Ααααααψουουου......κι αληθεια λεω!

Πιστευω πως

Οι δειλοι γεννουν το ψεμμα

οπως τω φως γενναει τη σκια.

Επισης πως

Οι εγωιστες δεν εκπληρωνουν καμια ελπιδα.

Ουτε 

Οι ακατεργαστοι  προσφερουν  "δωρα"  ζωης

Επιμενω πως

Οι μαμακηδες ειναι τελικα επικινδυνα "ατομα"

Και πως

Οι αποστατες θα προδιδουν διαρκως τα καταφυγια τους.

 Μια ηλιαχτιδα

OΛΟΙ ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ......Καλημερα.

"Ρόμ σο σουκάρ σο σουκάρ ντε πενέντουκε ρομ μέι κολάι του τε αβές

μέι ντζανάβ, μέι ντζανάβ, μέι ντζανάβ, σο κα κερντιάν
μέι ντζανάβ,μέι ντζανάβ,μέι ντζανάβ

Ρόμ σο σουκάρ, σο σουκάρ σάσμε τέ αβάβ μέι μπούτ μαγκάβα στέι αβάβ

μέι ντζανάβ, μέι ντζανάβ, μέι ντζανάβ, σο ασή ο Ρόμ"

Τσιγγάνο είναι ωραίο να σε λένε
Τσιγγάνος δεν είναι εύκολο να είσαι
Δεν ξέρω τι θα γίνω
Δεν ξέρω
Τσιγγάνος θα ήταν ωραίο να είμαι
Θα 'θελα πολύ να είμαι
Δεν ξέρω Τσιγγάνος τι είναι
Δεν ξέρω

.............................Ασε με....δεν ξερω!..... Τι με ρωτησες?

Πρεπει να βιαστω.

Σε λιγες μερες η παρασταση θα δωθει...

Εμαθα να κρεμαω την ψυχη μου στο χωλ

και να διατηρει ετσι αλωβητο το ελαφροπατημα της.

Οχι..αποψε δεν ημουν ετοιμη.

Ειχα θυμισες και θλιψη και μακρινα αρωματα..

καθολου ετοιμη...ξαφνικα ειχα ονειρα..

Για λιγο ειχα υποσταση του "μαζι θελω"

Ναι...εκανα τη σκεψη δυνατα..

και βιαια βρεθηκα στο πατωμα.

"ΜΑΖΙ ΘΕΛΩ"...

Αγνωστα σκοταδια επεσαν επανω μου...

Μυριζε σαρκα ρυπαρη και πουλημενη στο κακο.

Χαθηκε το φως της λαμπας...

χαθηκε η ελπιδα του να΄ρθεις...

Εκλεισα τα ματια...

Σταματησα να υποδυομαι τη ζωη...

Εγινες θανατος....

Εγινες θανατος...

Μαλλον λiποθυμισα....

Γυρισα σπιτι κι εκανα εμετο...

Οχι...δεν πηγε καλα αυτη τη φορα η προβα θανατου,φιλε....

Τα σκατωσα.
Ημουν ο εαυτος μου!

 Μια ηλιαχτιδα

Εχετε ακουσει κοτσιφα να τραγουδα τη νυχτα?

Κουραστηκα
και βραδιασε ωστοσο.
Κοιταζω πισω..
Πρεπει να εκανα πολλα χιλιομετρα
ως το εδω.
Το "σπιτι" που κατοικησα προσφατα
ουτε καν αχνοφαινεται...
Εμπρος,κοτσιφα!
Τραγουδα τη νυχτα μου και παμε...
Πρεπει να συνεχισω
να βγω στην Αυγη
να προλαβω να φωτισω κι αλλα "σπιτια".

Μια ηλιαχτιδα

Συγχωρα με...αλλα...

Όλες οι αμαρτίες είναι προσπάθειες να γεμίσουν το κενό.
Simone Weil

...και η πτωση στο χαος 

δεν μπορει να  προεξοφλησει

ουτε την ακεραιοτητα μου αλλα ουτε και το...

γεμισμα.... 

Μια ηλιαχτιδα

Δια της αφης...

Οταν εσβησε το φως απο τα ματια σου

κοιταζα τον πινακα με τους διακοπτες.

Οταν εσβησε το φως απ'την καρδια μου

ειχες ηδη πολλους λογαριασμους "απληρωτους."

Μια ηλιαχτιδα

Της θλιψης μου οι τσαχπινια

γεννα απερισκεψια.

Θες να μοιραστουμε ενα πιατο?

Σςςςς...σωπασε...

Δεν φτανει για ολους...

Μια ηλιαχτιδα

...εως Ακατορθωτο...

Οσο και να θελει τουτο το "σκατο"...
Μπορει να κανει σπιτικο με τουτο το....
ΚΑΚΟ?

Φοβου τους κακους λυκους και δακρυα φεροντας

Αποσταξη ερωτων νεκταρ........ΠΙΕΣ!

Ελεγα:Το αλκοολ με μεταμορφωνει...............ΓΔΥΣΟΥ!

Ελεγα:Το δακρυ ξεπλενει την ψυχη............ΣΚΟΥΠΙΔΙ!

Ελεγα:Τον πονο τον αντεχω..................ΜΗ ΣΚΟΥΖΕΙΣ!

Ελεγα:Θα ερθει να με παρει,δε μπορει...ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ!

Αποψε..."σιγανα πατω στη γη"..

μηπως και ξεγελασω τη ζωη μου.

Μια ηλιαχτιδα

Εδώ, θα ρίξω στη θάλασσα
σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα
εδώ, θα μου φέρει το κύμα
ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα
και θα λάμπει στο τέλος η υπογραφή:
Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Φιλικοί...

Θα βρεθούμε ξανά
όταν όλα θα έχουν περάσει -
στην Πατρίδα φιλιά
και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει -
θα βρεθούμε ξανά
όταν όλοι θα έχουν αλλάξει -
θα βρεθούμε ξανά...

Εδώ, αρχαία μου θάλασσα
που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα
εδώ, θα μου στείλει τ' αγέρι
ένα γράμμα απ' τ' αόρατα μέρη
ο χαμένος ο λόγος, ο πιο ζεστός:
Σεφέρης, Κάλβος, Εμπειρίκος, Σολωμός

 Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Γκαϊφύλλιας

-Σ'αγαπω σ'αγαπω!

-Που με βαζεις?

μπααα....παμε παλι..

-Σ'αγαπω σ'αγαπω!

-Που με βαζεις?

οχι....οχι...ξανα...

-Σ'αγαπω σ'αγαπω!

-Που με βαζεις?

μμμμ...για αλλη μια...καλυτερα ομως...ναι?

-Δε σ'αγαπω!

-Που με βαζεις?

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΝ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΩ.

Μια ηλιαχτιδα

Σε κρατουσα σφιχτα!

Οταν εκλαιγες στην αγκαλια μου

λεγοντας:

"Οπου υπαρχω καταστρεφω"

δεν εκλαιγες για ο΄τι ειχες καταστρεψει

αλλα γι αυτο που θα κατεστρεφες.

Μια ηλιαχτιδα

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ

Οταν τυφλωνεσαι απο λατρεια το μελανο μπορει να γινει το αγαπημενο σου "ρουχο"...χαχαχαχα...

Τραγουδι των Tiger Lillies-Beat me.

  beat me till I'm black, beat me till I'm blue,
i will, I will love you.
beat me till I cry, beat me till I die,
I will love you.

and burn my house to the ground,
I will not make a sound.
beat me till I bleed, beat me, yes indeed,
I will love you.

beat me till I cry, beat me till I die,
I will love you.
and burn my house to the ground,
I will not make a sound.

so beat me till I'm black, and beat me till I'm blue,
I will, I will love you.
beat me till I'm black and beat me till I'm blue,
I will love you, yes, I will love you.

https://www.youtube.com/watch?v=vf51Wjn4_6I 

Πετα μακρια...πιο μακρια ακομη...Κρατα μονο τα χρωματα που σου χαρισα...Κι αν πεις πως ειναι το "μαυρο" θα σου πω πως εχει μεσα του ολα τα χρωματα.Μονο κανε το γρηγορα.Με φοβιζει ο δυνατος αερας....

...που σε αλλη γη θα με βγαλει.

Μια ηλιαχτιδα

Σας δινω τα κομματια μου....

ΦΥΣΑ ,ΒΟΡΙΑ ΜΟΥ ΔΥΝΑΤΕ
ΦΥΣΑ.
ΚΟΥΝΑ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΜΟΥ Τ'ΑΠΛΩΜΕΝΑ.
ΣΕ ΚΑΡΤΕΡΩ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ
ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΦΟΡΤΩΜΕΝΟΣ.
ΕΧΩ ΣΑΚΙΑ ΜΕ ΟΜΟΡΦΑ,
ΒΑΡΙΑ,ΠΑΡΑΓΕΜΑΤΑ.
ΦΥΣΑ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΩΘΗΣΗ
ΝΑ ΑΛΕΣΤΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ
"ΨΩΜΑΚΙ" ΓΙΑ ΜΥΡΙΟΥΣ "ΦΤΩΧΟΥΣ"
ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΗΝ ΚΟΙΤΟΥΝ
ΚΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΓΓΙΖΟΥΝ.
ΜΑ ΕΓΩ ΠΛΗΜΜΥΡΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ....
ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ.
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΨΩΜΑΚΙ ΜΟΥ
ΜΥΡΙΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ΝΑ ΖΗΣΩ....
ΕΧΩ ΚΡΙΘΑΡΙ ΤΡΥΦΕΡΟ,ΣΤΑΡΑΚΙ ΜΕ ΑΝΑΣΑ
ΔΑΚΡΥ ΣΥΓΧΩΡΙΑΣ ΞΕΠΛΥΜΑ
ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΟΣΧΟΒΟΛΙΑΣΩ.
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ
ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΟΝΑΕΙ
Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΣΠΟΡΩΝ ΜΟΥ
ΝΑ ΣΑΣ ΨΥΧΟΠΟΝΑΕΙ....
ΦΥΣΑ ΣΟΥ ΛΕΩ...
ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΡΓΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙΣ?
ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  ΤΗΝ  ΚΑΡΔΙΑ
ΠΟΥ ΒΑΡΙΟΨΥΧΑΛΙΖΕΙ....
ΦΥΣΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΡΙΝ ΦΤΑΣΕΙ
ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΓΕΥΤΕΙ ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ
 Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑΖΕΙ.
ΦΥΣΑ...
ΦΥΣΑ....
ΚΙ ΑΛΛΟ..
ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ.... 

Μια ηλιαχτιδα

Αυτο το γαμημενο "ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ".Ποτε να μην το λετε ,καλοι μου φιλοι.ΠΟΤΕ' !

Είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Δεν είναι σωστό να ψάχνουμε για αιτίες έξω από εμάς. Δυστυχώς, όμως, κατηγορούμε αδιάκοπα εξωτερικές δυνάμεις για τα συναισθήματά μας και τις πράξεις μας και σπάνια κάνουμε την απλή ερώτηση: «Γιατί έδρασα ή αντέδρασα έτσι». Η ευτυχία και η αληθινή ελευθερία έρχονται μόνο όταν αναλάβουμε ολόκληρη την ευθύνη γι’ αυτό που είμαστε. Όσο θα μας βολεύει να ρί­χνουμε τις ευθύνες στους άλλους, ποτέ δεν θα βρεθούμε κατάλ­ληλα προετοιμασμένοι να εκτιμήσουμε και ν’ αλλάξουμε τη δι­κή μας συμπεριφορά. Κατηγορούμε τους γονείς για έλλειψη αγάπης, ανταπόκρισης και στοργικής ανατροφής. Κατηγορούμε την κοινωνία ότι μας στερεί την απόλυτη ελευθερία. Κατηγορούμε φίλους, εραστές, ερωμένες και δασκάλους, την ίδια τη ζωή. Όσο μπορούμε να μεταβιβάζουμε την κατηγορία, δεν νιώθουμε την αναγκαιότητα της αλλαγής στη ζωή μας. Άλλω­στε, λέμε, είμαστε θύματα. Υπάρχουν ορισμένοι που κατηγορούν ακόμα και το Θεό για την κακοτυχία και τη δυστυχία τους. Άκουσα πολλούς να λένε: «Ποτέ δεν θα το συγχωρήσω αυτό στο Θεό. Να μου κάνει εμένα τέτοιο πράγμα!». Τι τερα­τώδης εγωισμός. Αυτά τα άτομα βλέπουν τον εαυτό τους ανυ­περάσπιστο και απελπισμένο και μέρος μιας ύπαρξης πάνω στην οποία δεν ασκούν κανένα έλεγχο. Παραμένουν αναπαυτι­κά μέσα σε μια αυτομειωτική κατάσταση αυτολύπησης, περιμένοντας τον εραστή ή την ερωμένη, την οικογένεια ή το Θεό να «τα βάλει όλα σε τάξη», για λογαριασμό τους. Είναι λυπηρό, αλλά οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς θα σπαταλήσουν μια ολόκληρη ανεκτίμητη ζωή περιμένοντας...

Να ζεις ν' αγαπάς και να μαθαίνεις - Leo Buscaglia

A ρε Σωκρατη..ποση αληθεια υπαρχει μεσα σάυτο το σαρκαστικο γελιο...Εκρηκτικο!

ΠΟΙΟΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ?

Α-ΠΡΟΣ-ΑΡΜΟΣΤΗ...

Σημερα  στην προβα θανατου καναμε κατι καινουριο.

Υποδυθηκαμε πως γνωριζομαστε.

Δεν ηταν καθολου το ιδιο

αλλα ο "ρολος" απαιτουσε γνωριμα μονοπατια(σαν).

Δηλαδη...

Τα ιδια ψηλαφισματα αρχη,μεση και τελος.

Τα ιδια φιλια απαλα,"ανακαλυπτικα",καυλ....κα(ταχα)

Ανταποκριση της σαρκας χωρις τη φλογερη λαμψη

του κατασπαραγματος στο βλεμμα.

Ποθος ακαρπος!Μπορω να ονομασω ο πονος του ποθου

και η οδυνη της ηδονης.

Ναι...σιγουρα ετσι.Κυνικα ετσι.

Ερεθισμοι της φτηνιας μιας αναλωσιμης χρόνιας σχεσης φοβου

ως προς τη διαλυση της.

Ο΄τι γινοταν ...γινοταν απλα για να γινει....

Ηταν ΑΥΤΟ το σεναριο αποψε.

Παντρεμενοι.!

Σε σιχαθηκα....κι εφυγα!

Ουτε να  υποδυθω δεν αντεξα τη ρουτινα του ερωτα.

Κι εκεινη ακριβως τη στιγμη....

 ΗΡΘΕΣ!

Ειχαμε πια μπει στο κεφαλαιο "ΑΛΗΘΕΙΑ"...

Σκηνικο στα κοκκινα.

Παμε!

 

Το προσωπο της Ελλαδας....ο καθενας μας...Καναμε τον κυκλο μας και πεθαινουμε.

-Γιατι σταματησες? Φοβασαι?

-Εγω?Εγω μιλαω με το χιονι 25 χρονια.

Το χιονι με ξερει.Σταματησα γιατι το χιονι ειπε "οχι".

Και το χιονι πρεπει να το σεβεσαι.

(...)

Θελω να γινουμε φιλοι.

Στο χωριο μου,για να γινουμε φιλοι

πρεπει να πιουμε απ'το ιδιο ποτηρι

και ν'ακουσουμε το ιδιο τραγουδι.

Ξερεις κατι?

Η Ελλαδα πεθαινει!

Πεθαινουμε σα λαος.

Καναμε τον κυκλο μας.

Δεν ξερω ποσες χιλιαδες χρονια

αναμεσα σε σπασμενες πετρες και αγαλματα.

....και πεθαινουμε!

Αλλα αν ειναι να πεθανει η Ελλαδα

να πεθανει γρηγορα,

γιατι η αγωνια κραταει πολυ

και κανει πολυ θορυβο.

ΜΩΡΗ ΦΥΣΗΗΗΗΗΗ....

ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ...

ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ....

ΠΑΡΕ 'ΝΑ ΜΠΙΣΚΟΤΟ...

Μου ειπες εχθες "χαθηκες"!

Και σου απαντησα:

"Λογικο.Εχει συννεφια"

Μια ηλιαχτιδα

Του κωλου κλαψουρισματα!

Ψυχες, ανατασεις, αγαπες, ουρανοι, θαλασσες που χανομαστε μεσα τους, μοναξιες,

φιλοι,μοναχικοτητα,δακρυα,φυγη,αποφυγη,ιντερνετ,μιζερια...ΜΙΖΕΡΙΑ,

ονειροπολησεις,υπεκφυγες,πικρα,ερημια,και παλι το ολον της ψυχης.

Κουραστηκα πια να τ'ακουω ολα αυτα.

Αδρανεις κωλοι,ονειροπαρμενοι που κλαι΄μ΄ε για μια τυχη ατυχη.

ΕΛΕΟΣ ! Επιλογες ειναι οχι τυχη...Ξυπνηστε!

Πειτε μου κατι...

Αν αυτη τη στιγμη γινοταν ενας πολεμος που θα αναλωνομασταν?

Στην κλαψουρα ή στη μαχη σαν θηρια?

Ποιος θα ειχε τη νοσηρη,κατ'εμε πολυτελεια του να κλαψουριζει

για τα σκοταδια του,για το παρατημα,για 'κεινα οσα ηθελε,γαμωτο,να αγγιξει

μα οι ουρανοι τα πηραν μακρια?

Πειτε μου το αλλο.

Αν αυτη τη στιγμη μπορουσαμε να βρεθουμε εθελοντες σε νοσοκομεια

μικρων παιδιων χωρις ελπιδα ζωης παρα ελαχιστου χρονου...

ποσες φορες θα θλιβομασταν για το εγω μας και οχι για το ελαχιστο της ζωης

ενος παιδιου? Ποσες φορες θα προσευχομασταν για τα χαμογελα τους

κι οχι για να γυρισουν οι "λιγοι" εραστες μας?

Ποσες στιγμες θα τρεχαμε για να καταφερουμε να τους προσφερουμε οσα...

ολα οσα δεν θα....

και ποσος χρονος θα εμενε τη μερα και τη νυχτα για τα δικα μας

σκονισμενα,ανουσια,απραγματοποιητα(ελα ντε!)..."ονειρα"?

Ατοπη η κλαψουρα μας!

Αδικαιολογητη!

Απαραδεκτη η εμμονη μας να μνημονευουμε τα αυτονοητα..

Γνωριζουμε το αεναο της ψυχης.

Επισης ξερουμε πως μεσα σε μια αληθινη αγκαλια,ζευγαρωμενοι γερά-γερά

ολα βρισκουν τη θεση τους χωρις ψυχικους οδυρμους και χωρις αναζητησεις.

Απλα γινονται.Γουργουριζοντας μαλιστα.

Ομως δεν!

Ας κανουμε λοιπον τις ατελειωτες "ωρες αλητρες" μας

να μη φανταζουν ουτε μακρινες ,ουτε ακαρπες,ουτε ανωριμες.

Μια πηδια τοπος απο ανθρωπο σε ανθρωπο ειναι η ολοκληρωση.

Και προπαντως....ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ!

Ορμαμε?

Τι λετε?

Πριν νυχτωσει...

 

Μια ηλιαχτιδα

"ΤΡΕΞΕ ΚΟΥΝΕΛΙ"

Το σύνδρομο φυγής

 

 

 Καθημερινά δημιουργούνται σε όλους μας καταστάσεις και..
προκύπτουν σε μετωπική αντιπαράθεση απειλές και κίνδυνοι που επιλέγουμε να αποφύγουμε με τη φυγή. Το κλασικό δίλημμα ήταν και παραμένει σχεδόν αναλλοίωτα ταυτισμένο με το σύνδρομο «μάχης ή φυγής» (fight or flight). Πέρα, όμως, από συγκεκριμένες και αντικειμενικά επιβεβαιωμένες καταστάσεις ή πρόσωπα που μας απειλούν υπάρχουν και συμβολικές καταστάσεις, ψυχολογικές και ψυχοσυναισθηματικές που αναγκάζουν το άτομο να επιλέξει όχι τη λύση της αντιπαράθεσης, της εμπλοκής ή συμπλοκής αλλά τη λύση της φυγής…Ένα θεμελιακό ψυχολογικό ερώτημα που διαφοροποιεί την υγιή από την παθολογική «τάση φυγής» σχετίζεται τόσο με τη σοβαρότητα του κινδύνου όσο και με τη συχνότητα με την οποία ένα συγκεκριμένο άτομο διαλέγει τη φυγή από ανεπιθύμητα πρόσωπα και ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, χωρίς να θυμίζουν την ωμή πρόκληση της ζούγκλας, ενέχουν σημαντικά στοιχεία κινδύνου, δημιουργούν σωρεία συμβολικών συγκρούσεων μεταξύ ατόμων και ομάδων, φορολογούν αδιάκοπα την προσωπικότητα και την ψυχική μας ισορροπία. Φυσικά ο σύγχρονος άνθρωπος παράγωγο της βιομηχανικής και καταναλωτικής κοινωνίας διαθέτει τους απαραίτητους μηχανισμούς άμυνας για λειτουργία και επιβίωση στις απαιτήσεις των ψυχολογικών-κοινωνιολογικών-οικονομικών δομών μέσα στις οποίες ζει και εργάζεται.
Με λίγη καλή προσπάθεια πιστεύω ότι ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να απαριθμήσει αμέτρητες περιπτώσεις στις οποίες αντιμετωπίζοντας συμβολικούς κινδύνους ή και ψυχολογικά προβλήματα προτιμήσαμε να μην εμπλακούμε σε μετωπική αντιπαράθεση αλλά να ξεφύγουμε με τη φυγή…

Και όμως, υπάρχουν άτομα για τα οποία η τάση φυγής από τις καθημερινές απαιτήσεις της ζωής αποτελεί τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της πραγματικότητας και των κάθε λογής ψυχοσυναισθηματικών τους δυσκολιών. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συμπεριφοράς είναι, φυσικά, η άντληση συναισθημάτων μοναξιάς, απομόνωσης και αποκοπής από τη ζωή, τις χαρές αλλά και τις πίκρες από τους προβληματισμούς της, πράγμα που στοιχειοθετεί ψυχοπαθολογική κατάσταση.
Το άτομο που διαλέγει τη φυγή από την πραγματικότητα διαλέγει, ουσιαστικά, να μη παλέψει, να μη αγωνισθεί. Σίγουρα η καθημερινή ζωή δημιουργεί εντάσεις με τις απαιτήσεις για επιβίωση, για επιτυχία, για αρμονικές διαπροσωπικές σχέσεις. Η αποτυχία κοστίζει σε όλους μας, αλλά για ορισμένα άτομα η αντιμετώπιση και αποδοχή της αίσθησης της αποτυχίας είναι τόσο οδυνηρή ώστε να τους είναι προτιμότερο να αποσυρθούν από τον αγώνα χωρίς καν να προσπαθήσουν να αγωνισθούν.Στην διαταραγμένη ψυχοσυναισθηματική αξιολόγηση της πραγματικότητάς τους τα άτομα αυτά διαπιστώνουν, δυστυχώς, ότι εφόσον δεν αγωνισθείς μπορεί μεν να μην κερδίσεις αλλά ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ δεν θα φορτωθείς με την ψυχική φθορά που φέρνει η αίσθηση της αποτυχίας. 

 Σε ορισμένες περιπτώσεις η τάση φυγής του ατόμου από τον στίβο της ζωής, η αίσθηση της ηττοπάθειας και της ευθυνοφοβίας, εκδηλώνεται εναλλακτικά με μια αναιτιολόγητη για τους μη ειδικούς έντονη επιθετικότητα που επιδείχνουν συγκεκριμένα πρόσωπα. Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αυτό αποτελεί εμπειρικό δεδομένο στις επιστήμες της συμπεριφοράς και θεωρείται ως περίπτωση επίδειξης των δύο επιφανειών του ίδιου νομίσματος.
Συγκεκριμένα, καθώς προβληματιζόμαστε με τη συμπεριφορά του ίδιου προσώπου το οποίο σε μερικές περιπτώσεις επιδείχνει συμπεριφορά συνεσταλμένου ανθρώπου, υποχωρητικού, που προτιμάει να αποφύγει τις ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις παρά να αγωνισθεί, ενώ σε άλλες παρουσιάζεται ιδιαίτερα εκρηκτικό, πρέπει να γνωρίζουμε ότι και τα δύο αυτά σύνδρομα συμπεριφοράς αποκαλύπτουν άτομο που δεν αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του, άτομο που διακατέχεται από συμπλέγματα ανασφάλειας και κατωτερότητας που βρίσκεται, εάν θέλετε να το δούμε πιο λυρικά, έρμαιο του άγχους της προσαρμογής στις πολύπλοκες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής μας σε πολυσύνθετα αστικοβιομηχανικά κοινωνικά πλέγματα.Πιθανή η ψυχοπαθολογία

Η τάση φυγής, έμφυτο κομμάτι του κλασικού συνδρόμου φυγής ή μάχης (flight or fight syndrome) που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο ορίζεται ως ψυχοπαθολογική, ως προβληματική, όταν αποτελεί τον «μοναδικό τρόπο» αντιμετώπισης των απαιτήσεων της καθημερινής ζωής του ατόμου.
Ψυχολογικές και κοινωνιολογικές έρευνες σε χώρες της Ευρώπης και Αμερικής απέδειξαν ότι τα υπερβολικά συνεσταλμένα, αποτραβηγμένα από τις παρέες και τα παιχνίδια παιδιά έχουν ζήσει και έχουν ανατραφεί σε οικογένειες όπου αδέξιοι, ίσως και ανεύθυνοι, γονείς ξεσπούσαν ανελέητα πάνω στα παιδιά τους κάθε φορά που οι ίδιοι αντιμετώπιζαν δυσκολίες στις διαπροσωπικές, συζυγικές ή ευρύτερες ανθρώπινες σχέσεις τους.
Μεγαλώνοντας στο σπίτι με συνεχές το συναίσθημα του φόβου, με τιμωρίες και κυκλοθυμική γονική συμπεριφορά το παιδί κλείνεται στον εαυτό του, «κλείνεται στο καβούκι του» όπως έλεγαν οι παλιοί και εσωτερικεύει την συμπεριφορά της απομόνωσης ως τον ενδεδειγμένο τρόπο επιβίωσής του. Συχνά μάλιστα αυτά είναι τα παιδιά που “το σκάνε” από το σπίτι τους και τα ψάχνουν απεγνωσμένα γονείς, συγγενείς και αστυνομικές αρχές…

 

Φυσικά στην μετέπειτα ζωή αυτού του παιδιού κάθε έντονη διαπροσωπική σύγκρουση που θα την ακολουθεί και ψυχοσυναισθηματική ένταση θα το οδηγήσει αναπόφευκτα πια στην απομόνωση, στο κλείσιμο στον εαυτό του στην φυγή από την πραγματικότητα…

http://angelaspinkyworld.blogspot.gr/2010/07/blog-post_5109.html

Φτιαχνω εναν καινουριο κοσμο...μα θα...

...σου χρωσταω παντα ενα παραδεισο

Σου 'φτιαξα έναν κήπο
να στολίσει τις μέρες σου.
Να 'ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.

Όμως εσένα δε σε γεμίζουν τα ρόδα του.
Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.
Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.

Εγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου
για ν' ακούς τα τραγούδια μου.
Κι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις
τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν τη σκέψη μου.
Να διαβάσεις τους άγραφους στίχους
που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.

Μα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.

Τι μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;
Σου πρόσφερα τη φωνή μου, σου 'δωσα όλη μου την προσήλωση
σου δίνω την ίδια τη ζωή μου ακόμα.
Μα εσύ ζητάς να τη γκρεμίσω αυτή τη ζωή
και να την ξαναχτίσω
απ' την αρχή.

Κι έτσι ξεκινάω πάλι απ' το τίποτα.
Σου φτιάχνω έναν καινούργιο κήπο.
Τον στολίζω με άλλα άγνωστα δέντρα.
Μα εσύ δεν αρκείσαι
σε ό,τι σου προσφέρει το πάθος μου.
Εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.

Δεν ξέρεις
πως τον Παράδεισο έχω πάντα στον νου μου.
Πως του Παραδείσου κλέβω τα άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα
πως αντιγράφω με τους στίχους μου τα πουλιά
όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.

Κωσταβαρας Θανασης

Εν αρχη ημουν ανθρωπος ερωτευμενος...Μετα...μια αγκαλια γκρεμος!

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟΚΡΗΜΝΟΣ ΓΚΡΕΜΟΣ

 ΓΕΜΑΤΟΣ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ.

ΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΗΡΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

 ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ

ΚΑΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΝΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ

 ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ?

 ΑΜΟΙΡΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ!!! 

 ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ

 ΠΩΣ ΕΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΥΤΟΣ

 ΔΕΝ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ

 ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΕΙ ΣΕ ΒΕΒΑΙΟ ΘΑΝΑΤΟ?

Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ..

ΕΚΕΙ ΧΑΜΗΛΑ...

ΣΤΑ ΑΧΑΜΝΑ ΤΟΥ ΑΔΗΦΑΓΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ

ΣΤΡΩΜΕΝΗ ΜΕ ΑΜΥΑΛΑ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΚΟΥΦΑΡΙΑ....

...ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΕΡΑΣΤΩΝ

 Μια ηλιαχτιδα

Βροχη μου, στασου λιγο και ξεπλυνε το κορμι ...

Ακουω παλι μπορα στο μυαλο μου.

Αλλωστε μυριζει εντονα και το χωμα.

Οι θυμησες αστραφτουν.

Μαλλον ερχεται καταιγιδα.

Καληνυχτα.

Μια ηλιαχτιδα

Καημος...αναφωνει το "πληθος" !!!

Πουλάκι ξένο ξενιτεμένο
ξενιτεμένο και μοναχό
Πού ν’ ακουμπήσω να ξενυχτήσω
να ξενυχτήσω το μοναχό
Που να φωλιάσω σε ξένο δάσος
σε ξένο δάσος να μη χαθώ
Βραδιάζει η μέρα σκοτάδι πέφτει
και δίχως ταίρι που να σταθώ
Που να φωλιάσω σε ξένο δάσος
σε ξένο δάσος το μοναχό  

Γυρίζω να βρω που να καθίσω
να ξενυχτήσω το μοναχό
Κάθε κλαράκι βαστάει πουλάκι
βαστάει πουλάκι ζευγαρωτό

 

"Φύσηξε, αγέρα, σκάσ’ τ’ ασκιά σου ! Λύσσα ! Φύσα !

Νεροποντές και καταρράχτες, σεις, χυθείτε,

ως να ποτίσετε πυργιά κι ανεμοδείχτες !

Σεις, φλόγες θειάφινες και σαν τη σκέψη γλήγορες

προδρόμοι του δρυκόπου αστραποπέλεκου,

τ’ άσπρα μαλλιά μου καψαλιάστε !

Και συ, που σύμπαντα ταράζεις, κεραυνέ,

χτύπα της γης τον στρόγγυλο όγκο, κάν’ τον πλάκα !

Της φύσης σύντριψε τις μήτρες, λυώσε μονομιάς

όλους τούς σπόρους πού γεννούν αχάριστους ανθρώπους."

Βασιλιάς Ληρ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ 

Ησυχα τωρα! Αφουγκραζομαι ταξιδια...

Τι θελετε να πειτε?Πως δεν καθομαι καλα εδω που καθομαι?
Δεν συμφωνω.Μια χαρα εχω βολευτει...
Ουτε κινδυνους εγκυμωνω.Το κουφαρι μου εχει αδειασει.
Η προσκρουση θα ειναι ανεπαισθητη.
Κι οπως λεει κι ενα τραγουδακι...
"Ζωη που δε μοιραζεται
ειναι ζωη......"  βαλτε ο'τι θελετε εδω.
Αντε γεια τωρα.Σαν κατι ακουω να ερχετε.
Καληνυχτα!

Μια ηλιαχτιδα

Μη βαρεθειτε...Διαβαστε το ολο! Στην τελικη ειμαστε καθολικα μεσα σ'αυτα τα λογια.

http://vardavas.blogspot.gr/2010/06/blog-post_2080.html

Τωρα καταλαβα τι εννοουσες λεγοντας "Για ΠΑΝΤΑ μαζι"

Το νου σας ε? "Παιζει" κι αυτη η αυταπατη...

Θυμησε μου εισαι ο....?Εγω ειμαι η.....

"Ενα ψεμμα ειναι ο ερωτας 

και πρωτου ξεδιψασει

σκορπαει τοση αληθεια

για να σε ξεγελασει"

https://www.youtube.com/watch?v=TxcTugPqM90

Και οταν φθασει η στιγμη

που ο ερωτευμενος θυτης-θυμα

σου εχει "παρει" το μυαλο

και δεν υπαρχει μονοπατι που θα οδηγησει

την επιθυμια απο το νου στη σαρκα

μενεις ανυπερασπιστος

να γευεσαι τον ερωτα

χωρις σκεψη,χωρις συναισθημα,

παρα να αφηνεσαι να ασελγουν

στα πεθαμενα ονειρα σου,

που θες να ονομαζεις εφιαλτες

για να ξορκισεις τη ζωη.

Ομως ειναι εκει...

κι οσο και να πλενεσαι

το σωμα χαμενο ειναι...

Η προβα θανατου αποψε κρατησε λιγο περισσοτερο

γιατι οι μισοι ονομαζαν τον τοπο "παραδεισο"

και οι αλλοι μισοι "κολαση".

Δεν ανοιξα τα ματια.

Αραγε το αυριο....

θα κρυβει ηλιους???

Μια ηλιαχτιδα

Εχει τελος το τελος???

 

 

 

Όχι, πρέπει να δοθή ένα τέλος. Τεντώνεται ο νους μου υπέρμετρα και φοβούμαι. Φοβούμαι για την πάλη τη γιγάντια που γίνεται πίσω από το μέτωπο μου. Τώρα που θάλθει θα λύσω το μυστήριο. Θάμαστεν οι δυο μονάχοι, κανείς δεν θα μας ακούει. Θάναι βράδυ και θα σιμώσω το κεφάλι της στο φώς και θα ιδώ. Τί καράβια είνε λοιπόν εκείνα που πλένε μέσα στις θάλασσες αυτές, και γιατί φέρνουν βαρειοφορτωμένα λύπες στην ψυχή μου;Θέλω να ιδώ.Θα σκεπάσω με το χέρι μου τα χείλη της να μην τα βλέπω. Φοβούμαι να τα βλέπω. Φοβούμαι γι’ αυτή. Θα κρύψω το μέτωπο της και τα μαλλιά της και θα σκεπάσω το σώμα της όλο με όλο μου το σώμα και θ’ αφήσω μόνον ανοιχτά τα μάτια της και θα σκύψω και θα ιδώ. Ω,πρέπει να δοθή ένα τέλος! Φοβούμαι πως θα τρελλαθώ. Σήμερα το πρωί εκάθισα να εργασθώ κι ένα σκίτσο γυναίκας εβγήκεν από το χέρι μου κι απλώθηκεν, απάνω στο πανί και μια παπαρούνα κόκκινη, σαν μεγάλη σταλαγματιά αίμα, βρέθηκε ζωγραφισμένη απάνω στα στήθη της.Σαν πληγή.

 

όφις και Κρίνο του Νικολάου Καζαντζάκη

 

Χερι αιωνια λατρεμενο μου πηρε τη μορφη.Εγινα κατι αλλο.Εγινα ενα απροσδιοριστο ξεσπασμα στις ορεξεις σας.Ενδεχεται να δαγκωνω.Φυλαχτειτε!

Μα που ειναι η κορδελα επιτελους???

Τελικα καταλαβα πως δεν ειναι η δυναμη

της στιγμης απο τον ανθρωπο να επιλεξει

τη φυγη ως προς το μη ταιριασμα,

οσο ο αγωνας δρομου για το ποιος θα το κανει πρωτος.

Δυσκολα μπορει καποιος να δεχτει πως "συντριμια-νοποιηθηκε".

Να ευχετε μονο να μην εχει απεργια ο δημος

και οσο το δυνατον πιο συντομα καποιος να τον μαζεψει.

Μια ηλιαχτιδα

Αμα βαλω και ταγιερ?

Καληνυχτα γι αποψε.Πριν το ταξιδι ας ονειρευτω λιγο ακομη...

...Αρχιζω να συνηθιζω τους υπνους σε μαυρες χλοες.

Που και που να μου αναβετε το φεγγαρι για να βρισκω τα παπουτσια μου...
Μια ηλιαχτιδα

Μονο θυμαμαι...

Τους ηλιους που φιλιωσα ενω απεχθανομουν.....................Δροσια το βλεμμα σου!

Το κρυο που αψηφισα και πεταξα το παλτο........................Ζεστη η συνυπαρξη σου!

Τη βουη των ανθρωπων που αρχισα να την σιγοτραγουδω.........Ησυχη η ανασα σου!

Τη φτωχεια που με κυνηγαγε κι ομως της κρυφτηκα.............Πλουσιο το κουραγιο σου!

Θυμαμαι.......

ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΝΑ ΞΕΜΑΚΡΑΙΝΟΥΝ...............................Και χαθηκε η ζωη μου(θαρρω)

Μια ηλιαχτιδα