Τσαλακωμενα.

Ειμαι ενα τσαλακωμενο πλασμα.

Βιαστηκε καποιος να ανοιξει τα φτερα μου

και τωρα η πτηση ειναι σχεδον ακατορθωτη.

Ειπε πως αν γρηγορα βγω απο το κουκουλι μου

θα με κανει αποδέκτη της αγαπης του.

Κι εγω χαμογελασα...κι αφεθηκα....ακαιρα...

ο ποθος μου για την ολοκληρωση με εκανε να μη θελω να περιμενω.

Μολις βγηκα...ετσι τσαλακωμενο κι αδυναμο,

ειδα πολλους τετοιους,ιδιους,γκριζους κτητορες,

μα το δικο του αποκτημα,το οτι ειμαι δικο του, με εκανε να νομιζω οτι ανηκω στο μοναδικο.

Και πεταγα ακαταστατα,με κινδυνο το επανω ,σκουπιδι του βιαστικου αγερα

και κατω ,βορα του αδηφαγου νερου.

Δεν ειχα πορεια...μονο ειχα αφεθει....

Ειχα κλειστει στον ορκο του "για παντα"..

Και συνεχιζα να πεταω τσαλακωμενα....

Καθομουν ωρες ατελειωτες στον ηλιο

στιγμες μοναξιας για να μη με δει

να περιμενω να σιδερωσει ο ηλιος τα φτερα μου...

Και οταν η λαχταρα μου τον εφερνε κοντα...

παντα λαχταρουσα-ω...

ετρεχα τρυκλιζοντας,μισοπετωντας μεσα στην αγκαλια του.

Κοιταζα περισσοτερο τον κοσμο...

ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ...

Τα ιδια προσωπα,ιδιες παραβιασεις....

πολλα κουκουλια ετοιμα να δωθουν ακαιρα....

Και δεν μπορεσα ποτε να καταλαβω...

πως ο σκοπος ηταν τα τσαλακωμενα φτερα...

το ανημπορο του πεταγματος,

μια πλανη καθως φανηκε.

ενα τοσο λιγο μιας ανικητης δυναμης που λεγεται αγαπη.

Κι οταν η νυχτα εφθασε και η ζωη τελειωνε,

μιας μερας ζηση ολη κι ολη,

εφυγε ο κυριος μου για να σακατεψει

κι αλλα υπερλαμπρα φτερα...

γιατι εκεινος ποτε δεν ειχε.

Τhanks to "my lord" i'm now falling

till the end of my coloured wings...

μια Ηλιαχτιδα