Το χοντραίνεις; Με τρομάζεις. Γιατί γλυκό μου πλασματάκι; Ότι θες...πες ντε! Μίλα. Μην κλείνεσαι σαν αγριολουλουδάκι... Γιατί είμαστε εδώ; Ε;.. Σε φιλώ.
Έλεοςςς..!! βγαλε αυτη τη φωτο..με πονα βαθυτατα..επειδη ξερω που ακριβως πανε οσοι μεταβαινουν..κι επειδη ολα ο ανθρωπος τα μπορει..διωξε απο διπλα σου οτι σε εμποδιζει να ξανα βρεις τον εαυτο σου.-
Είσαι σίγουρη που πας;Εγώ ακόμα υποφέρω να το ψάχνω και δεν ξέρω ακόμα που βρίσκομαι!Μακάρι να ΄ρθει αυτή η συντέλεια της λύτρωσης! Καλό ταξίδι... στ΄ όνειρο!:-)
Δεν αναρωτήθηκα για ''εκείνους'' τους νοιώθω στο πλάι μου έρχονται όταν το θέλω ή καμιά φορά με ξαφνιάζουν μου δίνουν δύναμη γιατί τους αγαπούσα... Κι εκεί που πάω κανένας δεν μπορεί να με ακολουθήσει κλειστές οι πόρτες και η μετάβαση μαγεία ! σε ένα κόσμο πλασμένο από μένα για εμένα :) To 'εδώ' με δυσκολεύει.
Με τρομάζει ο πόνος σου! Με πονάει γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι! Καταλαβαίνω πως η υπερβολή της φωτό θέλει κάτι να δείξει! Πού μπορώ, τι μπορώ να κάνω;
Εσύ χαμένη; Δεν μου φαίνεσαι για τέτοιο άτομο. Μια χαρά ξέρεις που θα πας να βγεις απάγκιο τις ώρες της θαλασσοταραχής. Τον άνθρωπο που κάνει αλισβερίσι με τον πόνο του, δεν τον φοβάμαι. Είναι δυνατός.
Λοιπόν, έχω παραγγελιά. Κάτι ν' "απογειωθούμε" θέλω. Τα μουσικά μας φρονήματα είναι κοινά, οπότε αναμένω αφιέρωση. (Νυχτομάγαζο στο έκανα το μπλογκ, σόρυ κιόλας...)
Η απώλεια... Είναι κάτι που δεν το διαχειρίζεσαι. Σε διαχειρίζεται. Κάθε που έπρεπε να βιώσω έναν επώδυνο αποχωρισμό, έσπασε κι ένας από τους κάβους, από αυτούς που με δένουν με την ύλη, με αυτό που λέμε: "εγκόσμια". Με πόνο πολύ, σπάζουν κάθε φορά κάποια από τα δεσμά της ψυχής και τότε αυτή μπορεί να ταξιδεύει λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο μακριά, λίγο πλησιέστερα στην αρχέγονη αλήθεια μας. Δεν θέλω να ξέρω πόσο πόνο ακόμη μου φυλάει το μέλλον. Θέλω μόνο να φαντάζομαι πως ίσως, κάποια στιγμή, όταν θα σπάσουν όλοι οι κάβοι, η ψυχή μου ελεύθερη θα σαλπάρει για να ξανανταμώσει με όλους, σ'έναν τόπο χωρίς αποχωρισμούς... Φιλιά Άννα Πάρος
Καταλαβαινω,ματια μου. Ολα ειναι στιγμες μικρων θανατων και μεγαλων ενιοτε. Απλα λυπαμαι και θυμωνω περισσοτερο με τον εαυτο μου που δεν μπορω ακομη να νικησω τον φοβο στο να διανυω μονη μου-εννοω μονο με τη δυναμη μου- τη ζωη. Σε καθε δυσκολια ,μια σταθερη αγκαλια ειναι δυναμη για μενα. Μονο αυτο.Τιποτ'αλλο.Αν δεν υπαρχει ειμαι αυτοκαταστροφικη. Αυτο ομως πρεπει να το νικησω...και πρεπει να το νικησω ακαιρα. Ασε με να ονειρευομαι την ελευθερια μαζι σου...μαζι με ολους.. σαν την απολυτη λυτρωση.
Φιλακια...και παλι...πολλα ειπα και ισως.....δεν επρεπε. Ας ειναι...
Το χοντραίνεις; Με τρομάζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί γλυκό μου πλασματάκι;
Ότι θες...πες ντε! Μίλα. Μην κλείνεσαι σαν αγριολουλουδάκι... Γιατί είμαστε εδώ; Ε;..
Σε φιλώ.
Ολος ο κοσμος ειναι τρομακτικος ετσι οπως εξελισσεται.
ΔιαγραφήΜη σε τρομαζει μια "φωτο".
Δες...χαμογελαω :)
Ακου... γελαω....χαχαχαχα...
Λες να με τρόμαξε η φωτογραφία
Διαγραφήή αυτό που σε πονά; Ε;
Κι αυτό το γέλιο..ποιον να πείσεις πως είναι της καθησύχασης;
Ανησυχώ να ξέρεις.
Θέλω Καλημέρα να έχεις!
Oλα ειναι "μεταφορικα"(μεσα).
ΔιαγραφήΜην ανησυχεις.
ΜΗΝ
Α ΝΗ ΣΥ ΧΕΙΣ! Ενταξει?
Καλημερολουλούδι.
Έλεοςςς..!! βγαλε αυτη τη φωτο..με πονα βαθυτατα..επειδη ξερω που ακριβως πανε οσοι μεταβαινουν..κι επειδη ολα ο ανθρωπος τα μπορει..διωξε απο διπλα σου οτι σε εμποδιζει να ξανα βρεις τον εαυτο σου.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΣςςςςςς....ηρεμα ,νεραϊδα μου....
ΔιαγραφήΕίσαι σίγουρη που πας;Εγώ ακόμα υποφέρω να το ψάχνω και δεν ξέρω ακόμα που βρίσκομαι!Μακάρι να ΄ρθει αυτή η συντέλεια της λύτρωσης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό ταξίδι... στ΄ όνειρο!:-)
Λες να μην ηξερε κι ο γεροντας του βουνου?
ΔιαγραφήΑν μου εδωσε λαθος συντεταγμενες...αλιμονο του!
Θα ερθει,Νικο μου(ς)
Καλοταξιδοι ας.Νυσταξα λεμε.
Έχω κι εγώ κάτι ξύλινο και σκούρο με το οποίο χάνεται κανείς... Στην ουσία όμως μ' αυτό δεν χάνεται... Τον χάνουν οι άλλοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.skinnalicious.net/modules/wfdownloads/images/screenshots/the_black_ship_1280x960.jpg
Ετσι ή αλλιως οταν χανεσαι σε χανουν οι αλλοι.
ΔιαγραφήΚαι το αντιθετο .
Η απωλεια παραμενει με τα ιδια "κοστη" :)
Καλημερα θαλασσινε μου!
Δεν αναρωτήθηκα για ''εκείνους''
ΑπάντησηΔιαγραφήτους νοιώθω στο πλάι μου
έρχονται όταν το θέλω ή
καμιά φορά με ξαφνιάζουν
μου δίνουν δύναμη γιατί
τους αγαπούσα...
Κι εκεί που πάω κανένας
δεν μπορεί να με ακολουθήσει
κλειστές οι πόρτες και η μετάβαση μαγεία !
σε ένα κόσμο πλασμένο από μένα για εμένα :)
To 'εδώ' με δυσκολεύει.
Δεν βαζω χερι σε κανενος τον κοσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπου θελει ο καθενας ας "βασιλευει"
Το μονο που με δυσκολευει
ειναι το να μην κανει καποιος
χρηση της δοτικοτητας του.
Μεγαλες κουβεντες ανοιγουμε.
Αν υπηρχαμε κοντα θα μιλουσαμε
μερονυχτα,Λεβιναβιλακι μου...
Και που ακριβώς πας, για να έχουμε καλό ερώτημα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είσαι τόσο μελαγχολική, αν επιτρέπετε;;;
Καλή σου μέρα :)
Μη ρωτας ποτε για τον τοπο.
ΔιαγραφήΝα ρωτας για τους συνοδοιπορους.
Τοτε σιγουρα καταλαβαινεις και το που.
Καλημερα απο βαθη καρδιας γιατι δεν επιπλεω.
Με τρομάζει ο πόνος σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πονάει γιατί δεν μπορώ να κάνω κάτι!
Καταλαβαίνω πως η υπερβολή της φωτό θέλει κάτι να δείξει!
Πού μπορώ, τι μπορώ να κάνω;
♥♥♥
Είμαι στο σχόλασμα!
Σε φιλώ γλυκά!
Κανεις ηδη πολλα.
ΔιαγραφήΔεν το καταλαβαινεις?
Ευχομαι να ξεκουραστηκες.
Μακια...
Εσύ χαμένη;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μου φαίνεσαι για τέτοιο άτομο.
Μια χαρά ξέρεις που θα πας να βγεις απάγκιο τις ώρες της θαλασσοταραχής.
Τον άνθρωπο που κάνει αλισβερίσι με τον πόνο του, δεν τον φοβάμαι.
Είναι δυνατός.
Λοιπόν, έχω παραγγελιά. Κάτι ν' "απογειωθούμε" θέλω.
Τα μουσικά μας φρονήματα είναι κοινά, οπότε αναμένω αφιέρωση.
(Νυχτομάγαζο στο έκανα το μπλογκ, σόρυ κιόλας...)
Φιλιά πολλά!
Τους δρομους τους βλεπω
Διαγραφήμα δεν τους περπαταω.
Δεν γουσταρω λεμε!
Ας κλεισει καποιος το φως,ρε παιδια.
Μονο μη μου πεις να βαλω και πορτιερη. :)
Η απώλεια... Είναι κάτι που δεν το διαχειρίζεσαι. Σε διαχειρίζεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε που έπρεπε να βιώσω έναν επώδυνο αποχωρισμό, έσπασε κι ένας από τους κάβους, από αυτούς που με δένουν με την ύλη, με αυτό που λέμε: "εγκόσμια".
Με πόνο πολύ, σπάζουν κάθε φορά κάποια από τα δεσμά της ψυχής και τότε αυτή μπορεί να ταξιδεύει λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο μακριά, λίγο πλησιέστερα στην αρχέγονη αλήθεια μας.
Δεν θέλω να ξέρω πόσο πόνο ακόμη μου φυλάει το μέλλον. Θέλω μόνο να φαντάζομαι πως ίσως, κάποια στιγμή, όταν θα σπάσουν όλοι οι κάβοι, η ψυχή μου ελεύθερη θα σαλπάρει για να ξανανταμώσει με όλους, σ'έναν τόπο χωρίς αποχωρισμούς...
Φιλιά
Άννα Πάρος
Καταλαβαινω,ματια μου.
ΔιαγραφήΟλα ειναι στιγμες μικρων θανατων
και μεγαλων ενιοτε.
Απλα λυπαμαι και θυμωνω περισσοτερο
με τον εαυτο μου
που δεν μπορω ακομη να νικησω τον φοβο
στο να διανυω μονη μου-εννοω μονο με τη δυναμη μου-
τη ζωη.
Σε καθε δυσκολια ,μια σταθερη αγκαλια ειναι δυναμη για μενα.
Μονο αυτο.Τιποτ'αλλο.Αν δεν υπαρχει ειμαι αυτοκαταστροφικη.
Αυτο ομως πρεπει να το νικησω...και πρεπει να το νικησω ακαιρα.
Ασε με να ονειρευομαι την ελευθερια μαζι σου...μαζι με ολους..
σαν την απολυτη λυτρωση.
Φιλακια...και παλι...πολλα ειπα και ισως.....δεν επρεπε.
Ας ειναι...
Μια διαδικτυακή αγκαλιά σου κάνει;
ΔιαγραφήΈχει μία σταθερή η Πάρος. :-) :-)
Άννα
:)
Διαγραφήεναι ασεβεια να αρνεισαι τα ομορφα.
μακια.