Ελα λοιπον...ριξε μια γερη γροθια στα στασιμα που βρωμανε....

Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός"
"Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός"
"Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς"
"Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό"
"Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής"
"Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν"
"Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις"
"Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν'αποτύχεις"

Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και ν'αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

-Λεο Μπουσκάλια- "Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"

Μας εχει μεινει μονο τ'ονομα....η χαρη καπου κρυβεται η ατιμη!!!

ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

• Να υπάρχεις ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.

• Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από την φύση. Όχι την αλήθεια που  φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων. 

• Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. 

• Ότι αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου. 

• Και κυρίως αυτό.. Ότι αγαπάς τον άνθρωπο. Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Δ.Λιαντινης

Ταξιδιαρα ψυχη,πετα μακρυα,βαδισε πανω σε ουρανια τοξα,πισω μη γυρισεις,εισαι κομματακι της απεραντοσυνης.

Όπως κάθε άνθρωπος αφήνει

τα φορέματά του τα παλιά

για να πάρει άλλα καινούρια

έτσι και η ψυχή πετάει τα σώματά της

και άλλα ντύνεται καινούρια.

Την ψυχή σπαθί δεν κόβει,

ούτε και η φωτιά την καίει,

νερό δεν τη μαλακώνει,

ούτε την ξεραίνει αγέρας.

Γι αυτό τη λένε άκοφτη,άκαφτη και αμαλάκωτη,

αμάραντη και αχάλαστη,κι ολούθε πως περνάει,

άναρχη κι αμετάβλητη,αόρατη,ανείπωτη,

απάθητη,τέτοια σαν ξέρεις την ψυχή

δεν πρέπει να λυπάσαι.

Μπαγκαβάδ Γκιτά

 

Στην αιωνια μνημη του πατερα μου!

 Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ’ ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσωμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζομε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο,
μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ’ απ’ το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα
κι αντί να ‘ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη
ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
Ό,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε; κι είν’ αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει; 

Γ.Δροσινης

 

 

Εκτιμω πως καπως ετσι πρεπει να δωσουμε την ψηφο μας στα μασονομουτρα .Οσο για τους αναποφασιστους...ενα πιατο φασολαδα θα βοηθησει αρκετα και αμεσα.

Κι αν εισαι και παπας ...με την κουμπουρα σου θα πας!

Με ποιόν δε θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιό γιατρικό θα' ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Τι βρωμιά δε θα' κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν' αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιός είσαι;
Βυθίσου στο βούρκο
αγκάλιασε το φονιά, όμως
άλλαξε τον κόσμο: το' χει ανάγκη.

Χρειάζονται πολλά, τον κόσμο για ν' αλλάξεις:
Οργή κι επιμονή. Γνώση κι αγανάκτηση.
Γρήγορη απόφαση, στόχαση βαθιά.
Ψυχρή υπομονή, κι ατέλιωτη καρτερία.
Κατανόηση της λεπτομέριας και κατανόηση του συνόλου.
Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως
την πραγματικότητα ν' αλλάξουμε

Μπερτολτ Μπρεχτ

Δεν ειμαστε γέροι αν πιουμε χαμομηλι...ειμαστε απλα...συνετοι!

Σκύψτε να το μαζέψετε. Είναι το Χαμομήλι.

Μια φορά και έναν καιρό, μέσα στο μεγάλο δάσος, ζούσε ένα πελώριο δέντρο που το έλεγαν χαμομήλι.
Φάνταζε ανάμεσα στα άλλα δέντρα, για το χοντρό του κορμό και τα μεγάλα του κλαδιά!

Περήφανα κάθε πρωί, άνοιγε τα πράσινα φύλλα του, τα τέντωνε καμαρωτά, και από την πολλή του περηφάνια δεν έκανε παρέα με κανένα από τα υπόλοιπα δέντρα. Όμως επειδή ο καλός μας Θεός τιμωρεί τους υπερήφανους, ακούστε τι έπαθε.

Ένα πρωί ήρθαν στο δάσος κάτι ξυλοκόποι. Τα δέντρα παραξενεμένα σιγοψιθύριζαν μεταξύ τους, τι ήθελαν εδώ. Προς μεγάλη τους έκπληξη τους ρώτησε και το χαμομήλι και τότε του απάντησαν ότι έψαχναν να βρουν τον πιο χοντρό κορμό, για να φτιάξουν τον Σταυρό του Ναζωραίου. Αχ! Αναστέναξε η ελιά.

Κάποτε κάθισε στον ίσκιο μου να ξεκουραστεί. Ο Ναζωραίος βοηθάει τους πονεμένους και τους άρρωστους. Εγώ δεν τον δίνω τον κορμό μου, είπε αποφασιστικά τελειώνοντας την κουβέντα της η ελιά.

Συγκινημένοι το Πεύκο και η Λεύκα είπαν πως ούτε κι και κείνοι θα έδιναν τον κορμό τους.

Στο μεταξύ οι ξυλοκόποι έβγαλαν τα τσεκούρια, σήκωσαν τα μανίκια τους και άρχισαν να κόβουν την Ελιά. Μονομιάς εκείνη αγρίεψε και πέταξε τόσο μεγάλους ρόζους που τα τσεκούρια των ξυλοκόπων κόντεψαν να σπάσουν

Πάμε στο Πεύκο, φώναξαν. Όμως εκείνο πλημμύρισε ρετσίνι.
Τα τσεκούρια κόλλησαν και θυμωμένοι οι ξυλοκόποι πήγαν στην Λεύκα.

Κι εκείνη όμως δεν τους άφησε να κόψουν τον κορμό της.

Η μέρα περνούσε και κανένα δέντρο δεν έδινε το ξύλο του για τον Σταυρό.

Η Ιτιά τρανταζότανε, η Τριανταφυλλιά γέμιζε αγκάθια και το Έλατο πέταγε φλούδες.

Μόνο σαν ήρθε η σειρά του Χαμομηλιού, εκείνο κάθισε σιωπηλό και υπάκουο και έκοψαν το ξύλο του, από όπου φτιάχτηκε και ο Σταυρός του Ναζωραίου.

Οι ξυλοκόποι το φόρτωσαν κι έφυγαν βιαστικά. Τότε ένα παράξενο σκοτάδι απλώθηκε στο δάσος. Όλα τα δέντρα με απορία έβλεπαν το Χαμομήλι να κονταίνει, να κονταίνει, οι ρίζες του συρρικνώθηκαν, τα πελώρια κλαδιά του χάθηκαν, μαλάκωσε ο κορμός του, κι έγινε τόσο μικρό που κανείς πλέον δεν το πρόσεχε.

Λυπημένο άρχισε να κλαίει, ζητώντας από τον καλό Θεό συγχώρεση που υπήρξε περήφανο και ξιπασμένο.

Εκείνος του έδωσε την ευκαιρία να επανορθώσει και του είπε:
Έγινες η αιτία να πονέσει ο Μοναχογιός μου, αλλά επειδή μετάνιωσες αληθινά σου δίνω την δύναμη να μπορείς με το ζουμί από τα λουλουδάκια σου να ιατρεύεις τους πόνους των ανθρώπων.

Από τότε φυτρώνει μόνο του στις ερημιές χωρίς ανθρώπινη φροντίδα.

Αν καμιά φορά πηγαίνοντας στη εξοχή, συναντήσετε κάτι τόσο δα μικρά λουλουδάκια, με κίτρινη καρδιά και άσπρα φυλλαράκια, μην τα πατήσετε.

Σκύψτε να το μαζέψετε. Είναι το

 Χαμομήλι.

Το λουλουδι του Αγιου Γεωργιου,χαμαιμηλο(μηλο της γης)

Λεει και καμια μα...κια για να περναει η ωρα....Ω προθειπουργωσ ντε!!!Δεν ξερει,μανα μου,δεν εχει ωριμασει ακομα.

Ψευτρονια ,λαμογια,μασονακια,στεφανι θα σας κανω για να καειτε στη φωτια του Αη Γιαννη του Κλυδωνα.

«Αχ Μάη δώσε θάρρος και εις τους λωποδύτες
να κάνουν μια δουλειά,
να πιάσουνε με βρόγχο τους Χαβιαροχανίτες
εκείνα τα σκυλιά
που ήρθανε και κάμαν λημέρι στην Αθήνα
και έτσι να γλυτώσει κάθε φτωχός την πείνα.

Και με αυτούς ας πνίξουν σ’ αυτές σου τις ημέρες
εκείνα τα θεριά
που λέγονται πως είναι του έθνους μας πατέρες
αλλ’ είναι …κλεφτουριά.
Αρπάζουν το Ταμείον, του βλάκα τον ιδρώτα,
κι αν ο φτωχός πεινάει, αυτοί ζωή και κότα».

Π. Πηγαδιωτης

Πρωτομηνια,πρωτομαγια,πρωτη η αγαπη ας κυβερνα!