Είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για τον εαυτό
μας. Δεν είναι σωστό να ψάχνουμε για αιτίες έξω από εμάς. Δυστυχώς,
όμως, κατηγορούμε αδιάκοπα εξωτερικές δυνάμεις για τα συναισθήματά μας
και τις πράξεις μας και σπάνια κάνουμε την απλή ερώτηση: «Γιατί έδρασα ή
αντέδρασα έτσι». Η ευτυχία και η αληθινή ελευθερία έρχονται μόνο όταν
αναλάβουμε ολόκληρη την ευθύνη γι’ αυτό που είμαστε. Όσο θα μας βολεύει
να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους, ποτέ δεν θα βρεθούμε κατάλληλα
προετοιμασμένοι να εκτιμήσουμε και ν’
αλλάξουμε τη δική μας συμπεριφορά. Κατηγορούμε τους γονείς για έλλειψη
αγάπης, ανταπόκρισης και στοργικής ανατροφής. Κατηγορούμε την κοινωνία
ότι μας στερεί την απόλυτη ελευθερία. Κατηγορούμε φίλους, εραστές,
ερωμένες και δασκάλους, την ίδια τη ζωή. Όσο μπορούμε να μεταβιβάζουμε
την κατηγορία, δεν νιώθουμε την αναγκαιότητα της αλλαγής στη ζωή μας.
Άλλωστε, λέμε, είμαστε θύματα. Υπάρχουν ορισμένοι που κατηγορούν ακόμα
και το Θεό για την κακοτυχία και τη δυστυχία τους. Άκουσα πολλούς να
λένε: «Ποτέ δεν θα το συγχωρήσω αυτό στο Θεό. Να μου κάνει εμένα τέτοιο
πράγμα!». Τι τερατώδης εγωισμός. Αυτά τα άτομα βλέπουν τον εαυτό τους
ανυπεράσπιστο και απελπισμένο και μέρος μιας ύπαρξης πάνω στην οποία
δεν ασκούν κανένα έλεγχο. Παραμένουν αναπαυτικά μέσα σε μια
αυτομειωτική κατάσταση αυτολύπησης, περιμένοντας τον εραστή ή την
ερωμένη, την οικογένεια ή το Θεό να «τα βάλει όλα σε τάξη», για
λογαριασμό τους. Είναι λυπηρό, αλλά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους
αυτούς θα σπαταλήσουν μια ολόκληρη ανεκτίμητη ζωή περιμένοντας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου