Του κωλου κλαψουρισματα!

Ψυχες, ανατασεις, αγαπες, ουρανοι, θαλασσες που χανομαστε μεσα τους, μοναξιες,

φιλοι,μοναχικοτητα,δακρυα,φυγη,αποφυγη,ιντερνετ,μιζερια...ΜΙΖΕΡΙΑ,

ονειροπολησεις,υπεκφυγες,πικρα,ερημια,και παλι το ολον της ψυχης.

Κουραστηκα πια να τ'ακουω ολα αυτα.

Αδρανεις κωλοι,ονειροπαρμενοι που κλαι΄μ΄ε για μια τυχη ατυχη.

ΕΛΕΟΣ ! Επιλογες ειναι οχι τυχη...Ξυπνηστε!

Πειτε μου κατι...

Αν αυτη τη στιγμη γινοταν ενας πολεμος που θα αναλωνομασταν?

Στην κλαψουρα ή στη μαχη σαν θηρια?

Ποιος θα ειχε τη νοσηρη,κατ'εμε πολυτελεια του να κλαψουριζει

για τα σκοταδια του,για το παρατημα,για 'κεινα οσα ηθελε,γαμωτο,να αγγιξει

μα οι ουρανοι τα πηραν μακρια?

Πειτε μου το αλλο.

Αν αυτη τη στιγμη μπορουσαμε να βρεθουμε εθελοντες σε νοσοκομεια

μικρων παιδιων χωρις ελπιδα ζωης παρα ελαχιστου χρονου...

ποσες φορες θα θλιβομασταν για το εγω μας και οχι για το ελαχιστο της ζωης

ενος παιδιου? Ποσες φορες θα προσευχομασταν για τα χαμογελα τους

κι οχι για να γυρισουν οι "λιγοι" εραστες μας?

Ποσες στιγμες θα τρεχαμε για να καταφερουμε να τους προσφερουμε οσα...

ολα οσα δεν θα....

και ποσος χρονος θα εμενε τη μερα και τη νυχτα για τα δικα μας

σκονισμενα,ανουσια,απραγματοποιητα(ελα ντε!)..."ονειρα"?

Ατοπη η κλαψουρα μας!

Αδικαιολογητη!

Απαραδεκτη η εμμονη μας να μνημονευουμε τα αυτονοητα..

Γνωριζουμε το αεναο της ψυχης.

Επισης ξερουμε πως μεσα σε μια αληθινη αγκαλια,ζευγαρωμενοι γερά-γερά

ολα βρισκουν τη θεση τους χωρις ψυχικους οδυρμους και χωρις αναζητησεις.

Απλα γινονται.Γουργουριζοντας μαλιστα.

Ομως δεν!

Ας κανουμε λοιπον τις ατελειωτες "ωρες αλητρες" μας

να μη φανταζουν ουτε μακρινες ,ουτε ακαρπες,ουτε ανωριμες.

Μια πηδια τοπος απο ανθρωπο σε ανθρωπο ειναι η ολοκληρωση.

Και προπαντως....ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ!

Ορμαμε?

Τι λετε?

Πριν νυχτωσει...

 

Μια ηλιαχτιδα