Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Γιατι μερικους πια ελληναραδες δεν τους αντεχουμε κενους...

Nαι, θα έφευγα.
Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.  Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα – αν τον βγάλει – και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα
.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ’ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.

Το τίμημα που πληρώνουμε γι’αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.


 http://espressocroquant.wordpress.com/2011/04/06/%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%AD%CF%86%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B1/

7 σχόλια:

  1. Δεν θα διαφωνήσω καθόλου με όσα αναφέρει ο-η συντάκτης..
    Όμως...
    Τελικά υπάρχει ιδανικό μέρος που δεν θα μας ενοχλεί τίποτα;
    Ή όποτε μας ενοχλεί κάτι, θα την κοπανάμε συνέχεια;;
    Και τελικά εμείς που θα πρέπει να δώσουμε τους αγώνες μας, σε ένα αεροπλάνο μέσα;;χε χε
    Επίσης πολύ φοβούμαι,ότι ο-η συντάκτης, αφού είναι πάνω από 38, σίγουρα θα έχει συμβάλει, είτε ψηφίζοντας και κρατώντας σημαιάκια, είτε με κάποιον άλλο τρόπο, σε αυτό που βιώνουμε και θα προτιμούσα να άρχιζε από κει πρώτα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανταιε μου,
    εκτιμω πως καταγραφηκε η πρωτη σου,η αμεση σκεψη.Κι ομως...ειναι τοσα πολλα...
    Ο αυτοσεβασμος φωλιαζει στις φασκιες μας μεσα και οσο μεγαλωνουμε γινεται σεβασμος
    σε ολα.
    Αυτοι που κοκκινιζουν για τις λαμογιες που κανουν οι αλλοι δεν μπορει παρα να εχουν
    σεβαστει και το παραμικρο πετραδακι της χωρας τους.
    Εξαιρεσεις?ναι!
    Αλωβητα ιδανικα εκ γενετης και εν πληρει συνειδησει...
    Μας τραβαει το τελμα κατω...βυθιζει τις αξιες που ακομα ειναι αλανιαρες...
    Κι επειδη πια...(σχεδον)καμια οικογενεια δεν μεγαλωνει ανθρωπους με ιδανικα
    δεν υπαρχει και λογος να ελπιζεις για το καλυτερο...
    Δεν ειπα πως η φυγη ειναι λυση...
    ομως ειναι κατι σαν την διαπροσωπικη σχεση...
    Καποιος αγαπα και καποιος οχι...
    Αρα καποιος φευγει...
    Θα συμφωνησω με τη συντακτρια γιατι προσωπικα δεν εχω ψηφισει ποτε κανεναν,δεν εχω κρατησει
    σημαιακι για κανεναν και συνεχιζω να νοιαζομαι να δωσω σε καποιον πιο αδυναμο ενα γλυκο που μου χαρισαν,ενω η ιδια δεν εχω τιποτα απο πορους για να ζησω.Τιποτα ομως.Ουτε δουλεια,ουτε φαϊ..
    Και ναι...σε παρα πολλα μερη υπαρχει λιγο παραπανω ανθρωπια από΄τι στην ελλαδα...
    και αυτο μας το λενε πολλοι δικοι μας ανθρωποι που ειναι εκτος...
    Μακαρι να υπηρχε ελπιδα....
    Ομως...η ελπιδα πεθαινει προτελευταια....
    Εμεις μετα απ'αυτην...
    Σε φιλω...και μισω μερικες φορες τα ιντερνετια γιατι ειναι τοσα πολλα
    που θελουμε να μοιραστουμε και φρεναρουν...
    Πολλες δε φορες...μηνυμα που εσταλη δεν εληφθη και το αντιθετο....
    Κουραγια μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παιδιά μη το κουράζετε, επειδή είστε κι οι δυο πρόσφατοι φίλοι, σας παραθέτω μια "τριλογία" μου... ανατρέχοντας σ' αυτήν, θα τα βρείτε όλα:

      1) http://jokand.blogspot.gr/2013/01/blog-post_17.html

      2) http://jokand.blogspot.gr/2012/10/blog-post_26.htm

      3) http://jokand.blogspot.gr/2012/12/blog-post_20.html

      Διαγραφή
    2. το 2ο δεν το εμφανιζει....
      Κουβεντουλα ας γινεται...
      Αλλωστε....τι εχουν να "χωρισουνε λευκοι και νεγροι εργατες"?
      Σας ευχαριστω,
      που συμβαδιζεται στις στιγμες μου...

      Διαγραφή
  3. Η δική μας γενια 40+ έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης .... παρόλα αυτά όμως δεν πρέπει να τα "μαζεύουμε" ...αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δείξουμε -αν τον έχουμε επιτέλους βρει) τον σωστό δρόμο, να επαναστατήσουμε για να μπορούν τα παιδιά μας να ζήσουν σε έναν κόσμο , όχι πολυτέλειας αλλά σεβασμού και αγάπης ....Δύσκολος δρόμος θα μου πεις , ναι αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε!
    Δεν μπορώ να αφήσω τη χώρα μου στα χέρια κλεπταποδόχων!
    Ελπίζω πως μπορώ να κάνω κάτι .... έστω να αντισταθώ , δεν θα γίνω μετανάστης! Είμαι παιδί μεταναστών, που ευτυχώς γύρισαν γρήγορα στην πατρίδα .... μπορώ αύριο το πρωί να πάρω τους δικούς μου και να φύγω , ο πατέρας μου ήδη μου το πρότεινε....
    "Τι να το κάνεις το πτυχίο σου εδώ; φύγε!" ....αυτά μου είπε ....
    Θα κάνω το πτυχίο μου κουρελόχαρτο , περιτύλιγμα για σουβλάκια , αλλά από δω δε φεύγω....
    Ό,τι όλοι και εγώ.... και εμείς.... μόνο όταν γίνουμε όλοι εμείς, κάτι θα αλλάξει ... μόνο τότε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν θα υπαρξει ποτε πια αλληλεγγυη,πασπαρτου μου...
    5 θα χτυπιομαστε και 1005 με πιτσα-μπυρα θα ξυνουν τα τετοια τους.
    Δον-Κιχωτες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγριόμελό μου,

      παντα έτσι ήταν , πάντα έτσι είναι, πάντα έτσι θα είναι... αλλά αν και αυτοί οι 5 εγκαταλείψουν τι θα μείνει;
      Τιποτα....

      Διαγραφή