να με γνωρίσεις!..."



όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου