Ο βρυκολακας

Όταν απ’ τα χτυπήματα της περιφρόνησής σου,
κακούργα, 
θα παραδώσω την  ψυχή,  

Συ θα πιστέψεις 
πως μ’ έχεις πια για καλά ξεφορτωθεί,

Και μένα και τα πείσματά μου.

Όμως τότε θάναι 
που θάρχεται η σκια μου να σε βασανίζη
 μέσα στο κρεββάτι,

Και θα σε βλέπη,
 ψεύτικια παρθένα, 
πεσμένη σε χειρότερη αγκαλιά.

Η καντήλα σου θα’ αργοπεθαίνη 
και θα τρεμοσβύνη,

Κι’ ο άντρας, όπου θα σε νέμεται, 
ξεθεωμένος,

Βάζοντας με νου του, 
αν τυχόν τονέ σκουντήσεις 
ή του δώσεις τσιμπιές για να ξυπνήση,

Πως ζητάς κι’ άλλο,

Θα καμωθή πως δεν σε κατάλαβε 
και θα γυρίση απ’ αλλού,

Κι’ εσύ, έρημη και σκότεινη, 
θα νοιώσης την εγκατάλειψή σου,

Κρύος ιδρώτας θα σε περιχύνη 
σαν τον κρύο τον υδράργυρο :

Μα την αλήθεια, 
συ θάσαι πιο πραγματικός βρυκόλακας 
απ’ ό,τι θάμαι γω.

Κι’ αυτά όπου φυλάγω για τότε να σου πω, 
δε σου τα λέω από σήμερα,

Μήπως και το σκεφθής 
κι αλλάξης τρόπους. 
Τώρα όπου πια δε σ’ αγαπώ,

Τόχω καλλίτερο να σε δω κάποτες 
να λυώνης όλο πίκρα,

Παρά να χρεωστώ και το παραμικρό 
στις απειλές μου.

J o h n   D o n n e

Μτφρ. Ν ί κ ο ς  Εγ γ ο ν ό π ο υ λ ο ς

Νίκου Εγγονόπουλου, Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, Αθήνα, Ίκαρος 1978, σελ. 208-09.