Η οχθη απεναντι...

Λαβετε , φαγετε,

τουτο εστι το σωμα μου...

...

Πιετε εξ αυτου παντες

τουτο εστι το αιμα μου

"Κι ως θα σας λέω για κάτι ωραίο κι αβρό
που σκυθρωποί το τριγυρίζουν πόθοι,
τη λέξη τη λυπητερή θα βρω
που ακόμα δεν ειπώθη."

Κωστας Καρυωτακης

Και τωρα?

  Πως να υπερασπιστω μια δυναμη
που εγκατελειψε την ορθια σταση μου?
Γι αυτο σκεφτηκα...
πως αν ειναι να μοιρασω φειγ-βολαν
με τα αδιεξοδα μου
να το κανω καπως διαφορετικα...
με ενα ...πεταγμα...ας πουμε.
Ταξιδευω τωρα σε αλλη χωρα,
χωρα παυσιπονων οριων,
ονειρευομαι...
πεταω...
περπαταω σε συννεφα ,
αγγιζω τον ηλιο και δεν καιγομαι...
γινομαι μπροσταρης
σε σμηνος χαμενων πουλιων.
Απο εκει ψηλα
βλεπω τα παντα...
Σε βλεπω να κλαις...
Νιωθω το δακρυ σου σχοινι να με τραβαει κατω...
και με βιαιη κινηση
σε σηκωνω ψηλα μαζι μου...

I'M WALKING IN THE AIR

Ακουσε με!
Ακομα κι αν εγω πεσω...
εσυ να συνεχισεις να πετας...

Και μετα...
σ'εχασα!
Ομως εγω...
συνεχισα το πεταγμα μου...

μη μπορωντας να βγω...
απ'την τροχια αυτη!

Mια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

We're walking in the air 

We're floating in the moonlit sky 
 The people far below are sleeping as we fly

I'm holding very tight 
I'm riding in the midnight blue
 I'm finding I can fly so high above with you

Far across the world 
The villages go by like trees 
The rivers and the hills 
The forests and the streams

Children gaze open mouth 

Taken by surprise 
Nobody down below believes their eyes

We're surfing in the air 

We're swimming in the frozen sky

 We're drifting over icy 
Mountains floating by

Suddenly swooping low on an ocean deep
 Arousing of a mighty monster from its sleep

We're walking in the air 
We're floating in the midnight sky
 And everyone who sees us greets us as we fly

Πνιγομαι...

Και τι δεν θα'δινα

για μια σου ανασα...

 

..."ωραιε" μου εαυτε...

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αν...
...αν μπορουσα...

...να δαμασω τον ανεμο
που σηκωνει ο φοβος σου..
και παιρνει μακρια...
τα "ανθη"...

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

"Καταρχην"...ενας υπεροχος Θανος Ανεστοπουλος γι αλλη μια φορα,στο Gagarin.Θα μοιραστουμε αυτο το τραγουδι μηπως και καταφερουμε,την λεξουλα που ολοι διαθετουμε στην τσεπη του στοματος μας να την κανουμε δυναμη...

 

Αν έχω χάσει τη ζωή,

 το χρόνο,όλα, 

όλα όσα έριξα σαν δαχτυλίδι στο νερό,

 αν έχω χάσει τη φωνή μες στ 'αγριόχορτα,

 μου απομένει η λέξη. 

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα,

 κι όλα όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,

 αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,

 μου απομένει η λέξη. 

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο

 το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου, 

αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω, 

μου απομένει η λέξη.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ...

ΠΕΣ ΜΟΥ...Πες μου που να παρει...

Ε?????

-Γιαγια , τι ειναι αυτοι?

-Αυτοι , Νικολακη , ειναι αστυνομικοι.

-Και τι κανουν?

-Μας φυλανε για να μην ριξουμε καμια βομβα

και σκοτωσουμε αυτους που κανουν 

παρελαση, ή να μην κανουμε στον κοσμο

κακο.

Αυτος ηταν ενας διαλογος που εγινε ακριβως διπλα μου

σημερα στην Πανεπιστημιου καθως παρακολουθουσα

την παρελαση και ηταν παρατεταγμενοι αστυνομικοι μπροστα μας.

Η γιαγια περιπου 50 και το εγγονακι περιπου 2-3 χρονων.

Η  "μπαλα" δικη σας...

Σκοτεινο πουλι...ουτε ενα χρυσο φτερο δεν καταφερες να αποκτησεις οταν απλα απο τυχη σου δωθηκε φως για να κρατησεις

«Το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ή πνεύμα του κακού!»

 Με μια στριγκλιά σηκώθηκα, κάνοντας μια κίνηση αναρρίχησης

«Να επιστρέψεις στη θύελλα και στην όχθη της Καταχθόνιας Νύχτας! 

Μαύρο φτερό να μην αφήσεις σαν ενθύμημα του ψεύδους που έχεις πει από την ψυχή σου! 

Μη μου ταράζεις τη μοναχικότητα! Φύγε απ' το μπούστο πάνω απ' την πόρτα μου! 

Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.  

Και του Κορακιού το γρήγορο αθόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται, ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται, 

στο κατάχλωμο μπούστο της Παλλάδας, πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμαρας 

 και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ' την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει, 

 και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του·

και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα,  

δεν θα ανασηκωθεί

ποτέ πια. 

Το κορακι - Εντγκαρ Αλαν Ποε

Xμμμμμ....

Τζουλια Γκίλαρντ, 52, 27η Πρωθυπουργός της Αυστραλία

 και αρχηγός του εκεί Εργατικού Κόμματος. 

Με δήλωσή της στην ομογενειακή εφημερίδα "Νέος Κόσμος" 

ξεκαθάρισε την θέση της όσον αφορά το θέμα

της χορήγησης βίζας στους βουλευτές του νεοναζιστικού 

κόμματος της "Χρυσής Αυγής", λέγοντας ότι "δεν υπάρχει θέση

 για τέτοιου είδους πολιτικούς στο έθνος μας".

Εδώ και καιρό η "Χ.Α." προσπαθεί να ανοίξει γραφεία στην Αυστραλία,

ενω πριν από περίπου 1 μήνα ο διαβόητος Ηλίας Κασιδιάρης 

δήλωσε σε ραδιοσταθμό της Μελβούρνης ότι βουλευτές

 του κόμματός του θέλουν να επισκεφθούν τη χώρα.

 Χίλια΄"εύγε" στην αυστραλιανή πρωθυπουργό,

 που απέδειξε για άλλη φορά ότι έχει αυτό που

 δεν διαθέτουν οι ψευτόμαγκες της Χ.Α.: Κότσια!

 http://filoftero.blogspot.gr/

Αααααα....
και ξεχασα να συμπληρωσω

ΜΠΟΥΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑ.....

...και το ΕΓΩ θελησε να "προφυλαχτει"

μεσα σε μια στιγμουλα,

εγκαταλειποντας....

με μια προφαση αναρμοστη

μπρος στη λεξη "Βασιλευω".

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αυτη τη κραυγη θελω να την αγαπησω...σαν τραγουδι του "ερημου μεσα μου" που με εγκαταλειπει καθε μερα και πιο πολυ,και σαν παραπονο ολου του κοσμου....για ΟΛΑ οσα ερχονται...

Σαν έρθεις και τα βρεις ερειπωμένα
Μη φοβηθείς, μην κάνεις πίσω
Ο χρόνος τα 'χει έτσι καμωμένα
Μες στη σκιά το διάλεξα να ζήσω

 

Γιατί περίμενα στ' αλήθεια να φανείς
Κρυφή σου υπόσχεση στο βλέμμα
Μα τις κραυγές δεν άκουγε κανείς
Σαν ο ερχομός ντυνόταν ψέμα

Και πώς οι μέρες, τα χρόνια που περάσαν
Φαντάζουν τώρα μονάχα μια στιγμή
Και πώς οι ελπίδες δε γεράσαν
Μες στης ψυχής μου τη ρωγμή

Να φέρεις λίγα δάκρυα μαζί σου
Γιατί η δική μου στέρεψε πηγή
Θε να τ' αφήσω να κυλήσουν
Στην αγκαλιά σου την αυγή

Ο καλος και ο κακος εαυτος...

Οταν εγκατελειπες ηθελα να σου ριξω μια σπρωξια...

να πεσεις απ'τις σκαλες.

Την ιδια ακριβως στιγμη ηθελα να ειμαι στο κατω μερος τους

να σε κρατησω αγκαλια λεγοντας σου:

"χτυπησες ,καρδουλα μου?"

 Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Αθελα μου,και μαζι σου...μα και τωρα διχως...γραφω κι γω τη δικη μου Γκεμμα...

Γκέμμα:

Η επικίνδυνη γοητεία της παραφροσύνης...

Και ο σπόρος της νοσηρότητας εύκολα βλασταίνει σε έναν εύθραυστο και παραπαίοντα ψυχισμό...

1)Κάθε χαρά θα πρέπει να τιμωρείται με ισόποση λύπη, αλλιώς η ζωή θα είναι «αφύσικη» και «ψεύτικη ως τη ρίζα της», επισύροντας τον «αφανισμό απ’ τον πλανήτη» (σελ.145). 

2) Στον πυρήνα κάθε ουσιαστικής ερωτικής σχέσης οφείλει να φωλιάζει η καταστροφή, η συμφορά κι ο θάνατος, αλλιώς ο έρωτας είναι «θέμα της κωμωδίας» (σελ.14)! 

3) ...«μετά τα σαράντα»,  το μόνο που απομένει πλέον στον άνθρωπο είναι η «παραλυσία και αθλιότητα των γηρατειών» (σελ.218). 

Έρωτας 

  Στη σωστή ερωτική ομιλία, το θηλυκό δίνει το ύφος της σάρκας και το αρσενικό τη σύνεση της δύναμης.

 Μιλώ για τα καράτια κοντά στα εικοσιτέσσερα.

 'Οταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.

«Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι της γης, όσοι προσέγγισαν δηλαδή το βυθό της αλήθειας για τη φύση και για τη ζωή, υπήρξαν σχιζοφρενικοί. Είναι απλός και κοινός και αρχαίος ο λόγος ότι μεγαλοφυΐα σημαίνει παραφροσύνη» (Γκέμμα, σελ.137)!  

Δημητρης Λιαντινης

Ημερα ποιησης.

Βραδια ποιησης.

Παω να φτιαξω το δικο μου

Bloody-mary

γιατι με το τσαι περγαμοντο...

δε βλεπω προκοπη...

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Απεχθανομαι τις παγκοσμιες ημερες των κατι...

 Νιωθω να πλημμυριζω απο ομορφα

(μια μικρη κληρονομια ευτυχιας)

και δεν αντεχω

να μην τα διαχεω

μεσα σε ακατοικητα σωματα

(ευγενικη χορηγια της υπαρξης μου)

Ευλογημενη η στιγμη της "μεταβιβασης"

Ο δρομος...δικος σας.

 Ας ραψω κι αποψε τα μελη μου.

Αυριο μια καινουρια μερα μουγκριζει.

 Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 

Εγω η γης,η Σπαρτη,το φως..."εκεινο το πρωι,λες και δεν ηθελε ο ηλιος ν'ανατειλει να μη δει το κακο που ερχοτανε..."

Κι οι περισπούδαστοι πισωπατήσαν.
Στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν,
να μιλήσουν, τάχα, να κρυφτούν.
Κι όμως να κι ανδρειωμένοι
τα φτερά ανοίξαν στις κερκόπορτες
μπροστά σταθήκαν και βροντοφώναξαν ξανά:
"Μολών Λαβέ".
Δεν είναι μύθος μη γελιέστε,
στις μέρες μας χαθήκατε μα δεν ξεχνιέστε
σε τούτους τους άμοιρους καιρούς.

 

Εκείνο το πρωί
λες και δεν ήθελε να ξημερώσει
κι η μέρα φοβότανε
λες και δεν ήθελε ο ήλιος ν’ ανατείλει
να μη δει το κακό που ερχότανε.
Τα πουλιά λουφάξαν στις φωλιές τους
αισθανθήκαν το μεγάλο κακό
τις χιλιάδες ανάσες
και μεμιάς των σοφών τα χαρτιά
τα τυλίξανε πύρινες γλώσσες.

Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.
Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.
Πατρίδα μου αγαπημένη
ποια κατάρα σε βαραίνει πόση μοναξιά.
Τα παιδιά σου διαλεγμένα
σ’ ένα θάνατο ταγμένα και στη ξενιτιά.
Πατρίδα μου ...

Που είστε παλληκάρια;
Γιατί; και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.

Εκείνο το πρωί
λες και δεν ήθελε η αυγή να φέρει
για το χάραμα χρώματα
λες και δεν ήθελε ο ήλιος να προσφέρει
να μη δούμε το αίμα στα σώματα
ουρλιαχτά που φωνάξαν "ΑΕΡΑ"
θα θυμόμαστε εκείνη τη μέρα
τη χαμένη πατρίδα.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε
θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες.

Αστραπές και βροντές
χαρακώνουν στυγνά το κορμί σου.
Λυσσασμένα σκυλιά
να ξεσκίσουν ξανά
θέλουν τώρα σαν σάρκα τη γη σου.

Αχ Ελλάδα λυπημένη έρημη μα δοξασμένη
πόσο σ’ αγαπώ
Οι ήρωες που μας ζητάνε να μη δώσουμε
να φάνε κι άλλο μερτικό.
Πατρίδα μου ...

Παλέψαμε, δώσαμε μάχες, τις κερδίσαμε.
Στη κορφή της γνώσης, να! σταθήκαμε.
Κι ήτανε τότε που πάνω μας πέσαν βάρβαροι
κι όλοι οι μικροί φτωχοί κι ανόητοι για να μας λιώσουν.
Μα γεννήσαμε το Γέρο του Μοριά και τον Καραΐσκάκη.
Ποιους αναστήσαμε ξανά; Πού είστε παλληκάρια;
Γιατί και πως μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Αυτό είναι το παράπονο που οργή στα χείλη φέρνει.
Στης Ελλάδας τον κόρφο ως πότε θα φωλιάζουν ηγέτες προδότες;

Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ,
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ.
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ,
Πατρίδα μου πόσο σ’ αγαπώ!!!!!

Κακες συνηθειες.

Eιναι στιγμες, που με πιανει μια ιδιοτροπια

να θελω να ζησω.

Ομως ευτυχως

γρηγορα διορθωνομαι.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

ΕΥΧΗΗΗΗ-ΕΥχηηη-ευχηηη-χηηη-ηηηηηηηη...

Δεν μ'ενδιαφερουν οι ευχες
με ηχω...
Κανουν θορυβο 
 και μπερδευουν τα αυτια μου.

Τα καθαρια λογια
δεν εχουν υπεροχή.

Απλως ενημερωνω!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Κοιτα..ειμαι δυνατη...αλλα να μωρε...

...ξεθωριάζουνε τα χρώματα της μέρας
ολη η συντροφιά μου ο αγέρας
και καθώς η νύχτα φτάνει
με τρομάζει... τίποτα πια τώρα δεν αλλάζει

Σ' έχω δίπλα μου μονάχα με τη σκέψη

σ' ό,τι πίστεψα κι είχα λατρέψει

μαγικό κλειδί ν' ανοίξεις τα όνειρά μου

να βρω τα χαμένα τα φτερά μου

Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου

Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου

Απ' τα χείλη σου να κρέμομαι μ' αφήνεις

Κι ύστερα μεμιάς την πόρτα κλείνεις

Μια γεννιέμαι, δύο ζω και τρεις πεθαίνω
αδιάφορα η μοίρα μου σφυρίζει
του ολέθρου μου τη σκάλα κατεβαίνω
κάθε που η θύμηση σου με ραγίζει

Δραπετεύουν οι ελπίδες μου το σκάνε
έχουν κουραστεί να τριγυρνάνε
κι εγώ βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα
ζώντας μεσ' στην άνοιξη χειμώνα

Βραδινό σινιάλο έρημου φάρου

Σε ζητώ στην καύτρα του τσιγάρου

Απ' τα χείλη σου να κρέμομαι μ' αφήνεις

Κι ύστερα με μιάς την πόρτα κλείνεις

Ευχαριστω την δημιουργο του video που εκπληρωσε την επιθυμια μου...

(Blood of my blood) 

Η παιδικη μου μνημη μου θυμιζει
πως με την ιδια ωριμοτητα
μυριζα και τοτε τις αμυγδαλιες...
μην τυχον ειναι καπου εκει η μελισσα
και δεν παρω χαμπαρι το κεντρι της...

                  Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

ΣΠΑΣΤΕ ΤΑ ΗΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΓΑΜΩΤΟΟΟ....ΔΥΝΑΤΑ ΑΣ ΑΚΟΥΣΤΕΙ...ολοι μαζι μια αγκαλια ας γινουμε (εκτος απο εσενα...εσυ στην απέξω...μαχαιροβγαλτη..).

Αν δεν εχει "φροντισει" η μανουλα να δωσει αγαπη,δεν θα γινετε-αι ποτε ανθρωποι αρα ουτε κι Ελληνες φορωντας εναν σταυρο και μονο.

ΦΟΙΤΗΤΕΣ του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Καμιά 300ριά ήταν στο Αμφιθέατρο της Σχολής, παρακολουθώντας το μάθημα της Δημόσιας Διοίκησης του καθηγητή Δονάτου Παπαγιάννη. Η κουβέντα ήρθε στον Μαραθώνιο δρόμο, που είχε διεξαχθεί τον περασμένο Νοέμβριο στην Αθηνα, με πολλή μεγάλη επιτυχία. Ο καθηγητής άρπαξε την ευκαιρία και ρώτησε τους φοιτητές τι ξέρουν για τη Μάχη του Μαραθώνα. Έπεσε βαθιά σιωπή στο Αμφιθέατρο, ώσπου κάποια στιγμή σήκωσε δειλά το χέρι της μια φοιτήτρια και, «με άψογη εκφραστική λεπτότητα και με καταπληκτική ακρίβεια περιέγραψε τα γεγονότα της μάχης του Μαραθώνα», όπως είπε ο κ. Παπαγιάννης. Και συνέχισε: « Ένιωσα μια κρυφή αγαλλίαση. Αλλά ταυτόχρονα και περηφάνια για την πληθωρική ευρυμάθεια της φοιτήτριάς μου, έστω κι αν ήταν μία και μοναδική. Για να την επιβραβεύσω, τη ρώτησα πώς τη λένε και από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι (με τον ενδόμυχο φόβο μήπως ήταν από τον Μαραθώνα!). Με έμφυτη ταπεινότητα μου απάντησε: «Με λένε Συλβάνα και είμαι από την Αλβανία».

http://filoftero.blogspot.gr/

 ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΕΣ

 Στης ζωής σου τη λάσπη να σέρνεσαι
Νοιάζεσαι μόνο για την πλευρά σου
Με έναν φόβο και μόνο πορεύεσαι
Μη χάσεις μερτικό απο τη μίζερη σοδειά σου

Κι όλα αυτά που κάποτε φώναζες
Έννοιες που ποτέ σου δεν γνώριζες
Απλά κονόμησες με λόγια άλλων δανεικά

Νεοραγιάδες κομπλεξικοί προσκυνημένοι αληταράδες
Κονομημένοι απο λαδώματα πολλά πασαλειμμένοι
Καβατζωμένοι σε ένα κράτος που κρατά φυλακισμένους
Όλους εκείνους που έχουνε χρόνια πλέον χάσει την τιμή τους

Της γενιάς σου τα λάθη πληρώνουνε
Τα παιδιά της που φτύνουν ιδέες
Αμαρτίες γονέων παιδεύουνε
Τέκνα οργής που καίνε σημαίες

Στα χλιδάτα λαγούμια σου κρύβεσαι
Ενοχές δεν προβάλλουν εν όψει
Γελάς ακόμα ποτέ δεν μας γνώρισες
Απο την όψη που μια μέρα θα σας κόψει...

 https://www.youtube.com/watch?v=UQexHns6uPg

Οι "λερωμενοι τη φωλια τους" ας εξαπολυσουν πυρα.

Τοοοσα αποφασισαν.Ενα ακομα=τιποτα(πια) 

Εκτιμηση Ζωης...

Ναρκες...ναρκες παντου!

Αρχιζω να τσιμπαω την πλατη μου...

να τραβαω το δερμα...

να το πληγιαζω.

ΦΥΤΡΩΣΤΕ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ!

Ή θα πεταξεις

Ή θα πεθανεις 

Ηταν ηδη αργα.

Ειχα επιλεξει μοιραια

να "πεταξω".

Κι εκανα ενα βημα μπροστα

πεφτοντας πανω στο  εγω σου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Φευ!

Δεν με νοιαζει που ακουω την πεινα μου....

με ανησυχει που δεν ακουω τη λαχταρα μου!

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

&  για σενα 

που ΕΓΩιστεις...

ΓΙΑ ΣΕΝΑ

...ΠΟΥ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ.

Αποπλους.

Πρεμιερα αποψε.

Αγαπαμε λιγο ακομη!

Απο αυριο ολα θα ειναι διαφορετικα.

Θα δεις..θα δικαιωθεις ...

σαν ειπες μια στιγμη "ολα θα πανε καλα"

κι εννοουσες για σενα.

Τωρα πια και για μενα

μα το οριζουν αλλοι.

Δεν ειναι ολες οι "τυχες" ιδιες,απεθαντε μου!

Καποιοι ,τα νηματα μας, τα κοβουμε οι ιδιοι.

"Ποναει η μνημη μου

και σκουζει...

και σκουζει σαν θηριο*"...

κι εγω αλλες κραυγες δεν θελω να με χαιδευουν.

Τακτοποιω το βλεμμα μου,

αφαιρω τα πλατινενια δακρυα,

σιδερωνω την ψυχη μου,

φοραω ο΄τι μου αγορασες για βραδινο ενδυμα

(εγκαταλειψη ταγιερ νομιζω ειναι)

κι εκει στον μωλο που ακομα χαιρεταω τα καραβια

εκει θα παιξω τον "θανατο"

στα ζαρια. 

 

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

*Διαφανα Κρινα: τα γλυκα απελπισμενα σου αντιο

Δε λεω...προσπαθησες!
Εκει απεναντι μου καθισμενος...
με τα λογια για αρχη,
μετα με τα χερια σου,
υστερα εβγαλες ενα φτυαρακι
εσκαβες....ολο εσκαβες....
μια με κοιταζες
και μετα ξανα σκαψιματος επιδοσεις...
Μαλλον δεν καταλαβες σωστα...
Το Χ που εβλεπες μπροστα σου
και μερικες πατημασιες στο σωμα μου ...
ηταν "ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ" ,βλακα,
οχι χαρτης θησαυρου.
Συμπερασμα:
Ενας αξιος "πειρατης" βρισκει παντα θησαυρους μπροστα του.
Ενα αναξιο "ΕΓΩ"  παντα θα κραταει ενα φτυαρι.
(για παν ενδεχομενο)

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 ...και δεν ειναι οτι δεν μπορεσα να δεχτω αυτο που ησουν

αλλα οτι δεν μπορεσες να δεχτεις οτι σε ηξερα

 Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Μεσα στη γυναικεια σιωπη...ολου του κοσμου οι θυσιες!

Ο εγωκεντρισμος των γιορτων(γυναικας σημερα,ας πουμε....αηδιες)

Τι είναι Αγάπη; 

Μιλάμε πολύ για την αγάπη. Την αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, την αγάπη της οικογένειας, την αγάπη του Θεού, την αγάπη του ανθρώπου. 'Αγαπώ αυτό το βιβλίο'. Έτσι, για να μάθει κανείς τί είναι η Αγάπη, για να τη συναντήσει όπως συναντάει κανείς ένα άρωμα που δεν το μύρισε ποτέ πριν, πρέπει να βγάλει το βάρος από τούτη τη λέξη, να την καθαρίσει απ' όλα τα πράγματα που έχουμε δώσει σε αυτή τη λέξη.
Και χρειάζεται να μάθει κανείς για τον εαυτό του τί είναι το πράγμα που ονομάζει αγάπη.
Ίσως αυτή να είναι η τελική λύση για όλες τις δυσκολίες του ανθρώπου, τα προβλήματα και τις εργασίες του.
Επειδή όταν λέει ο άντρας "σ' αγαπώ", και η γυναίκα λέει "σ' αγαπώ", είναι Αγάπη?

Ή υπάρχει σ' αυτό μία αισθησιακή ευχαρίστηση, κατοχή, καταπίεση, άνεση, ικανοποίηση? Κι όλα αυτά τα ονομάζουμε αγάπη, και μπορεί να είναι, καθώς ο άνθρωπος έχει διατηρήσει τούτο το πράγμα που ονομάζεται αγάπη μέσω της οικογένειας. Λοιπόν, για να μάθει κανείς τί είναι η αγάπη, όχι θεωρητικά, όχι αφηρημένα, αλλά πραγματικά, χρειάζεται να καταλάβει το αν η αγάπη έχει κανένα αντίθετο.
Οι περισσότεροι από μας μισούν τη βία. Είμαστε ζηλιάρηδες, θέλουμε να έχουμε αγαθά, είμαστε καταπιεστικοί και με πολλές αναστολές, κι όμως λέμε "σ' αγαπώ". Μάθετε τη φύση αυτής της αγάπης στην οποία δεν υπάρχει καμία απολύτως σύγκρουση, και την αγάπη που είναι ολοκληρωτική επαφή σ' όλες τις σχέσεις, επειδή μόνο μία ολοκληρωτική επαφή είναι ολοκληρωτική σχέση.
Αλλά αν σας αγγίξω μόνο σε διαφορετικά σημεία, σεξουαλικά, αναζητώντας ανάπαυση, καταπίεση, τότε είναι αυτό αγάπη, είναι αυτό σχέση?

Λοιπόν, για να μάθει κανείς, ή μάλλον για να το συναντήσει, χρειάζεται πρώτα να μάθει τί σημαίνει σχέση. Όχι μόνο η σχέση με πράγματα, με σπίτια, έπιπλα, αλλά επίσης με ανθρώπους και ιδέες. Αυτό που κατέχουμε, είμαστε. Αν κατέχετε ένα σπίτι, τα έπιπλα, την οικογένεια, μια ιδέα, είσαστε αυτό - ολοφάνερα. Λοιπόν, είναι η κατοχή σε οποιαδήποτε μορφή, Αγάπη? Δε γεννά η κατοχή άγχος, φθόνο, ζήλια, καταπίεση, φόβο? Κι όταν υπάρχει φόβος, καταπίεση, είναι αυτό Αγάπη? Και σ' αυτή τη σχέση ανάμεσα στον άντρα και τον άντρα, τον άντρα και τη γυναίκα, κλπ, αν σ' αυτή τη σχέση υπάρχει μια εγω - κεντρική δραστηριότητα - είτε είναι η εγω - κεντρική δραστηριότητα της γυναίκας ή του άντρα - δε χωρίζει τα δύο ανθρώπινα όντα?

Μολονότι λέμε ότι αγαπάμε ο ένας τον άλλο, ο καθένας επιδιώκει το δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι, τον ιδιαίτερο σκοπό του, και μπορεί να υπάρχει αγάπη όταν υπάρχει επιθετικότητα, όταν υπάρχει ανταγωνισμός? Ολοφάνερα, το μίσος και η ζήλια δεν είναι αγάπη.
Αλλά για μας η αγάπη περιέχει ζήλια, γιατί σ' αυτή την αγάπη υπάρχει κατοχή. Για μας, τότε, η αγάπη είναι επιθυμία και ευχαρίστηση.
Κι απ' αυτή την επιθυμία κι ευχαρίστηση παρουσιάζονται σεξουαλικά προβλήματα. Αναρωτιέμαι γιατί ολόκληρος ο κόσμος βασανίζεται από τούτο το πρόβλημα. Όλες οι εφημερίδες, τα περιοδικά, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, μιλάνε γι' αυτό. Έχει γίνει ένα ασυνήθιστο πρόβλημα στον κόσμο. Γιατί?

Εν μέρει οι θρησκείες έχουν διατηρήσει το πρόβλημα, επειδή έχουν πει πως είναι κακό... για να βρείτε το Θεό πρέπει να είσαστε άγαμοι, δεν πρέπει να παντρευτείτε... Για να υπηρετήσετε το Θεό πρέπει να είσαστε εργένηδες, επειδή το σεξ είναι μια αποστροφή για όλες τις θρησκείες. Κι επίσης έχι γίνει ένα πρόβλημα για τους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο, επειδή διανοητικά δεν έχουν διέξοδο, διανοητικά είναι σκλάβοι, δεν είναι ελεύθερα ανθρώπινα όντα... διανοητικά υπακούετε, ακολουθείτε, διαβάζετε αμέτρητα βιβλία... τί να σκεφτείτε και τί να κάνετε και τί να μην κάνετε, έτσι διανοητικά όλη τούτη η ενέργεια καταπνίγεται...
...
Έτσι, το σεξ έχει τη δικιά του θέση... δε συζητάμε ποιά είναι η σωστή θέση. Αλλά θ' ανακαλύψει κανείς ποιά είναι η σωστή του θέση όταν καταλάβει την Αγάπη, που δεν είναι επιθυμία και ευχαρίστηση. Η Αγάπη δεν είναι το αντίθετο της ευχαρίστησης και της επιθυμίας...
...
Τότε η αγάπη δεν έχει αντίθετο. Τότε η Αγάπη δεν έχει σύγκρουση.
Και χωρίς αυτή την Αγάπη, κάνετε ό, τι θέλετε, δεν θα τελειώσουν τα προβλήματά σας.
Μπορείτε να ανήκετε στις πιο τελευταίες ομάδες, ή να ξέρετε όλους τους ψυχολόγους, όλους τους τσαρλατάνους ή όλους τους ανθρώπους που διδάσκουν στοχασμό κι όλα τα συναφή...
είναι μόνο όταν υπάρχει αυτή η αγάπη, που υπάρχει ειρήνη.  

Κρισναμούρτι

 

όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη

"Μου φαίνεται πώς είμαστε μόνοι, Αγάπη μου, Σε μια βαρκούλα με κατάμαυρα πανιά,σαν φτερούγες κοράκου.
 Και πλέομε περίλυποι, περίλυποι, σε άγνωστη διεύθυνση. Και δεν μιλούμε γιατί κάποιος λυγμός βαθύς ανεβαίνει και σφίγγει τον λαιμό μας. Και πλέομεν ολοένα λυπημένοι απάνω στα νερά, σε άγνωστη διεύθυνση, προς την δύση, με τα μάτια προσηλωμένα εκεί πέρα στα χρυσά κι αιματωμένα σύννεφα που αργοπεθαίνει ο ήλιος.

 Κάθομαι και συλλογούμαι στον μαδημένο κήπο.

Η νύχτα αρχίζει να χύνεται απάνω στα δένδρα. Στον ουρανό τ’ άστρα βάνουν αρχή ν’ ανοίγουν. Η χαρά πλεια πένθιμη τώρα εσταμάτησε στον λαιμό μου. Η θάλασσα από μακρυά τραγουδεί την ηδονή του θανάτου.Μυστηριώδης φλογέρα σέρνει στον ουρανό τα άστρα. Πάνω σ’ όλες τις κορφές απλώνεται η ηρεμία και τα φύλλα των δένδρων μιλούν αγάλι αγάλι... 

Ω Δύστυχη!Δύστυχη !
Μ’ έρχεται να φύγω και να κρυφτώ στα βάθη των δασών και να ξαπλωθώ χάμαι στην γη και ν’ αφίσω τα δάκρυα μου να τρέξουνε, να τρέξουνε για Σένα, που Σου ήταν γραφτό να με γνωρίσεις!..."

όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη

Επιθυμια.Απαιτηση!

ΔΙΕ-ΓΡΑΨΕ  ΜΟΥ  ΤΟ  Σ Ω ΜΑ

με νοητη γραμμη ερωτα ολογυρα 

για να βρω τις συντεταγμενες μου.

ΔΙΕΓΡΑΨΕ ΜΟΥ   ΤΟ  Μ Ε Σ Α 

απολυτα

για να βρω την ελευθερια μου... 

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

Ειναι η μοιρα τετοια...

 Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις
κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω
όσο το αποθώ.

Να `μαι καλά στα χαμηλά
και δω στη γη να ξημερώνω
να ζω με τούτα τα ψηλά
να χάνομαι στο χρόνο.

Να σέβομαι τη λογική
τα συναισθήματα να πνίγω
κρυφά να γίνομαι παιδί
να ξαναπαίζω λίγο.

Αχ, ζωή κάτι μου κρύβεις
κάτι μαγικό που το ποθώ
πως περνάς και νιώθω να τ’ αγγίζω
όσο το αποθώ.

Να λέω το πικρό γλυκό
να `χω δυο πόδια για να βγαίνω
καφέ να πίνω στο σταθμό
να μην πηδάω στο τρένο.

Να βάζω παρακεί το εγώ
μην αγαπήσω σαν κουρσάρος
κι απ’ του ονείρου να λυγώ
το πουπουλένιο βάρος.

Αχ, ζωή...αποθώ.

Η καταντια του ρομαντισμου...

Ειχες πει: 

"θα μας χωρισει μονο ο θανατος"

Μα δεν ηξερα

πως ειχες φιλοσοφησει διαφορετικα το χρημα.

Μια...ηλιαχτιδα(μαλλον)

Α-δυναμος,Α-δυναμη,Α-τρωτοι!

Επεστρεψα στα σκεπασματα μου
σαν το φιδι κατω απ'την πετρα.
Εχει κρυο τελικα...στην ψυχη
κι αυτο που κυλαει ζεστο(ακομα)?
Τι ειναι?
Αιμα!
Οχι...ειναι το ζεστο χαδι που ποθω..
αυτο του "καλημερα,αγαπη μου".
Αν ειναι μονο αιμα
θα σταματησει χωρις συναισθημα γρηγορα.
Πρεπει να γινει συντομα καλα το σωμα,
να το νοικοκυρεψει η κυρα του.
Το Σαββατο εχουμε πρεμιερα.
Νιωθω να χανομαι 
απο κουραση,απο σιχαμαρα,
απο γαμωτο,
απο το ακατοικητο φως μου.
Δεν επρεπε να με αφησεις
ανυπερασπιστη
στη δινη μεσα μου....
Δεν επρεπε!!!
Η προβα θανατου
ειναι και προβα χαμενων ονειρων
αυτα που φανταζουν σαν κινητρα Ζωης.

Μια...ηλιαχτιδα(μ'αλλον)

 https://www.youtube.com/watch?v=g8pkw6UGR-Q


 Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σαν σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ’ανεβάζει
Κι έξω απ’του κόσμου τ’ όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σαν φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σαν δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και `γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ’ αγαπά
Γι’ αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
κόπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω

I have a bad feeling...a black feeling...that...

Γιατι μερικους πια ελληναραδες δεν τους αντεχουμε κενους...

Nαι, θα έφευγα.

Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει.  Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα – ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς – και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο – συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας – να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ’το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα – αν τον βγάλει – και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα – λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα
.
Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ’ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ. Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα.

Το τίμημα που πληρώνουμε γι’αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο. Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω.


 http://espressocroquant.wordpress.com/2011/04/06/%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%AD%CF%86%CE%B5%CF%85%CE%B3%CE%B1/

Οταν ανοιγω το διακοπτη...

...γινεσαι ενα φως

που δινει στα πραγματα

την ομορφη προοπτικη τους

Μια ηλιαχτιδα

Μια...ηλιαχτιδα(μαλλον)

Οι φιλοχρηματοι
την Ανοιξη την εχουν 
για πουτανα.

Αφιερωμενο *

Οταν κρυωνω

θελω το κασκολ μου

να ειναι υφασμενο

απο ανασες ...

Μια ...ηλιαχτιδα(μαλλον)

*σε ενα τριανταφυλλο που με ενεπνευσε με το "αρωμα" του....αθελα του.