Σκοτεινο πουλι...ουτε ενα χρυσο φτερο δεν καταφερες να αποκτησεις οταν απλα απο τυχη σου δωθηκε φως για να κρατησεις

«Το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ή πνεύμα του κακού!»

 Με μια στριγκλιά σηκώθηκα, κάνοντας μια κίνηση αναρρίχησης

«Να επιστρέψεις στη θύελλα και στην όχθη της Καταχθόνιας Νύχτας! 

Μαύρο φτερό να μην αφήσεις σαν ενθύμημα του ψεύδους που έχεις πει από την ψυχή σου! 

Μη μου ταράζεις τη μοναχικότητα! Φύγε απ' το μπούστο πάνω απ' την πόρτα μου! 

Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.  

Και του Κορακιού το γρήγορο αθόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται, ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται, 

στο κατάχλωμο μπούστο της Παλλάδας, πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμαρας 

 και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ' την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει, 

 και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του·

και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα,  

δεν θα ανασηκωθεί

ποτέ πια. 

Το κορακι - Εντγκαρ Αλαν Ποε