Ενας κορμος δεντρου το καταφυγιο των ψυχων.

Επελεξα!

Κι ετσι σιγα σιγα μεταφερομαι

απο μια διασταση διεστραμενης αναγκης

σε μια διασταση φυσικης απλοτητας.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

ΑΦΗ !

Ο κλεφτης και ο ψευτης σε συσκευασια μια!

Καποτε κοινωνουσες μ'αυτο...

θυμασαι?

Τωρα μεσα μου
κυλανε μονο ονειρα

που "σκιες" τα τρυγουν...

φευγαλεα.

Το αιμα το χαρισα ολο

στις παπαρουνες!

Κι αν ερθεις καποιο βραδυ
σαν τον κλεφτη,
ν'αρπαξεις τα τιμαλφη 
που τοτε λατρεψες,
να ξερεις πως
τα'χω ηδη στειλει με courier,
στο απατητο φαραγγι 
της απουσιας σου!
Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Ο αγγελος μου...

θελω να ειναι αναρχικος!

Μααααα....τι θα πει ο......

"Ασ' τους άλλους.
 Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; 
Τι προσάπτεις στον εαυτό σου;
 Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα.
 Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, 
το σάπισμα θα βαθαίνει 
και τα φαινόμενα της ανομίας
 θα γίνονται πιο άγρια.
 Ψυχή έχουμε, 
δεν έχουμε κατανόηση του εαυτού μας.
 Άλλο να είσαι έξυπνος και άλλο να κατανοείς. 
Η κατανόηση είναι ένας βαθμός πάνω από την εξυπνάδα και την γνώση, 
είναι μία ευαισθησία βαθύτερη,
 η οποία έχει να κάνει με το κατά πόσο βγαίνουμε από τον εαυτό μας.
 Παριστάνουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κοινωνικοί, 
ενώ στο βάθος έχουμε έναν συναισθηματικό εγωκεντρισμό 
που μας οδηγεί σε ναυάγια και καταθλίψεις.
 Ενδιαφέρει αυτή την ώρα της κρίσεως να κοιταχτούμε απ' έξω.
 Τι σημαίνει "απ' έξω";
 Σημαίνει αντί να παίρνουμε θέσεις, 
να κατανοούμε.
 Έτσι και στον εαυτό μας θα μένουμε και θα ισορροπούμε. 
 Αντίθετα, εμείς καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, 
δηλαδή δεν κοιταζόμαστε πουθενά.
 Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε;

Στέλιος Ράμφος - Η λογική της παράνοιας

 

Αρκει να πιστευεις...και το "κακο" αποτρεπεται !

Απολαυστε με δυνατα ηχεια

και δυνατες αισθησεις.

Τραγουδαει ο Damian ,γιος του Bob Marley

Sing for me...

Τραγουδησε μου με το φως μανας πανσεληνου
επανω στη ραχη της μαυρης θαλασσας,
τραγουδησε μου με τον ηχο πατερα κυμοθαλασσου
οταν ταχα με θυμο διαπαιδαγωγει,
τραγουδησε μου σαν νάζι παιδιου που ξεχναει την ηλικια και ζηταει,
τραγουδησε μου με τη μοναξια του γκιωνη,
που σκιζει της νυχτας την παγωμενη αυλαια,
τραγουδησε μου με της υγρασιας την ανασα,
που ιστους υφαινει επανω στη νυχτερινη μας ληψη,
τραγουδησε μου με αστερια νησια 
καρφιτσωμενα στον περιγυρο του μαυρου σημειωματαριου σου,
τραγουδησε μου....
Τραγουδησε μου!
Μονο με αρπακτικου στομα μη μου πεις λεξη,
με στομα αφρισμενου καταρακτη, μη μιλησεις,
μη μου τραγουδησεις με ορκο που πλανευει,
γιατι με βατα ψηλα,αγκαθια γεματα
θα φυλακισω τις κουβεντες ,
τα χειλη θα κλειδωσω για παντα
και τα τραγουδια θα γινουν ολα πληγες
στα σωματα καταραμενων εραστων,

δυτων ασημοποθητου δαχτυλιδιου,

σε ειδωλο ολογιομης σεληνης!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Ενα πιατο αληθειας ζητω!

 

Κυριε...
Μου βαζετε μια μεριδα αληθειας πακετο?
Μαλλον...τωρα που το βλεπω,θα φαω εδω...
Μ'αρεσει το μαγαζι σας...
Πως ειπαμε λεγεται?ΖΩΗ...Ααααα ζωηηη....
Τι με κοιτατε ετσι?
Εχω να πληρωσω.Ενα γεματο πορτοφολι αγαπη εχω,
νομιζω θα αφησω και φιλοδωρημα...
Αν δεν εχεις πολυ δουλεια...ελα κατσε να φαμε παρεα.
Αλλωστε ειναι μεγαλες οι μεριδες ...
για 2 και παραπανω θα ελεγα.
Παρε ο'τι θελεις,κερναω εγω...
Απ'ο'τι βλεπω εχει τολμη καλοψημενη,
ονειρα με νυφαδες ρυζιου,
αφοσιωση με γευσεις "ριζα της γης",
θυσια ψιλοκομμενου "εγω",
χαρα με σαλτσα λυπης....
μμμμ...απ'ολα τα καλουδια!
το πιατο της αναγκης μην το παρεις...συμβουλη μου....
δεν αξιζει...πληρωνεις φυκια για μεταξωτη αγαπη.
Ελα...καθησε...
Θλιμμενο σε βλεπω....κι ενοχικα αδυναμο.Φαινεται δεν εχεις βαλει μπουκια στο στομα σου.
Πιασε να φαμε μπολικο.....να στηριχτεις στα ποδια σου,
κυριως με το πιατο της αληθειας γινεσαι πολυ δυνατος!
...........................!
Εχω να σου πω ενα μυστικο.
Σε λιγες ημερες θα πεθανω....
και μου προτειναν αυτο το μαγαζι εδω
να φαω ,να το φχαριστηθω...
τουλαχιστον....
να παω χορτατος  με ιδανικα!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αντε γεια!

 


Επαψα να εχω φωτογενεια.
Οταν με φωτογραφιζει ο ηλιος
αποτυπωνεται το επιπλο
κι οχι εγω!
Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον) 

Στη μνημη οσων "ταξιδεψαν",στον ποθο οσων δεν συναντηθηκαν...

"Ο αποθανων ηλιος

χανεται στον μακρινο οριζοντα.

Ο ανεμος του φθινοπωρου

φυσαει ανελεητα.

Τα κιτρινα φυλλα πεφτουν.

Απο την κορυφη του βουνου,

δυο ρευματα που χωρισαν απροθυμα

ενα προς τη δυση,ενα προς την ανατολη.

Ο ηλιος θα σηκωθει ξανα το πρωι,

τα φυλλα θα ειναι πρασινα ξανα την ανοιξη...

αλλα...

γιατι να ειμαστε σαν τα ρευματα του βουνου

που δεν θα συναντηθουν ΠΟΤΕ?"

Bruce Lee

Ας τραγουδησουμε τα ονειρα...
...τους ευσεβεις μας ποθους,
παραλληλα και τις φοβιες μας.
Παμε μεχρι παρακατω χορευοντας...
και που ξερεις... ισως..
λεω ισως 
και να βρει το ονειρο λιγη πραγματικοτητα...
κι ανθισει αληθινο!

 
Δες με 
τα φώτα αναμμένα δες με
πως λάμπω για σένα
σπίθες τα μάτια στα χέρια φωτιά
σαν επανάσταση από παιδιά .

Δες με
τολμώ να σ ' αλλάξω
παλιές ενοχές να πετάξω
δες πόση ανάγκη υπάρχει να ζω
σαν φύγεις εσύ θα ζήσω εγώ .

Όλη η ζωή μου μπροστά μου κι εσύ μου θυμίζεις το Χτες
είν ΄ιστορία δικιά μου κι εσύ αλάτι σε παλιές πληγές .

Δες
η ψυχή μου μολότοφ δες
το κορμί μου σχολειό
εσύ μου διδάσκεις το χρήμα τη βία
κι εγώ έχω ασπίδα τα δικά σου βιβλία .
 
Κάποια στιγμή θα σε μάθω
κάπως κι εγώ θα τη βγάλω
η Ζωή μου μπροστά μου
κι η δικιά σου πίσω
η αγάπη μου πλαι
στο λέω θα ζήσω .

Όλη η ζωή μου μπροστά μου κι εσύ μου θυμίζεις το Χτες
είν ΄ιστορία δικιά μου κι εσύ αλάτι σε παλιές πληγές .

Καλη ορεξη !

Ανοητε μικρομυαλε!

Επικαλεισαι θεους,

ξορκιζεις τους φιλους σου τους δαιμονες,

εξομολογεισαι νομιζοντας πως εκει

ειναι το τελος του κακου σου εαυτου,

μα την επομενη κιολας στιγμη

σκαλιζεις με τα νυχια την αναποληση

εκεινου που νομιζεις πως εχασες για παντα.

Ορφανεψαν τα αχαμνα σου ,

ο θησαυρος σου....χαχαχαχα...

Πανικος στο λιβαδι με τις στρουθοκαμηλους....

Ποια απ'ολες να'σαι αραγε?

Ειναι τοση η δυστυχια σου

κι η τραγικοτητα σου...

οσο ενα πιατο γεννητικα οργανα

σε πληρη σηψη!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

...Κι απ' την καρδιά δε γλιτώνεις μ' ένα ψέμα 

...+...= Χ

Οι γνωστοι αγνωστοι των ΕΞ-ΑΡΧΗ-ΩΝ...

Μικρη ταινια μεγαλου "μηκους"...

Ηταν καποτε ενα πουλακι
το οποιο ενιωθε πολυ μοναξια μεσα στο δασος.
Καθε μερα εβγαινε απ΄τη φωλιτσα του και φωναζε:
"Μ'αγαπαει κανειειειειειειειςςςςςς????"
Τιποτα! Καμια λαλια,κανενα ιχνος παρεας.
Γυριζε στη φωλια του θλιμμενο.
Την αλλη μερα το ιδιο:
"Μ'αγαπαει κανειειειειειειςςς???"
Και παλι τιποτα και κανενας.
Απογοητευμενο κοιμοταν και ξυπνουσε μεσα στη μοναξια του.

 

Μια μερα η κυρα-κουκουβαγια που το παρακολουθουσε συνεχως του λεει:
"Μηπως αμα φτιαξεις λιγο καλυτερα τη φωλιτσα σου..."
Πιανει κι αυτο..βαζει παραπανω ξυλαρακια,
μερικες πετρουλες σε διαφορετικα σημεια βγαινει εξω και φωναζει:
"Μ'αγαπαει κανειειειειειειςςςς???"
Τιποτα παλι!
Το ξανασυμβουλευει η κυρα-κουκουβαγια:
"Μηπως αν περιποιηθεις λιγο περισσοτερο την εμφανιση σου...."
Πιανει κι αυτο...τραβαει τα πουπουλα απο δω,
ξεπουπουλιαζεται αλλου,χωνει το ραμφος του σε ρετσινια να γυαλιζει...
και ετοιμο πια ξαναφωναζει:
"Με αγαπαει κανειειειειειειςςςς???"

 

Μα και παλι ακουγε μονο την ηχω του και τιποτα περισσοτερο.
Ουτε ενα φυλλο δεν κουνηθηκε απο καπου.
Τοτε η κυρα-κουκουβαγια το πιανει απο τον ωμο
και του ψιθυριζει κατι στο αυτι: "Ψι ψι ψι ψι ψι..."
Βγαινει παλι το πουλακι εξω απ΄τη φωλια του την αλλη μερα
και φωναζει δυνατα...
"Σ ' ΑΓΑΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ"....
Και χωρις να το καταλαβει ξεπροβαλαν απο παντου 
ζωακια και πουλακια κι ετρεξαν  κοντα να του κανουν παρεα.

Αφιερωμενο!

Την ιστορια μου τη διηγηθηκε φιλος 

πολλα πολλα χρονια πριν.

Στουμπωμενη η αντιληψη με γαζες!

Έζησα, σπούδασα, αγάπησα κι ακόμα πίστεψα,
Και σήμερα, δεν υπάρχει ζητιάνος 

που να μην τον ζηλεύω, 

απλά και μόνο γιατί δεν είναι εγώ.
Στον καθέναν διακρίνω τα κουρέλια του, 

τις πληγές του, το ψέμα,
Και σκέφτομαι : 

ίσως ποτέ δεν έζησες, 

ούτε σπούδασες, ούτε αγάπησες, ούτε πίστεψες.
(Γιατί είναι δυνατό να πλάσεις

 όλων αυτών την πραγματικότητα, 

δίχως να κάνεις τίποτα εξ’ αυτών).
Ίσως έχεις μόλις και μετά βίας υπάρξει, 

σαν μια σαύρα που τής έκοψαν την ουρά,
κι η ουρά της, 

αυτονομείται από τη σαύρα, 

σαλεύοντας με φρενίτιδα.

Fernando Pessoa-Το καπνοπωλείο

Ταξιδι ..

Ακομα κι αν δεν εισαι η γη μου,

θα βγαλω ριζα προθυμη

και καρπο ωφελιμο....

γιατι εκει θα με φερει...

ο ανεμος της ψυχης μου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον) 

 

..........

Πέρασε πολύς καιρός κι έχω αρχίσει να φοβάμαι
πως σε δάση και βουνά μονάχος μου θα κοιμάμαι
Έτσι, σε λιμάνι δένω
με το φως μου αναμμένο, πάντα θα σε περιμένω....

Ματωμενη σαρκα,γευεται η γλωσσα κι επουλωνει την πληγη.Ματωμενη καρδια,φυλαω ενα μπουκαλι για μεταγγιση.Ματωμενη ψυχη,ολα τα ηλιοβασιλεματα του κοσμου!

Τούτη η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς,
που τα μάρανε η μαύρη ξενιτιά
κι η αγάπη σου τα πήρε στη φωτιά.

Μη καλέ μου μη ζητάς απ’ το βοριά
τη συμπόνια απ’ τη δόλια μου καρδιά
ένα δέντρο που το κάψαν κεραυνοί
δεν ανθίζει, δε φοβάται, δεν πονεί.

Τούτη η στάχτη που τη σέρνει ο βοριάς
ήταν κάποτε τα φύλλα της καρδιάς,
άφησε την στα σοκάκια να χαθεί
πόσο πόνεσα ποτέ μη μαθευτεί.

(Ποσο λατρευω αυτη τη φωνη!!!)

................Φυσικα και δεν υπαινισσομαι τιποτα....μπααααα....

Ο κηφήνας είναι η αρσενική μέλισσα, 

που κύριο σκοπό ύπαρξης έχει τη γονιμοποίηση της βασίλισσας.

 Σε περιόδους αφθονίας της τροφής ,δηλαδή την Άνοιξη,

οι υπόλοιπες μέλισσες ανέχονται τους κηφήνες.

 Όμως τις περιόδους έλλειψης τροφής

 και της προετοιμασίας για τη διαχείμαση ( φθινόπωρο) 

οι εργάτριες μέλισσες εξοντώνουν τους κηφήνες 

ως άχρηστους, πετώντας τους -κυριολεκτικά-

 έξω από την κυψέλη.

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΛΕΣ???

 ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΑΣ ΤΟ ΠΡΩΙ
Σ ΕΝΑ ΥΠΟΓΕΙΟ ΔΥΟ ΟΡΟΦΟΥΣ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΗ ΓΗ
ΚΟΙΤΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ LCD ΣΟΥ ΚΟΥΤΙ
ΠΟΥ ΝΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙΣ
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΡΥΜΕΝΟΣ
ΜΑΣΤΟΥΡΩΜΕΝΟΣ
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΧΑΜΕΝΟΣ
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ

 ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΖΕΙΣ ΣΤΟ ΤΟΤΕ
ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ ΣΙΩΠΗΛΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΩ ΩΣ ΠΟΤΕ
ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΟΣ ΚΟΙΤΑΣ ΕΙΣΑΙ ΧΕΙΡΟΠΟΔΑΡΑ ΔΕΜΕΝΟΣ
ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΖΕΙΣ ΧΑΜΕΝΟΣ
ΝΑΡΚΩΜΕΝΟΣ ΞΥΠΝΑΣ
ΣΑΝ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΣ
ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ
ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΣΑ ΦΤΗΝΑ ΕΙΧΕΣ ΒΡΕΙ
Σ ΑΤΟΚΕΣ ΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΤΕΣ ΚΙ ΟΙ LIFESTYLE ΕΚΠΟΜΠΕΣ
ΚΑΙ Η ΓΚΛΑΜΟΥΡΙΑ ΤΟΥΣ
ΜΕΣ ΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ ΤΟΥ ΧΤΕΣ
ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΣ

 ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ ΟΙ ΦΩΝΕΣ
ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΛΟΥΦΑΞΕΙ ΟΙ ΕΝΤΕΧΝΟΙ ΣΤΟΧΑΣΤΕΣ
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΛΕΣ
ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ
ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΕΝΟΣ

Το γλυκοχαραμα μιας καταδίκης...

Οταν ανοιγα τα συρταρακια

κι εβγαιναν απο μεσα

μικρα μυρωδατα πουπουλα

ξεπεταρουδια μιας ελπιδας-

ρωγμη στη μαυρη μου μοιρα-

λιγο χαραμα...ελεγα... ν'αντικρυσω,

ενιωθα εντονα το σχοινι

πανω στο οποιο ισορροπουσα.

Κι επεσα τελικα.

Αναμενομενο!

Ημουν ανθρωπος κι οχι πουλι.

Ηταν ονειρο κι οχι προσωπο αφης ,

ηταν πλανη κι οχι η αληθεια.

ΗΣΟΥΝ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΙΧΤΥ.

Κι ολο ακουγα κραυγες να βγαινουν απο καπου

σιγουρη πως το τραγουδι του φοβου σου ηταν,

μα αγνοουσα πως ειχε και η  ψυχη μου

τη δικη της κραυγη,

προαγγελο καταδικης

στο δικο σου γλυκοχαραμα

.......

μακρια μου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 
Το υστερνό μου φίλημα
στο μέτωπο σου πάρε
και άφησε με, αγάπη μου, δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λές σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό.

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχιάς μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφου η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο.

Στέκομαι σ' άγρια ακρογυαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πως φεύγουνε απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω.

Θεέ μου, είναι αδύνατο να σώσω μόνο έναν
απ' το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;


 

Το τραγουδι της Sally...

Good bye Jack, my dearest Jack. Oh how I hope my premonition is wrong.

I sense there's something in the wind
That feels like tragedy's at hand
And though I'd like to stand by him
Can't shake this feeling that I have
The worst is just around the bend

And does he notice my feelings for him?
And will he see how much he means to me?
I think it's not to be

What will become of my dear friend?
Where will his actions lead us then?
Although I'd like to join the crowd
In their enthusiastic cloud
Try as I may, it doesn't last

And will we ever end up together?
No, I think not, it's never to become
For I am not the one.

(ελαφρως αφιερωμενο στον Ξυλινο ιπποτη μας,επειδη ειχε καποια στιγμη αναρωτηθει)

Λιγο βαλσαμο ζητω!

Ασε με να καταπινω
μπουκιτσα μπουκιτσα 
λιγο απ'το χαμογελο σου,
γιατι αν δεν το κανω
θα μετραω τις ρυτιδες μου απ΄την αρχη
κι ολο θα ζητιανευω νιοτη!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

υπεκΦΥΓΕΣ

  

 Δεν εχει υπνο η μερα μου αποψε.

Ξαγρυπνα!

Θελει να φωτισει

τους δρομους που σβηνεις τα τσιγαρα σου

ενω κλεινεις πισω

 την πορτα του "μπουρδελου"*

...

Ενοχικα ολοκληρωνεις τα ονειρα σου!

Μα αυτα δεν ειναι ονειρα...

ειναι αυτο που τριζει μεσα στο μυαλο σου

και στοιχειωνει την ισορροπια σου.

Ξεμεινες απο τσιγαρα,

ΞΕΜΕΙΝΕΣ ΑΠΟ ΑΛΗΘΙΝΟ,

δεν ξεμεινες απο ηδονη

ουτε απο μοναξια-νομιζεις...

Και να που οι δρομοι σου,

γεματοι γαμωτο,

ακομα φωτισμενοι δανεικα ,

χαριζοχαραζουν την ελπιδα!

  

Κοιτα τον καθρεφτη σου.

Τι βλεπεις αποψε?

Οχι..δεν θελεις ξυρισμα

μια γερη μπουνια θελεις...

Ελα...κανε το...

Ομως να...

γι αλλη μια φορα

προτιμησες να σπασεις τον καθρεφτη

και οχι τα μουτρα σου...

"μικρε  αναξιε και λιγε" !

* "μπουρδελο" : χωρος οπου το αληθινο ειναι μονο η κραυγη!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 Σβήνουν πάλι τα φώτα

Σαν σκιά φανερώσου
Μέσ’ στα δυο μου τα χέρια
Κρύβω το πρόσωπό σου
Σε κοιτώ στον καθρέφτη
Κι είσαι όμορφη Θε μου
Πόσες μέρες μου λείπεις
Πόσες ώρες πολέμου
Πίσω από το σκοτάδι
Σβήνουν τα βήματά σου
Όσες μπόρες κι αν  θα `ρθουν
θα `μαι πάντα κοντά σου
Τις χαρές μου μετράω
Κι όλο λάθος μου βγαίνει
Όσοι απόμειναν φίλοι
Με κοιτούν σαν χαμένοι

Δεν εγκαταλειπω παρα βρισκω λυσεις.

Ουτε μια σταγονα χαμενη!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

...

ΝΙΠΤΩ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΜΟΥ

(ελληνας πολιτικος)