Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015

Οι κρεατουρες μας....(τα λογια,παρακαλω....οχι το προσωπο)

«Η πηγή της ζωής που ζούμε είναι ο θάνατος που φέρνουμε μέσα μας.
Αλίμονο σε κείνον που ο θάνατος θα φύγει από μέσα του. Ένα πτώμα όσο και να αγωνίζεσαι να το κάμεις να πεθάνει, δεν θα τα καταφέρεις. 
Γιατί ο θάνατος έχει φύγει από μέσα του. Έχει πεθάνει.
Ύστερα, να μην λησμονούμε πως η λέξη τέλος στην ελληνική γλώσσα σημαίνει με δύο σημασίες. 
Με την πρώτη θα πει το τέλος, την τελευτή, το τέρμα, την παύλα, τη λήξη, το finis, το θάνατο. 
Με τη δεύτερη σημαίνει το σκοπό. 
Όπως οι τελικές προτάσεις, που λένε οι γραμματικοί, δηλώνουν το σκοπό.
Ο θάνατος λοιπόν είναι η λήξη, αλλά είναι και ο τελικός στόχος, ο έσχατος και ο συγκεντρωτικός σκοπός της ζωής μου. 
Όλα όσα κάνω εκεί αποβλέπουν και εκεί κατατείνουν. 
Η φορά της ζωής μου με φέρνει να πραγματώσω, να φτάσω, να κατορθώσω, να συντελέσω, να δικαιώσω, να αποκαταστήσω την εκκρεμή στιγμή του θανάτου μου.
Γιατί εκείνη η στιγμή θα νοηματοδοτήσει όλες τις πράξεις της ζωής μου. 
Και με τέτοιο νόημα ο Σόλων ελεεινολόγησε κάποτε τον Κροίσο της Λυδίας. 
Στάσου πρώτα να ιδώ πως θα πεθάνεις, του είπε, και ύστερα θα σου ειπώ αν υπήρξες άνθρωπος αληθινός και ωραίος, ή αν έζησες σαν αστεία κρεατούρα.
Ο θάνατος, όταν τον ατενίσει κανείς μέσα στο βασίλειο της φυσικής του νομιμότητας, δεν τρομάζει. Και μη φοβάσαι να μιλάς στα παιδιά για θάνατο.
Γιατί τολμάς, και πιο πέρα αναγνωρίζεις και παραδέχεσαι να κοιτάζεις στα μάτια ένα φαινόμενο έγκυρο, λειτουργικό, και δικαιωμένο. 
 Και αν θέλεις ακόμη, έναν όρο αναγκαίο, απόλυτα βέβαιο, και γόνιμο για το κοσμικό παιχνίδι και τη φυσική τάξη.
Είναι και ο θάνατος πράγμα φυσικό. 
Όπως το μήλο στη μηλιά, το κυανού της θάλασσας, η αυγή που προβαίνει, ο ίσκιος του όρους.
Το να κουβεντιάζεις το θάνατο δεν οδηγεί στον πεσσιμισμό και στην άρνηση. 
Ούτε στην παραίτηση από τη ζωή, και στο μοιρολόι της φώκιας.
Αντίθετα ετούτος ο τρόπος στόχασης είναι ο μόνος τίτλος που πιστοποιεί πως ο άνθρωπος κατάκτησε την πνευματική του αρτίωση. 
Σε μαθαίνει να βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή με την πιο εκλεκτή ένταση, και με ένα βλέμμα διαρκώς παρθενικό. 
Γιατί κάθε φορά τα βλέπεις και τα ζεις για τελευταία φορά.»
Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά".


18 σχόλια:

  1. τι κειμενο ειναι αυτο;;;; συγκλονιστικο! θα το προωθησω και στο φεισμπουκ!
    δεν το ειχα διαβασει ποτε! ευχαριστω που μου εδωσες την ευκαιρεια!

    καλημερα αγριομελακι! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θεωρώ παντελώς ηλίθιο να μη μιλάς για τον θάνατο το ίδιο όπως και για την ζωή.
    Θυμάμαι από μικρό παιδί να παραβρίσκομαι στο γεγονός του θανάτου μια και η μητέρα μου δεν είχε ενδοιασμούς να με παίρνει μαζί της σε νοσοκομεία, κηδείες, ολονυχτίες και μοιρολόγια κι έτσι μου είχε ανοίξει μια πόρτα σε κάτι που ποτέ δεν μου φάνηκε αφύσικο. Ήταν ένα απλό γεγονός.

    Για τι είδους θάνατο όμως μιλάμε;
    Γιατί θεωρώ παντελώς αφύσικο και φρικιαστικό τον θάνατο όταν έρχεται μέσα από τρομοκρατικές ενέργειες, μέσα από εκτελέσεις, μέσα από βασανιστήρια ή πόλεμο. Τότε ο θάνατος έχει άλλη μορφή και ο λόγος του Σόλωνος δεν ισχύει, όπως τον γράφει ο Λιαντίνης.

    Δεν ξορκίζεται ο θάνατος με το να μη μιλάς γι αυτόν, ξορκίζεται όμως όταν τον αγνοείς και συνεχίζεις την ζωή σου μη εξαρτώμενος από αυτόν και τα άγνωστα χρονικά περιθώρια που σου δίνει .

    Καλημέρα Μελένια μ , καλό μήνα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο θανατος...η μεταβαση....το περασμα....
      Εκεινη ακριβως η στιγμη που παραδιδεται η σκυταλη
      Αυτο ειναι ολο το "θεμα".
      Μα και να μιλα-με γι αυτον
      παλι δεν ξορκιζεται...πραγμα που επιμενω να κανω
      κι ομως με κυνηγαει η φοβια του.

      Λιβελουλα μου...καλως ηρθες και παλι...

      Διαγραφή
  3. Τις μικρές καθημερινές απώλειες φοβάμαι
    κι όχι τον θάνατο ...τον αποδέχομαι για να
    συνεχίζω

    φιλακισεμαντηλιλευκο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυνατη σε βρισκω,Ελενη μου.
      Εγω τις καθημερινες απωλειες
      καθολου δεν τις λογιζω.

      φιλιπουζηταειπαραταση,φευ!

      Διαγραφή
  4. Άργησα να το καταλάβω, μα όσο ΤΟΝ αναγνωρίζω τόσο αγαπώ τη ζωή!

    Και είμαι είμαι βέβαιη αγριομελάκι μου και για σένα , με τα τόσα θανατικά εδώ μέσα και στο έχω πει κάποια στιγμή: δεν τρομάζω γιατί ξέρω πόσο σέβεσαι έτσι τη ζω'η!
    Ναι, στα παιδιά πρέπει να μιλάμε για αυτό το κομμάτι της ζωής!

    Φιλί γλυκό:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι ομως .πεταλουδα μου,
      εκτιμω πως...
      καθολου δεν θα κατακτησω
      τα αρτια!

      Οσο για τα παιδια....
      εδω αρνουνται οι νεογονεις
      να προφερουν στα παιδια τους,οταν τους μαθαινουν τη γλωσσα,
      πως το νερο λεγεται ΝΕΡΟ κι οχι λολο....κοκ
      θα τους μιλησουν και για θανατο?

      να εισαι καλα και να εκπεμπεις παντα στο ιδιο μηκος κυματος μου,οπως και συμβαινει!

      Διαγραφή
  5. Αν δεν ήμασταν οι απόλυτοι ειδωλολάτρες κι αν υπήρχε μια έδρα διδασκαλίας στα πανεπιστήμια του κόσμου -η θανατολογία όπως έλεγε ο Λιαντίνης- ίσως και να είχαμε εξελίξει τις επιστήμες στο να αποδέχονται και να θεραπεύουν το θάνατο. Αν...
    Δυνατό κείμενο (και φωτογραφία επίσης), ο Λιαντίνης αν κι έχει κατηγορηθεί ως εμμονικός με το θάνατο, έχει αφήσει πολύτιμη κληρονομιά πίσω του.
    άντε, καλό μας ξημέρωμα σαγαπάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηταν εμμονικος
      κι εγινε ενας Ικαρος που εκαψε τα φτερα του.
      Ωστοσο η καθε του λεξη τοποθετειται μεσα μου
      ακριβως στη θεση της.
      Μακαρι να φθασω και στην αφοβια του(?).
      Ειμαστε τοσο προσκολλημενοι στις συνηθειες
      αρα αντε να ξεβεντουζωσουμε απο τη ζωη
      σαν κατι το φυσιολογικο....

      Παω να μελετησω
      τη θανατολογια των ψαριων μου....προς ωρας
      και μετα να βοτανισω με το δρεπανι...γκουχ γκουχ...

      Σε φιλω κι ευχομαι να σε συναντησω στο Συνταγμα σημερα.

      Διαγραφή
  6. Τι όμορφο τέλος...."Σε μαθαίνει να βλέπεις τα πράγματα και τη ζωή με την πιο εκλεκτή ένταση, και με ένα βλέμμα διαρκώς παρθενικό.
    Γιατί κάθε φορά τα βλέπεις και τα ζεις για τελευταία φορά" μ'άφησε μ'ένα αίσθημα ελπίδας για ζωή....μια ζωή που ο θάνατος δεν την προλαβαίνει!!!
    Καλό ξημέρωμα αγριομελάκι μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακαρι να μαθαιναμε απο λογια...
      Μακαρι να μαθαιναμε απ΄τις πραξεις.
      Αποδεδειγμενα ειμαστε ανεπιδεκτοι.
      Καθε στιγμη...μα καθε στιγμη
      σκεφτομαι τη ζωη μετα.
      Οχι ο΄τι καλυτερο
      ετσι ωστε να μπορεσω να απολαυσω
      μια ζεστη κουπα καφε.

      Ευχουλα μου,καλησπερολουλουδο.

      Διαγραφή
  7. απλά ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ό !!!!! δεν έχω τι να πω /καλημεραμεστοχασμουςγιαβήματαμπροστινα .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι κρεατουρες μας,Νικολα μου,
      προχωρανε σαν να ζουνε
      μα πολυ αμφιβαλλω για την εδω "ζωη".

      οσοκιανυμνωτοθανατοοχαρουληςπανταθαμουειναιπεχθηςαλλαοχικαιοΓιαννηςΧαρουληςχοχοχοχο!

      Διαγραφή
  8. Ζούμε για να πεθάνουμε ή μήπως πεθαίνουμε για να ζούμε!Μπορεί κι αυτό που λέμε ζωή να 'ναι θάνατος!
    Ίσως τελικά να μην είναι και τόσο ανεξήγητη κι η εμμονή του Λιαντίνη μ' αυτόν!
    Πάλι σε σκέψεις μπήκα και να δω πως θα βγω!:-)
    Να 'σαι καλά agriomeli μου και μια αγκαλιά σου στέλνω!!!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πεθαινουμε για να ζησουμε....οχι στο εδω....ισως στο εκει.
      Στα ανθρωπινα δεν ζεις...
      Μη βγεις απο τις σκεψεις σου..
      Εχει κρυο εξω....

      κραταωαγκαλιτσαδινωευχουλαυγειας

      Διαγραφή