Αυτο το γαμημενο "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ".Ποτε να μην το λετε ,καλοι μου φιλοι.ΠΟΤΕ' !

Είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Δεν είναι σωστό να ψάχνουμε για αιτίες έξω από εμάς. Δυστυχώς, όμως, κατηγορούμε αδιάκοπα εξωτερικές δυνάμεις για τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας και σπάνια κάνουμε την απλή ερώτηση: «Γιατί έδρασα ή αντέδρασα έτσι». Η ευτυχία και η αληθινή ελευθερία έρχονται μόνο όταν αναλάβουμε ολόκληρη την ευθύνη γι’ αυτό που είμαστε. Όσο θα μας βολεύει να ρί­χνουμε τις ευθύνες στους άλλους, ποτέ δεν θα βρεθούμε κατάλ­ληλα προετοιμασμένοι να εκτιμήσουμε και ν’ αλλάξουμε τη δι­κή μας συμπεριφορά. Κατηγορούμε τους γονείς για έλλειψη αγάπης, ανταπόκρισης και στοργικής ανατροφής. Κατηγορούμε την κοινωνία ότι μας στερεί την απόλυτη ελευθερία. Κατηγορούμε φίλους, εραστές, ερωμένες και δασκάλους, την ίδια τη ζωή. Όσο μπορούμε να μεταβιβάζουμε την κατηγορία, δεν νιώθουμε την αναγκαιότητα της αλλαγής στη ζωή μας. Άλλω­στε, λέμε, είμαστε θύματα. Υπάρχουν ορισμένοι που κατηγορούν ακόμα και το Θεό για την κακοτυχία και τη δυστυχία τους. Άκουσα πολλούς να λένε: «Ποτέ δεν θα το συγχωρήσω αυτό στο Θεό. Να μου κάνει εμένα τέτοιο πράγμα!». Τι τερα­τώδης εγωισμός. Αυτά τα άτομα βλέπουν τον εαυτό τους ανυ­περάσπιστο και απελπισμένο και μέρος μιας ύπαρξης πάνω στην οποία δεν ασκούν κανένα έλεγχο. Παραμένουν αναπαυτι­κά μέσα σε μια αυτομειωτική κατάσταση αυτολύπησης, περιμένοντας τον εραστή ή την ερωμένη, την οικογένεια ή το Θεό να «τα βάλει όλα σε τάξη», για λογαριασμό τους. Είναι λυπηρό, αλλά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς θα σπαταλήσουν μια ολόκληρη ανεκτίμητη ζωή περιμένοντας...

Να ζεις ν' αγαπάς και να μαθαίνεις - Leo Buscaglia