"Ξυπνηστε" ομορφα.

Ειμαι στο δρομο που στερευουν τα ρυακια

κι οι πεταλουδες δρομο αλλαζουν την αυγη,

δεν εχει η λευκα τη σκια της να μιλαω

κι εσυ εισαι ποθος που δε λυνει τα γιατι.

Μονη ξεσπαω στα κουφαρια καποιων ζωων,

που η λαχταρα για ζωη  ειχε μιλια

και μοιαζει να'ναι του φοβου μου ο πονος,

τουτο το χωμα που αιματινη εχει πινελια.

Αλιμονο ...

κατατρεγμενη θα αφησω

ονειρα,ηλιους κι ερημιτες φιλικους,

αυτου του κοσμου την ανασα να λυγισω,

να φτιαξω τοξο ..να ταραξω τους καιρους.

Κι οσοι ακομα μαργαριτες θα μαδανε

με το κρυφο αναφιλητο του τελευταιου "δεν"

καλυτερα τον αλλον να κοιτανε

εκει που ο ιδιος δεν εθωρησε ποτε.

Μεσα στις καρδιας τα βαθη

φωλιαζει το πιο ομορφο ξυπνημα!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Τattoo

"Δειξε" μου το τατουαζ σου

να σου πω ποιος εισαι!

(κι οσοι δεν...

σιγουρα θα εχετε σκεφθει.Για παμεεεεε)

Αλληλεπιδραση...

Δεν εχω λογια πια

μου τα σφραγισε η σκεψη,

δεν εχω σκεψη διολου -ελαχιστη μνημη ισως-

την εκλεψε η επιθυμια,

δεν νιωθω επιθυμια για...

την χαρισα στο ονειρο,

ονειρο....

το δωρισα σ'εκεινον,

δεν υπαρχει εκεινος,

 ενσωματωθηκε με το σκοταδι,

το σκοτος παρανομει εις βαρος μας,

βαρια η πλανη

εκει που δεν υπαρχει  αγαπη.

Υπαρχει η αγαπη μου,

που αλυχταει τις νυχτες

πλαι σε μια ξεραμενη ανθοδεσμη

σαν γερικο σκυλι.

Οι ανθρωποι επιθυμουν  σχεσεις

αλλα οχι  ανθρωπινες σχεσεις.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 

 Στεκόμαστε γυμνοί απ' όνειρα
κάτω απ' τα μαύρα σύννεφα

απόγονοι του τίποτα
πελάτες της σιωπής. 

'Εχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.

Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα 'χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς

Θα μ' αγαπάς, θα μ' αγαπάς
μα δε θα φτάνει
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου.

Live & Έκθεση ζωγραφικής με τίτλο "Remember Your Mortality".

Architecture Rock Café-Live Stage (Ούλωφ Πάλμε 23, Ζωγράφου)

Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013.

Το "Architecture Rock Café-Live Stage" παρουσιάζει την έκθεση έργων ζωγραφικής με κάρβουνο του Θάνου Ανεστόπουλου με τίτλο «Remember your mortality».
Ο Θάνος Ανεστόπουλος μας προσκαλεί να διαβούμε μαζί του το κατώφλι για ένα προσωπικό σουρεαλιστικό σύμπαν που δημιούργησε κάτω από τον θεματικό τίτλο «Remember your mortality».
To σουρεαλιστικό σύμπαν του έχει καταγραφεί και έχει ντύσει τις αφίσες και τα εξώφυλλα των δίσκων των Διάφανων Κρίνων. Τα τελευταία χρόνια οι στίχοι των τραγουδιών και των ποιημάτων του, εικονοποιούνται και προβάλλονται ταυτόχρονα με τις ζωντανές εμφανίσεις του στην σκηνή. Ο τίτλος της έκθεσης είναι δανεισμένος από την γνωστή ρήση του Friedrich Wilhelm Nietzsche, περιγράφει και περικλείει στοχασμούς για τον θάνατο και τον έρωτα, τονίζοντας την ανάγκη και την επιθυμία για ζωή και δημιουργία μέσα σε χαλεπούς και αφυδατωμένους καιρούς. Με αφετηρία την συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου για απεξάρτηση από ψυχαναγκασμούς, ουσίες, πάθη και εμμονές, οι μορφές των έργων του, προσπαθούν να δραπετεύσουν από τις σκιές, έξω στο φως γεννώντας την ελπίδα για λύτρωση και κάθαρση ψυχής, για αποδοχή και αγάπη.

Ταυτόχρονα…
Ο Θάνος Ανεστόπουλος (τραγουδιστής, συνθέτης και στιχουργός των πολυαγαπημένων Διάφανων Κρίνων), σε ένα ιδιαίτερο ακουστικό live.
Μια βραδυά επικοινωνίας, κατάνυξης και απόλαυσης.

Ο καθενας ειναι του αλλου το νησι!

Οσοι ονειρευεστε νησια

σκεφθειτε τουτο...

πως οι ανθρωποι ...

νησια στη γη δεμενα

ειναι !

Παν σ Ελλην ,ου καρπος !

Καρποφορησε ο ουρανος!

Και για δες ...

ποσα αστερια λουλουδιζουν

για την  επομενη "συγκομιδη"

Και η σεληνη ανετειλε ολογιομη

επειδη ο ηλιος το επετρεψε.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Γελαστε ! Γιατι δεν γελατε?

Σημαινει...λαχταραω

Ο 
φοβος μου 
ειναι
μη
ραγισει 
η Αγαπη μου 
για
σενα.
Ο 
πονος μου 
ειναι 
το
ανεβασμα
του
δικου σου
σταυρου
στον
κοινο
γολγοθα μας!
Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Τώρα μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια.

Τώρα θανάσιμη
νύχτα με ζώνει.
Μέσα μου ογκώνονται
οι άφραστοι πόνοι.

Μ' είδαν, προσπέρασαν
όσοι αγαπάω.
Μόνος απόμεινα
κι έρημος πάω.

Πόσο τ' ανέβασμα
του άχαρου δρόμου!
Στρέφω κοιτάζοντας
προς τ' όνειρό μου:

Μόλις και φαίνονται
οι άσπρες εικόνες.
Τ' άνθη, χαμόγελα
μες στους χειμώνες.

Αεροσαλεύουνε
κρίνοι και χέρια.
Ηλιοι τα πρόσωπα,
μάτια τ' αστέρια

Είναι και ανάμεσα
σ' όλα η Αγάπη:
Στο πρωτοφίλημα
κόρη που εντράπη.

Κι όλο μακραίνουνε
πύργοι, παλάτια.
Κλαίνε μου οι θύμησες,
κλαίνε τα μάτια...

Αυτοπτης μαρτυρας...(αγιο ειχα....ακομη ζω)

Διαλογος ξανθιας υπαλληλου τραπεζης,περιπου 35 χρονων,
με πελατη κυριουλη,περιπου 65,καθισμενος μπροστα απ'το γραφειο της.
(Εγω περιμενα στην ουρα να πληρωσω λογαριασμο.Η σκηνη του φονου στο πλαϊ μου)
Κυριος :
-Ωραιο αυτο το δελφινακι που εχετε εκει(δειχνοντας διπλα απο τον υπολογιστη)
Ξανθια:
-Σας αρεσει?χαχαχαχαχαχα
-Ναι παρα πολυ.
-Κι αν σας πω....το'χω φερει απο πολυ μακρια...
-Ναι?Απο που?
-Απ'το ταξιδι του μελιτος!!!!

α) ή εγω ειμαι αγεωγραφητη
β) ή υπαρχουν ακομα αυθεντικα ειδη ξανθιων

Η ακαρπια μιας ριζας...

 

  

Ελεγες , εταζες , ελεγες...

Ερχοταν η επομενη μερα

κι εσυ..

ελεγες , εταζες , ελεγες...

κι εγω χαμογελουσα...

κι αγοραζα γλαστρες ετοιμες , λιπασμενες...

Ποσα και ποσα λουλουδια

δε βλασταιναν στης νιοτης σου το ψεμμα!

Μπορω να πω πως εκανα εναν υπεροχο κηπο...

Και οσο οι μερες μας εδεναν...

τα λουλουδακια γινονταν δεντρα

και μετακομιζα ολο και πιο εξω

σαν ,καθαριο ουρανο ,να αποζητουσα...

αληθινο...

ωσπου εγινα μια ιτια κι εγω

και λουζοντας καθε μερα τα μαλλια μου

στην οχθη ενος αστροφεγγιστου ποταμου

τραγουδουσα παραπονεμενα...

"Λατρεμενε μου,ποτε δεν εμαθες

τι προσωπο εχει η αγαπη

οταν φοραει την ειλικρινεια"

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον) 






 

Μετραω τα βηματα

που τοποθετουν φωτεινους σηματοδοτες

επανω στο κορμι μου.

Πια εχασα το μετρημα

οταν αρχισα να ονειρευομαι

πως υπαρχει  τελος σ'αυτη τη διαδρομη. 

Κανενας δεν θα πατησει 

με βρωμικα ποδια στο κεφαλι μου.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

ΦΦΦΦΑΤΕ...ΦΦΦΦΑΤΕΕΕ...

Μη μου πειτε πως δεν σας θυμιζει καποιον γνωστο σας?

Το τουτο του λιγο?

Ο "κοσμος" ψωφαει για χαβαλεδιστικα happenings.

Aναρωτιεμαι...

...αν δεν γινονταν ολες αυτες οι μουσικες ψυχορραγιες εκει...

θα παταγε κανενας?

Χμμμμμ....

Τιμης ενεκεν ...

Άγριο μέλι (1998)

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

Μουσική: Διάφανα Κρίνα

Να κρατιέμαι από πάνω σου όταν πονώ

και να γέρνω αργά το κεφάλι στον ώμο,

που δεν τρέμουν τα χέρια σου όλο να φθονώ,

δίκαιος φθόνος σ' άδικο της ζωής νόμο.

Ν' αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά

και ν' αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι,

γεμίζεις μ 'ανάσες καθώς ξεψυχά

το καλύτερο νιότης, αν θες μας, το βράδυ

Να κουρνιάζω ερείπιο στα ερείπια επάνω

και να φτύνω σιωπές σ' άλλες δυο μου ζωές

που δε τρέχουν τα σύννεφα και πώς ν 'ανασάνω

με πατζούρια κλειστά και θνητούς πνεύμονες.

Να φωλιάζω κρυφά στις ρυτίδες της νιότης

και να ψέλνω αργά το τραγούδι της μάνας,

που δεν τρέμουν τα χέρια σου, εγώ είμαι ο πότης

είμαι μέτρο, ρυθμός, η ωδή και ο Πάνας.

Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου

σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει,

που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου

να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι.

Ζωη μες στην κλεψυδρα...

Τελειωνει ο χρονος.

Κι ολα αλλαζουν 

χωρις τη δυναμη της θελησης μας

μα κατα πως οριζει 

η Μαυρη Αραχνη τον υλικοκοσμο της.

Ενα χερι λατρεμενο

ας κουρδισει τους κτυπους μας...

εν ζωη,να μας θυμισει,πως ακομα μπορουμε...

προτου ενα χερι αναξιο

μας κλεισει τα ματια!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Farewell "my queen"...

Aκομα ενα λαμπατΕΡΤ εσβησε.

Δεν ξερω τα γιατι και τα διοτι

δεν ξερω αν το καινουριο που θα "αγοραστει"

θα ειναι για "καλο" ή για ΚΑΚΟ

μα το μονο που μπορει να αντιληφθει

το λαουτζιστικο μυαλο μου

ειναι πως δεν θα αναβει ΟΥΤΕ ΑΥΤΟ

με το φως του ηλιου ή εστω του φεγγαριου.

Στα βαθια νυχτωματα μας θα παραμενουν οι αληθειες.

Δεν θα μου λειψει γιατι χρονια δεν βλεπω τηλεοραση,

ομως το Β' και το Γ' ραδιοφωνικο προγραμμα

θα ειναι ενα ανεκπληρωτο κενο στις ημερες και στις νυχτες μου.

Mαυρο μεταξι η νυχτα...

...και  στα συρταρακια της...
ολα του ποθου τα λουλουδια...

αποξηρενονται ...

σαν τις αναμνησεις μας...

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον) 

"Νυχτα που κρυβεις μεσα σου

τον πιο δειλο μου ποθο,

αυτην που τυραννω" 

Διαφανα Κρινα 

 

Εκ γενετης...

Αυτη ειναι η βερα μου

οταν παντρεψα 

την ανασα μου

με τη φυση.

Και αυτος ο "δεσμος"

ειναι η μονη αμαραντη 

ΑΛΗΘΕΙΑ.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Παρεμβαση λογικης εναντι συναισθηματος...

(εκ του αντιστροφου)

Oταν ειμαι αγκαλια σου...

παντα παρατρωω,που να παρει...

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 

Τι λογια να χωρεσουν και που?Τι πραξεις να αντεξουν και γιατι?Σςςςς....ΣΩΠΑΣΕ! Θελει ησυχια και σεβασμο το καθε τελος...ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ...στον ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΘΜΟ!

 

 Βιντεο Κωστας Καββαδιας 

Κοντά σου (Μαρία Πολυδούρη)

Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι άνεμοι
Κοντά σου είναι η γαλήνη και το φως
Στου νου μας τη χρυσόβεργη ανέμη
ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός

Κοντά σου η σιγαλιά σαν γέλιο μοιάζει
Που αντιφεγγίζουν μάτια τρυφερά,
κι αν κάποτε μιλάμε, αναφτεριάζει
πλάι μας κάπου η άνεργη χαρά

Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σαν λουλούδι
κι ανύποπτα περνά μες στη ζωή
Κοντά σου όλα γλυκά κι όλα σαν χνούδι,
σα χάδι, σαν δροσούλα σαν πνοή .

Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά,
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν' στιγμές,
κύμα που σκάει σ' ακτές,
κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα,
δάσος και ερημιά,
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και βροχή μαζί.

ΤΕΛΟΣ

Xωρις λογια...μα με εργα...

Η επιθυμια με χρησιμοποιει ως μεσον για να εκφραστει.Πφφφ....εκμεταλλευση,φιλε μου...

 

 Δὲ θὰ ξανἄρθης πιά, νὰ μοῦ χαρίσης
ἀπ᾿ τὴν ὡραία ζωὴ ποὺ σὲ φλογίζει
κάτι, ἕνα της λουλούδι; Σοῦ γεμίζει
μὲ τόσα τὴν καρδιὰ καὶ τὸ κορμί.

Δὲ θἄρθης πιά, τὰ χέρια μου νὰ σμίξης
τὰ παγωμένα, τὰ ἐχθρικά μου χέρια;
Πλάι στὰ δικά σου, μερωμένα ταίρια
δὲν τὰ ζυγώνει πλέον ἡ ἀφορμή.

Δὲ θἄρθης! ...Πὼς ἀργὰ περνοῦν οἱ μέρες.
Κι᾿ ὅσο σὺ φεύγεις, τόσο μὲ σιμώνει
ἡ γνώριμή μου μοίρα. Τόσο μόνη,
τόσον καιρὸ μὲ τὸν κρυφὸ καημό.

Δὲ σοῦ περνάει, ἀλήθεια ἀπὸ τὴ σκέψη
ὅτι μπορεῖ σὲ μία στιγμὴ θλιμμένη,
στὴ μοίρα αὐτὴ ποὺ πάντα μὲ προσμένει
νὰ πάω ξανὰ καὶ δίχως γυρισμό;

Μ.Πολυδουρη

Η δυσκολη ζηση ...

Θα'θελα στα δυσκολα
να με ειχες αγκαλια.
Μου το'χες ταξει αλλωστε.
Αλιμονο...
ξεχασα -
καθως κοιταζα το πεταγμα
μιας μελισσας-

πως δεν ημουν παιδι...μα μητε κι αγιος!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)