Εχει τελος το τελος???

 

 

 

Όχι, πρέπει να δοθή ένα τέλος. Τεντώνεται ο νους μου υπέρμετρα και φοβούμαι. Φοβούμαι για την πάλη τη γιγάντια που γίνεται πίσω από το μέτωπο μου. Τώρα που θάλθει θα λύσω το μυστήριο. Θάμαστεν οι δυο μονάχοι, κανείς δεν θα μας ακούει. Θάναι βράδυ και θα σιμώσω το κεφάλι της στο φώς και θα ιδώ. Τί καράβια είνε λοιπόν εκείνα που πλένε μέσα στις θάλασσες αυτές, και γιατί φέρνουν βαρειοφορτωμένα λύπες στην ψυχή μου;Θέλω να ιδώ.Θα σκεπάσω με το χέρι μου τα χείλη της να μην τα βλέπω. Φοβούμαι να τα βλέπω. Φοβούμαι γι’ αυτή. Θα κρύψω το μέτωπο της και τα μαλλιά της και θα σκεπάσω το σώμα της όλο με όλο μου το σώμα και θ’ αφήσω μόνον ανοιχτά τα μάτια της και θα σκύψω και θα ιδώ. Ω,πρέπει να δοθή ένα τέλος! Φοβούμαι πως θα τρελλαθώ. Σήμερα το πρωί εκάθισα να εργασθώ κι ένα σκίτσο γυναίκας εβγήκεν από το χέρι μου κι απλώθηκεν, απάνω στο πανί και μια παπαρούνα κόκκινη, σαν μεγάλη σταλαγματιά αίμα, βρέθηκε ζωγραφισμένη απάνω στα στήθη της.Σαν πληγή.

 

όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη