Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

"Αγιος Βασιλης ερχεται κι ολους μας καταδεχεται"....αυτο ειναι η αξια!

Για τους Ορθόδοξους χριστιανούς ο Άγιος Βασίλης είναι ο Μέγας Βασίλειος, ο οποίος έζησε στη Καππαδοκία που αφιέρωσε σχεδόν όλη του τη ζωή στη βοήθεια προς τον συνάνθρωπο και που θεωρείται στη παγκόσμια ιστορία ως ο εμπνευστής αλλά και πρώτος δημιουργός της οργανωμένης φιλανθρωπίας. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Μέγας Βασίλειος ήταν ψηλόλιγνος, με μαύρα μάτια και γένια. Ακόμη και ο Άγιος Νικόλαος στην Ορθόδοξη παράδοση αγιογραφείται ως ισχνός ασπρογένης γέροντας. Ο Μέγας Βασίλειος πέθανε την 1 Ιανουαρίου του 379. Αυτή η ημερομηνία, ημέρα θανάτου του, διατηρούμενη στη παράδοση, θεωρήθηκε (πρώτα) απ΄ όλους χριστιανικούς λαούς ότι φέρνει ευλογία και καλή τύχη στη νέα χρονιά. Τα κάλαντα Πρωτοχρονιάς πέρα από τα παινέματα κύριο πρόσωπο είναι ακριβώς ο Μέγας Βασίλειος για το έργο του οποίου γίνεται υπενθύμιση στον σπιτονοικοκύρη ώστε να επαναλάβει επ΄ ωφελεία βεβαίως των παιδιών που ψάλλουν αυτά.
Στη Δύση το πρόσωπο του Αγίου Βασιλείου έχει ταυτιστεί με την ιστορία του Αγίου Νικολάου που φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του. Στην ιστορία του Αγίου Νικολάου οι βόρειοι λαοί έχουν προσθέσει στοιχεία των δικών τους παραδόσεων (τάρανδοι, έλκηθρο, άστρο του Βορρά, μεγάλες κάλτσες κλπ) μια κουλτούρα που τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα. Στα ελληνικά δεδομένα η μετατροπή αυτή φαίνεται να πέρασε περίπου στη δεκαετία του 1950-1960, κυρίως στον αστικό πληθυσμό από τους "συγγενείς" μετανάστες που με τις ευχητήριες κάρτες τους εισήγαγαν τον "Δυτικό" Άϊ-Βασίλη.
  Η σημερινή μορφή του Άι Βασίλη (του χοντρού γεράκου, ντυμένου με γούνα, που έχει έλκηθρο κλπ.) έγινε δημοφιλής με το ποίημα «A Visit from St. Nicholas» που δημοσιεύτηκε το 1823. Η οπτικοποιημένη εκδοχή πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Harper’s Weekly το 1863. Συμμετοχή στην δημοφιλία είχε και το παιδικό βιβλίο The Life and Adventures of Santa Claus του 1902. Η White Rock Beverages ήταν μια εταιρία αναψυκτικών που τον χρησιμοποίησε το 1915 για να πουλήσει μεταλικό νερό, και το 1923 τζίντζερ-έηλ. Το 1931 η γνωστή αμερικάνικη εταιρεία αναψυκτικών Coca-Cola παρουσίασε τον Αϊ-Βασίλη με πρωτοχρονιάτικα δώρα τα προϊόντα της εταιρείας στα χρώματα βεβαίως εκείνης. Η διαφήμιση δε αυτή υπήρξε εμπορικά τόσο επιτυχής που έμελλε να γίνει σήμα δημοτικότητάς της ανά τον κόσμο. Η μακρόχρονη χρήση του σε διαφημίσεις της Coca-Cola παγίωσε την εμφάνισή του και ειδικά τα κόκκινα ρούχα, αλλά οπωσδήποτε δεν ήταν δική της εφεύρεση.
Κάλαντα Πρωτοχρονιάς
Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά
ψηλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή καλός μας χρόνος
εκκλησιά με τ' άγιο θρόνος.
Αρχή που βγήκε ο Χριστός
άγιος και Πνευματικός,
στη γη να περπατήσει
και να μας καλοκαρδίσει.
Αγιος Βασίλης έρχεται,
και δεν μας καταδέχεται,
από την Καισαρεία,
συ' σαι αρχόντισσα κυρία.
Βαστά εικόνα και χαρτί
ζαχαροκάρνο, ζυμωτή
χαρτί και καλαμάρι
δες και με-δες και με το παλικάρι.
Το καλαμάρι έγραφε,
τη μοίρα του την έλεγε
και το χαρτί-και το χαρτί ομίλει
Άγιε μου-άγιε μου καλέ Βασίλη.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Κατανόηση
Καμιά φορά, νομίζουμε ότι έχουμε κατανοήσει κάποιον άνθρωπο, ενώ το μόνο που έχουμε κάνει είναι να τον τοποθετήσουμε σε κάποιο προκατασκευασμένο καλούπι.

Η αληθινή κατανόηση είναι αυτή που έρχεται σε επαφή με τη μοναδικότητα του άλλου ανθρώπου, που νιώθει τον πόνο του ενώ παράλληλα αντιλαμβάνεται τις σκέψεις του. Η κατανόηση είναι σα να πηγαίνεις ένα περίπατο με τον άλλο – όπου εκείνος οδηγεί – και βλέπεις ό,τι βλέπει, μυρίζεσαι ό,τι μυρίζεται, ακούς ό,τι ακούει.

Για να γίνεις άνθρωπος που κατανοεί, πρέπει πρώτα να μάθεις να ξεχνάς “το δικό σου” – το δικό σου πρόβλημα, τη δική σου άποψη κ.ο.κ. – όταν συναντάς τον άλλο, και να αποκτήσεις τη διάθεση ότι δε γνωρίζεις τίποτε πριν ακούσεις τι έχει να πει ο άλλος. Αυτό σημαίνει να υπερβείς την τάση που έχουμε λόγω της ανατροφής μας, να προσπαθούμε να “μαντεύουμε” και να βάζουμε σε κάποια κατηγορία τον άλλο πριν καν μας μιλήσει.

Όταν τα κατορθώσεις αυτά, θα έχεις ανακαλύψει ότι οι άλλοι άνθρωποι έχουν ένα εσωτερικό κόσμο πολύ πιο πλούσιο και πολύ πιο όμορφο από ότι τολμούσες ποτέ να φανταστείς. Η κατανόηση που τους προσφέρεις είναι γι' αυτούς ένα πολύτιμο δώρο, μιας και τους επιτρέπει να δουν και αυτοί με τη σειρά τους ελεύθερα τον εαυτό τους, έξω από προκαταλήψεις και καλούπια.

Αν είσαι στην αντίθετη θέση, αν δηλαδή εσύ είσαι αυτός που αναζητά την κατανόηση από τους άλλους, έχουμε να σου πούμε τα εξής: Για να αναζητάς την κατανόηση κάποιος λόγος πρέπει να υπάρχει, και άρα καλό είναι να επιμείνεις μέχρι να βρεις κάποιον άνθρωπο που θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Από την άλλη όμως, δεν είναι καλό να αφήσεις αυτή την αναζήτησή σου να στραφεί σε απογοήτευση ή εχθρότητα έναντι αυτών που δεν έχουν τις δυνατότητες για να σου την προσφέρουν. Καλύτερα είναι αν μάθεις να αξιοποιείς τη μη-κατανόηση των άλλων ώστε εσύ να αποκτήσεις μια πιο ισχυρή, λιγότερο ευάλωτη προσωπικότητα, που δεν επηρεάζεται όταν άλλοι την παρεξηγούν, αδικούν ή παρερμηνεύουν. Δώσε - εν τω μεταξύ και μέχρι να βρεθεί ένα κατάλληλο πρόσωπο που να μπορείς να εμπιστευτείς - εσύ στον εαυτό σου την κατανόηση που ζητάς.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Σκεψεις,προσωπα,ημερες,στασιμοτητα,οργη,γαληνη.....ωωωπαααα....αυτο το κραταμε....και συνεχιζουμε...δακρυα,οικογενεια,ηλιθιοτητα,αποδειξεις,σκυλαδικα.Οχι πεταμα,απλα στον καδο ανακλυκλωσης.

When we were younger, we forgot to share, to see, to blossom
And now we are tired, tired of this of that of all
The reason why we lost, we lost our hearts you know is comfort
Yes we are tired, tired of being such cowards

Don’t follow me cause I am lost too

Forever young, that’s a game we played and lost, oh no
And since we live, we shouldn’t sell our dreams so cheap,
We should have always remain faithful to the essence of our existence
Always keep everything in our lives that defines us

Don’t follow me cause I am lost too

There are so many roads to freedom, I will follow
There are so many roads to freedom, pleased to follow you if you show me one

Don’t follow me cause I am lost too

Σταματηστε τη γη να κατεβω.Κουραστηκα κι εχω αρχισει να ζαλιζομαι...

...και μην κανεις το λαθος να με ακολουθησεις.
Εγω διαχεομαι στο απειρο τραγουδωντας,
ενω εσυ κραυγαζεις γιατι πεφτεις παλι επανω της.
Και δεν θα μπορεσω να σε σωσω...
γιατι δεν θα θελω!
ΝΤΟΥΠ ! Ακους???

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Ο Φλαφυ μας σας ευχεται "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ".


Εαν ηταν στο τωρα καπως ετσι θα ειχαν τα πραγματα...


ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟ

Η λέξη « Χριστούγεννο» είναι δυο λέξεις: «Χριστός» που είναι ο Χριστός και «γέννο» που είναι το γένι. Το Χριστούγεννο είναι του Χριστού το γένι, που το γιορτάζουμε οι χριστιανοί στις 25 Δεκεμβρίου. Τότε γεννήθηκε ο Χριστός και ήταν ακόμη μωρό και δεν είχε γένι, γιατί τα μωρά δεν έχουν γένια και μετά που μεγάλωσε έβγαλε γένια και γι’ αυτό τον σταύρωσαν Και τον σταύρωσαν το Πάσχα, οπότε το Χριστούγεννο, δηλαδή του Χριστού το γένι έπρεπε να το γιορτάζουμε το Πάσχα, αλλά κάποιος έκανε λάθος και ανακατέψανε το Χριστούγεννο με το Πάσχα και τα γιορτάζουνε ανάποδα. Κι αυτός που έκανε το λάθος ήτανε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, γι’ αυτό του κόψανε το κεφάλι. Και το μούσι.
Στο Χριστούγεννο γεννήθηκε ο Χριστός. Πριν γεννηθεί ο Χριστός, η μαμά του και ο μπαμπάς του τρέχανε από’ δω κι από’ κει γιατί τους κυνηγούσε ένας Ηρώδης. Η μαμά του Χριστού ήταν η μαμά του, αλλά ο μπαμπάς του δεν ήταν ο μπαμπάς του. Μπαμπάς του ήταν ένας κρίνος. Η μαμά του Χριστού λεγότανε Μαρία , ή Άννα ή Βίβιαν. Τον μπαμπά του Χριστού-όχι ο κρίνος, ο άλλος- μας είπε πως τον έλεγαν η θρησκευτικού, αλλά τώρα δεν το θυμάμαι και το βιβλίο των Θρησκευτικών το ξέχασα σπίτι.
Κι όταν ο Ηρώδης είπε θα τους σκοτώσει τα παιδιά, όλοι οι γονείς στενοχωρήθηκαν πολύ, γιατί όσο να’ ναι κάνανε τόσο κόπο να τα φτιάξουνε. Γι’ αυτό και αρχίσανε να τα κρύβουνε κι έτσι βρέθηκε ο Χριστός στον στάβλο. Δηλαδή, δεν βρέθηκε στον στάβλο, γιατί δεν είχε γεννηθεί ακόμη. Η μαμά του πήγε στον στάβλο με τον μπαμπά του-όχι τον κρίνο- να τον γεννήσει. Και μέσα στον στάβλο ήταν πολύ ζεστά, φιλόξενα και πολύ βρώμικα. Είχε πρόβατα, κατσίκες, αρνάκια και γουρούνες που τους φέρθηκαν άψογα. Κι επειδή ήταν εν πάχνη των αλόγων είχε και άλογα που τα ξέχασα.
Και μετά έκανε η μαμά του Χριστού μια γέννηση και γέννησε το Χριστό και οι ουρανοί αγάλλονται. Και ήρθε ένα αστέρι από κει ψηλά κι έδειξε, με το δάχτυλο, την εν πάχνη των αλόγων και είπε: « Να, εδώ γεννήθηκε ο Χριστός». Και καλά που εκείνη την ώρα κοιμόταν ο Ηρώδης, γιατί το άστρο το λαμπρό θα το έκαιγε το μωρό. Κι έτσι το μάθανε και οι τρεις μάγοι με τα δώρα. Και λέω εγώ τώρα: Πως το μάθανε οι 3 μάγοι και ο χαζός ο Ηρώδης δεν πήρε χαμπάρι; Τέλος πάντων, οι τρεις μάγοι ήταν τρεις. Ο Βαλτάσαρ, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ. Και πήγανε την επίσκεψη με χρυσό, σμύρνα και ο Λίβανος. Και μπήκανε μέσα εν πάχνη των αλόγων, δηλαδή στον στάβλο. Και όταν είδε η μαμά του Χριστού τον χρυσό, σμύρνα και τον Λίβανο μουρμούρισε: -Ψωμί δεν έχουμε να φάμε, ραπανάκια για την όρεξη. Αλλά ο μπαμπάς-όχι ο κρίνος- την μάλωσε και της είπε: « Δεν είναι ευγενικό ας τα πάρουμε τώρα και τα κάνουμε δώρο σε άλλους». Και μετά έπεσαν όλοι και προσκύνησαν γονατιστοί. Πως ακριβώς γονάτισαν οι γουρούνες δεν θυμάμαι και άφησα των Θρησκευτικών στο σπίτι. Κι άρχισαν όλοι μαζί χαρούμενοι να τραγουδάνε τα κάλαντα και οι Ιουδαίοι φώναζαν «δώσαμε, δώσαμε» Καλό Χριστούγεννο!!!!! 
Εκθεση μαθητη.
 

Να τα πειτε,να τα πειτε...

ΜΑ ΜΑ ΜΑΟ-ΜΑ ΜΑ ΜΑΟ(Τριγωνα Καλαντα)
ΜΑ ΜΑ ΜΑ ΜΑ ΜΑΟΟΟΟΟΟ(Μες στη γειτονιαααααα)
ΜΑ ΜΑ ΜΑΟ ΜΑΜΑ ΜΑ ΜΑΟ(Ηρθαν τα Χριστουγεννα)
ΜΑ ΜΑ ΜΑ ΜΑ ΜΑ-ΟΟΟΟΟΟ(Κι η Πρωτοχρο-νιαααααρρρρ)
Εϊϊϊϊ......

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Θυμησες απο τα εγχρωμα χρονια μας....

Η κατάρα του πεύκου

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης
και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά.
Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,
μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο
να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,
δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του
και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,
γιατί, γιατί;

«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»
«Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,
γι' αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες...
για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,
τ' είναι βαρύς».

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι
να δροσιστείς».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,
στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,
φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν' ο Γιάννης,
κι ας τρέχει εμπρός...

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες,
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,
το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
- τ' ακούς, τ' ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες
και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,
ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι,
την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ...

Η μάνα μου θα περιμένει
κι έχω βοσκή...
Κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι
και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ' ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!
Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγκο,
που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω,
εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι...
βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά.
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.-

                                                                                   Ζαχαριας Παπαντωνιου

Μεινε 'κει που εισαι!!!

Αν δεν αντεχεις τη φυλακη μην κανεις το φονο!

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Τιποτα δεν αλλαζει....Σαν σημερα μου φαινεται...Κριμα!!!

Οικονομική κρίση και Μακρυγιάννης

"Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε “πηρεσίαν να μπούμεν”, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν…
Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν είς το Ταμείον δεκαοχτώ ΄κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματα τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά – κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πως θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίαν του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλητώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν."

Ψαξτε καλα στις τσεπες σας,στα συρταρια σας,στις ψυχες σας,μη χαθει κατι πολυτιμο που δεν φαινεται...

Να ζεις χανοντας
 
Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά,  ανέσεις, ηδονές, απολαύσεις, να κερδίζουμε οπωσδήποτε κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις, και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνωρίμους. Κι ωστόσο δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στροφή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερδίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγεται «ωριμότητα» και είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρετισμό του κόσμου.
Νομίζω πως δεν θα αποτολμούσε κανένας να εισηγηθεί, η παιδεία που προσφέρεται στους ανθρώπους –πλάσματα διαβατικά και κατά κόσμον θνητά- να επικεντρώνεται, από τη μία όψη σε όσα ο άνθρωπος ζώντας κερδίζει και σε όσα ζώντας χάνει. Διότι μια τέτοια διπλή όψη της ζωντανής ύπαρξης στον κόσμο αυτό, θα έθετε πρωτ’ απ’ όλα, το ερώτημα περί της υπαρξιακής ελευθερίας του ανθρώπου: ζει ο άνθρωπος εξανθρωπιζόμενος συνεχώς χάνοντας ή κερδίζοντας; Και κατόπι το άλλο ερώτημα: μήπως η πείρα της ζωής του καθενός συναρθρώνεται σε όσα ζώντας κέρδισε ή σε όσα έχασε;

 Η σημερινή κοινωνία, με λυσσαλέα οργανωμένους και αδίσταχτα λειτουργώντας τρόπους, μας βεβαιώνει πως η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται σε όσα ζώντας κερδίζει, σε όσα συσσωρεύει, υλικά και μη αγαθά, σε όσα απολαμβάνει και σε όσα του εγγυώνται ένα μέλλον άνετο απολαύσεων. Και του αποκρύπτει πως αυτός ο τρόπος του βίου δεν παράγει και δεν εγγυάται την ελευθερία του ανθρώπου. Διότι, αφού ο άνθρωπος είναι αναπόφευκτα ένας διαβάτης του κόσμου αυτού, είναι απαραίτητο και υπαρκτικά κρίσιμο να μην επιζητεί ούτε ν’ αποδέχεται δεσμά τέτοια που θα τον εμποδίσουν με μια ενδόμυχη, ιερή ωριμότητα να οδηγηθεί όταν έλθει η στιγμή προς την έξοδό του από τον κόσμο αυτό.



Δεν είναι εγκατεστημένος εδώ, είναι περαστικός. Και η ελευθερία του συνίσταται στο να χάνει όλα εκείνα, σταδιακά που τον εμποδίζουν  να την απολαύσει, να τη βιώσει με την ιερή εκείνη χαρά που ευλογεί ο Θεός, την χαρά του ελεύθερου πλάσματος, του αδέσμευτου, του αξιοπρεπούς και υπερήφανου που κατανίκησε την εκφοβιστική τυραννία του χρόνου και πως είδε φως ελευθερίας χάνοντας όλα τα περιττά, τα σκιώδη, όσα τον εμποδίζουν να υψωθεί προς το μυστήριο του υπάρχειν πάνω από τον χρόνο. Προς τον Θεό.

                                                                                                                                                        Του Κωστα Τσιροπουλου                                    

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Κατι να μας ταρακουνησει μηπως βρουμε τις αρχεγονες ισορροπιες μας? Μπααααα.........ε?

Ο συγχρονος κοσμος πεθαινει

Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.
Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα. Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ, ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.
Σας κοιτώ και βλέπω να μην πιστεύετε αυτό που πιστεύουν. Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας. Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή. Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές, γιατί κανείς δεν τις πίστευε.
Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού. Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες, που είπε ο Σεφέρης. Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.
Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;
Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:
Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.
Και εδώ είναι το δύσκολο. Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει το πρόσωπό του στη λύπη. Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός. Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος. Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.
Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν. Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή, είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης. Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.
Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη. Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής. Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο. Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του.

                                                                                                                                        Δημητρης Λιαντινης

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει ΧΑΝΟΜΑΙ.
Ν. Καζαντζάκης

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Δυστυχως..δεν μπορουμε να τους σκοτωσουμε γιατι δεν ειναι ανθρωποι.Και δεν μπορουμε να τους εξαπατησουμε γιατι δεν ειμαστε πολιτικοι...


Η τέχνη του πολέμου είναι η τέχνη να εξοντώνεις ανθρώπους, η τέχνη της πολιτικής είναι να τους εξαπατάς.
Jean d' Alembert,   1717-1783,   Γάλλος φυσικός & φιλόσοφος  
ουστ...καλικαντζαρομασονοι της πλακας

Δεν θελω να νιωσω μοναξια.Δεν θελω να μιλαω με τη σιωπη μου.Θα κανω τα παντα για να κρατησω την ανθρωπινη ιδιοτητα ,τη φιλια μου,για να μη βουλιαξω εκει που ολα ξεπουλιουνται και σκοτωνουν τη ζωη.

- Πιὰ δὲν ἀκούω τσιμουδιὰ
βούλιαξε κι ὁ στερνός μου φίλος
παράξενο πὼς χαμηλώνουν
ὅλα τριγύρω κάθε τόσο
ἐδῶ διαβαίνουν καὶ θερίζουν
χιλιάδες ἅρματα δρεπανηφόρα.

   Γιωργος Σεφερης


Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Να εισαι ο εαυτος σου!Μονο τοτε να εισαι βεβαιος πως αξιζει να ζεις.


ΑΜΛΕΤ: Ύπαρξη; Ανυπαρξία; Ιδού το ερώτημα. Τι είναι για την ψυχή το ευγενέστερο; Να ανεχτείς βέλη και λιθοβολισμό πρόστυχης μοίρας, ή να σηκώσεις όπλο ενάντια σε ωκεανό από βασανιστήρια να τους εναντιωθείς και να τα μηδενίσεις; Θάνατος. Ύπνος. Και μετά, μηδέν. Κι αν μ’ έναν ύπνο βάζω τέλος στα μαρτύρια της καρδιάς και τα χιλιάδες άλλα πράγματα που κληρονόμησε η σάρκα; Αυτό είναι ολοκλήρωση ευλαβικότατα επιθυμητή. Θάνατος. Ύπνος. Ύπνος! Α! Και ίσως όνειρα. Μάλιστα. Εδώ η εμπλοκή. Γιατί σε τέτοιον ύπνο θανάτου, τι είδους όνειρα; Ενδέχεται να έρθουν, όταν θα ’χουμε ξεφορτωθεί αυτό το σάρκινο βασανιστήριο; Αυτό μας κόβει τη φόρα· ο συλλογισμός που κάνει αβάσταχτη μία ζωή που τόσο αβάσταχτα πολύ κρατεί. Γιατί, ποιος θα υπόμενε μαστίγιο, προσβολές εγκόσμιες, την αδικία του δυνάστη, τη βρισιά του αλαζόνα ή τις μαχαιριές του περιφρονημένου έρωτα, τον νόμο που θα λειτουργήσει καθυστερημένα, την προπέτεια της Εξουσίας, τα λακτίσματα που ο νομοταγής πολίτης δέχεται απ’ τον αχρείο, όταν στο χέρι του είναι απ’ όλα αυτά να απαλλαγεί μ’ ένα μικρό, γυμνό μαχαίρι; Γιατί ποιος θ’ ανεχόταν βόγγο, βάρος και ιδρώτα μίας άχαρης ζωής, εάν ο τρόμος πως κάτι που υπάρχει μετά θάνατον ̶ η χώρα η άγνωστη που από το σύνορό της ταξιδιώτης κανείς δεν επιστρέφει ̶ μουδιάζει τη βούληση και μας καταναγκάζει να υπομείνουμε τα τωρινά μαρτύριά μας, παρά ν’ ανοίξουμε πανιά προς άλλα, άγνωστά μας; Όπου, η σκέψη μάς κάνει όλους μας δειλούς, το φυσικό χρώμα της απόφασης το απονεκρώνει η κιτρινισμένη πια χροιά της σκέψης. Και έργα υψηλής πνοής με ισχυρά φτερά, μ’ αυτήν εδώ τη σκέψη βγαίνουν από τη ροή τους, έργα πια δεν θα ονομαστούν ποτέ.

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Αυτη η κραυγη μας στη σιωπη ας γινει η οργη του Θεου να αφανισει το αδικο.Πεθαινουμε...δεν το βλεπετε?


Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί,
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγαν:
«σώπα!».

Στο σχολείο μου κρύψανε την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πεις τίποτα, σσσ...σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρεις το μπελά σου, σώπα!».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα!»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
και τα 'μαθα να σωπαίνουν,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες, με συμβουλεύανε:
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα!»
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή,
με τους γείτονες, μας ένωνε όμως, το «Σώπα!».

«Σώπα!» ο ένας, «σώπα!» ο άλλος, «σώπα!» οι επάνω, «σώπα!» οι κάτω,
«σώπα!» όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
«Σώπα!» οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας... Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα!».
Και μαζευτήκαμε πολλοί, μια πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «Σώπα!».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα»!

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει. Κόψ'την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απ' το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς!

Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς, θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!


Διασκευή/προσαρμογή του ποιήματος "ÇOK KONUŞMA" (Φλυαρία) του Τούρκου συγγραφέα AZIZ NESIN από τη συλλογή "NUTUK MAKINESI" (Μηχανή του Λόγου) του 1958.

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Που και που μια μουτζα στους εαυτους μας μας κανει πιο ομορφους


Μoυ 'παv τov πόvo vα πετάξω και v' αράξω
μoυ 'παv τo γέλιο vα φιλήσω να ηρεμήσω
μoυ 'παv τηv πίκρα vα σκοτώσω για να γλιτώσω
τov εαυτό μου vα προδώσω.
Όμως δε μoυ είπαv oι αγύρτες
ούτε πoυ τo σκέφτηκαv oι αλήτες
τα ορφανά μέσ' στις πλατείες τι θα γίνουv
από την πείνα τα κορμάκια τoυς θα σβήνουν
Ντροπή σε όλους μας μα πιο πολύ σ' εκείvoυς.
Μoυ 'παv στο ψέμα vα βουλιάξω και vα ξεχάσω
ό,τι τριγύρω μoυ συμβαίνει με πεθαίνει
μoυ 'παv τo στόμα μoυ vα ράψω vα μη φωνάξω
και στα παλιά μου να τα γράψω.

Ξερω...ξερω...ο γειτονας τα κανει παντα.Οχι εμεις.....οι αλλοι!

Τα 7 σφαλματα του κοσμου
Πλουτος διχως μοχθο
Ηδονη διχως συνειδηση
Γνωση διχως χαρακτηρα
Εμποριο διχως ηθικη
Επιστημη διχως ανθρωπια
Λατρεια διχως θυσια
Πολιτικη διχως αρχες

                                                                                                                                  Μαχατμα Γκαντι       

Αφιερωμενο στην Αννουλα του χιονια,την καλη μητερα μου...

Χειμωνανθός


Μυγδαλια μου ανθισμενη
οταν σε βλεπω ετσι ομορφα κι ανθεις
συλλογιζομαι,καυμενη,
πως θα'ρθει η ωρα που κι εσυ θα μαραθεις.
                          ..........
Τωρα πανω σ'ενα της κλαδακι
καθεται και κελαηδει γλυκα γλυκα
ενα παιχνιδιαρικο πουλακι
και της λεει κρυφα και μυστικα:
                          ...........
Δε βαστουν πολυ τα καλλη,
θε να'ρθει παλι η βαρυχειμωνια
και τα φυλλα σου θα πεσουν
θα σου τα ριξει το αγριο χερι του χιονια!

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Ε βαλτε το πια για υπνο το ριμαδιασμενο.....


Τρεξε ταρανδουλη,ισα που προλαβαινεις....

...χο χο χο χο

Γιν-Γιανγκ



 

Το Γιν και το Γιάνγκ είναι οι δύο αντίθετοι και συμπληρωματικοί πόλοι της φύσης.
Το Γιάνγκ είναι το άσπρο. Είναι αυτό που ευθύνεται για την κίνηση, την επιθετικότητα, την πρωτοβουλία, τη δημιουργικότητα, την αρσενική δύναμη, τα επιβεβαιωμένα συναισθήματα, τον Ουρανό, το φως, τη λαμπρότητα, τη φωτιά, τη τόλμη, τα βουνά που διεισδύουν στον ουρανό, το θερμό, το σκληρό, το ζεστό. Γιανγκ σημαίνει ''σημαίες που κυματίζουν στον ήλιο'' δηλαδή λαμπρό ή φωτεινό.
Το Γιν είναι το μαύρο. Είναι αυτό που ευθύνεται για το σκοτάδι, την παθητικότητα, την ακινησία, τη δεκτικότητα, το θηλυκό στοιχείο, την έλλειψη ζωής, τη σελήνη, τη νύχτα, το ψυχρό, τις κοιλάδες της φύσης που δέχονται και συντηρούν, προστατεύουν τη ζωή μέσα τους, τη μήτρα στα γυναικείο σώμα, τις σπηλιές, τα στάσιμα νερά, το αδύναμο, το απαλό, το υποχωρητικό, τα σκοτεινά και ύπουλα συναισθήματα. Γιν σημαίνει ''συννεφιασμένος, σκοτεινιασμένος''.
 Το γιν και το γιανγκ, παρόλο που είναι αντίθετα μεταξύ τους, είναι σαν να αγκαλιάζει το ένα το άλλο, είναι σαν να συνυπάρχει ειρηνικά το ένα με το άλλο. Βλέπουμε επίσης ότι μέσα στο γιανγκ (μέσα στο άσπρο μέρος του συμβόλου) υπάρχει μια μαύρη τελεία και αντίστοιχα μέσα στο γιν (μέσα στο μαύρο μέρος του συμβόλου) υπάρχει μια άσπρη τελεία. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει γιν χωρίς γιανγκ, δεν υπάρχει γιανγκ χωρίς γιν. Δεν υπάρχει καλό χωρίς κακό, ή κακό χωρίς καλό.


Καλε μου Δον-Κιχωτη με ποσα φαντασματα ακομα θα παλεψεις?

Κι οσο κι αν κουραστεις μην παψεις να μαχεσαι...στασου να ξαποστασεις κι επειτα χτυπα ξανα δυνατα...πια αυτο που φαινεται ειναι το λαθος!!!













Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Ἡ ἀρχέγονος κατάστασις...

Ἀρχέγονον κατάστασιν εἰς τήν θεολογίαν ὀνομάζομεν τήν κατάστασιν τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων καί τῆς δημιουργίας πρό τῆς ἁμαρτίας καί τῆς πτώσεως. Συμφώνως λοιπόν πρός τήν διδασκαλίαν τῆς ἁγίας Γραφῆς ὁ Θεός ἐδημιούργησεν τόν ἄνθρωπον ἄκακον, εὐθύ, ἐλεύθερον, δυνάμει ἀθάνατον καί βασιλέα τῆς κτίσεως. Τήν ἀρχέγονον κατάστασιν δέν περιγράφουν μόνο τά ἀνωτέρω χαρακτηριστικά. Ὑπάρχουν κι᾿ ἄλλα. Ἀνεφέρθησαν αὐτά ἐπειδή ἐπ᾿ αὐτῶν οἰκοδομεῖται ὁ λόγος τοῦ θέματός μας.
Ὁ διάβολος ἐνεργῶν δολίως ἐκ φθόνου πρός τόν Θεόν καί τόν ἄνθρωπον ἐνέτρεψε αὐτά τά δεδομένα. Κατέστησε τόν ἄνθρωπον πονηρόν, δηλαδή δελεαζόμενον καί εὐαρεστούμενον εἰς τήν ἁμαρτίαν καί τήν κακίαν, ἐνεργοῦντα κατά τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἄρα καί ὑπόδικον εἰς τήν θείαν δικαιοσύνην καί ἔνοχον τιμωρίας. Καταστήσας τόν ἄνθρωπον πονηρόν ἀμέσως ἔλαβε ἐξουσίαν ἐπ᾿ αὐτοῦ καί τόν ὑπέταξε γενόμενος κύριος αὐτοῦ καί τύραννός του. Οὕτως ἀφῄρεσε τήν διακυβέρνησιν τοῦ κόσμου ἀπό τόν ἄνθρωπον καί ἀνεδείχθη ὁ ἴδιος «ἀναβαίνων ἀλλαχόθεν» κατά τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου» καί κοσμοκράτωρ. Αὐτό ἦτο ἀντίθετον τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν κόσμον διά νά τόν παραδώσῃ εἰς τούς δαίμονες. Οἱ δαίμονες διά δολιότητος καί πανουργίας τῇ ἀφελεῖ συνδρομῇ τῶν ἀνθρώπων ἔλαβον δύναμιν καί ἐξουσίαν. Τέλος ἔπληξε τόν ἄνθρωπον τῷ κέντρῳ τοῦ θανάτου. Ἐπέφερεν εἰς τό ἀνθρώπινον γένος τό κτύπημα τοῦ θανάτου. Καί ἄλλα πολλά δεινά ἐπῆλθον εἰς τούς ἀνθρώπους συνεπείᾳ τῆς πτώσεως.

Δεν ειναι ποτε αργα να ξανασηκωσουμε τα φτερα μας.Αρκει μια στιγμη ταπεινοφροσυνης.


Ανθρωπους με καθαρο νερο στην ψυχη τους χρειαζομαστε


Μια που έρχεται η ώρα για εκλογές,
Μια κυβέρνηση θα φτιάξουμε που λες
Μια κυβέρνηση που θα χει αποδοχή
Και θα δώσει στον λαό προοπτική.
Υπουργό Οικονομίας τον κυρ Μήτσο
Τον μανάβη που 'χει 4 παιδιά
Υπουργίνα Γεωργίας την Ελένη
Που η μέρα της νυχτώνει στα καπνά
Υπουργό για της Παιδείας την Αρχή
Τον υπέροχο φτωχό καθηγητή
Που διδάσκει μεροδούλι τα παιδιά μας
Και τα λόγια του χαϊδεύουνε τ'αυτιά μας.
Και πρωθυπουργό βεβαίως,
Θα 'χω εσένα που σαι νέος
Κάθε μέρα να τα «χώνεις»
Καθεστώτα να μην σηκώνεις.
Υπουργό για την Υγεία τον γιατρό
Στο Ιράκ που 'χε φύγει για καιρό
Υπουργό Εξωτερικών τον ποιητή
Που μιλά για της Ελλάδας την πνοή
Υπουργό Πολιτισμού γέρο ζωγράφο
Ομορφιές που ζωγραφίζει μες το πάρκο
Κι Υπουργό για το Αιγαίο τον ψαρά
Που δεν ξέρει τι να κάνει στη στεριά
Υπουργό Δικαιοσύνης κάποιον Γιάννη
Που συγχώρεσε τον Γιάννη τον Αγιάννη
Και Υπουργό Εσωτερικών μια μητέρα
Που αγωνίζεται στο σπίτι όλη μέρα
Και πρωθυπουργό βεβαίως,
Θα 'χω εσένα που σαι νέος
Κάθε μέρα να τα «χώνεις»
Καθεστώτα να μην σηκώνεις.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Λογω γιορτων σας κερναμε μια συνταγουλα.........ε?

Για τη συνταγή αυτή θα χρειαστούμε...
1 πακέτο φύλλο κρούστας
3 φλιτζάνια ζάχαρη
4 αυγά
1 κεσεδάκι γιαούρτι
1 ξυλάκι κανέλας
1/2 ποτήρι ελαιόλαδο
2 βανίλιες
1 φακελάκι μπέικιν πάουντερ
ξύσμα από ένα πορτοκάλι
την φλούδα απο ένα πορτοκάλι
1 1/2 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού 
 
Αυτή ή πορτοκαλόπιτα θα μπορούσε να θυμίζει και άλλα γλυκά όπως ραβανί με άρωμα πορτοκάλι, ή ακόμα και γαλακτομπούρεκο με extra δόση πορτοκαλιού.
Είναι πανεύκολη στην παρασκευή της.
Σε ένα μεγάλο μπολ χτυπάμε τα αυγά ελαφρά και ανακατεύουμε χρησιμοποιώντας το σύρμα με το ένα φλιτζάνι ζάχαρη, το γιαούρτι, το ελαιόλαδο, τις βανίλιες, το μπέικιν πάουντερ και το ξύσμα του πορτοκαλιού.
Όταν ομογενοποιηθούν τα υλικά μας (δεν θέλει και πολύ κόπο)προσθέτουμε σιγά σιγά τα φύλλα κρούστας.
Εδώ θέλω την φαντασία σας... Μπορείτε να τα κόψετε σε κομματάκια, να τα τσαλακώσετε ή να τα απλώσετε σε στρώσεις βάζοντας μία στρώση φύλλο, λίγη απο την γέμιση, ξανά φύλλο κ.ο.κ. Μια εξίσου καλή ιδέα είναι τα πιάσετε σαν βεντάλια (δηλαδή να τα σουρώσετε) ένα ένα και να τα τοποθετήσετε στο ταψί.
Εγώ προσωπικά προτιμάω να τα κόβω σε μικρά κομμάτια,να τα βουτάω τσαλακωμένα στην γέμιση και στην συνέχεια να τα αραδιάζω στο ταψί.

Όποιον τρόπο και αν ακολουθήσετε θα γίνει εξίσου όμορφη η πορτοκαλόπιτά σας.
Ψήνουμε την πορτοκαλόπιτα στους 175 βαθμούς για 30 λεπτά.
Εντωμεταξύ ετοιμάζουμε το σιρόπι. Σε ένα κατσαρολάκι ανακατευούμε 1 1/2 ποτήρι νερο με το χυμό πορτοκάλι,τα 2 φλιτζάνια ζάχαρη, το ξυλάκι της κανέλας και την φλούδα του πορτοκαλιού.
Τα αφήνουμε να βράσουν για 5 λεπτά και εν συνεχεία τα κατεβάζουμε απο την φωτιά.
Αφαιρούμε την φλούδα του πορτοκαλιού για να μην πικρίσει το σιρόπι. Το αφήνουμε να κρυώσει ελαφρά.
Βγάζουμε την ψημένη πορτοκαλόπιτα απο τον φούρνο και την αφήνουμε για λίγο να κρυώσει (περίπου 10 λεπτά).
Μόλις το σιρόπι μας κρυώσει λίγο, περιχύνουμε την πορτοκαλόπιτα.
Μην νομίσετε οτι το σιρόπι είναι πολύ. Το πολύ σε 2 ωρίτσες θα το έχει απορροφήσει όλο.
Αφού η πορτοκαλόπιτα "πιεί" όλο της το σιρόπι είναι έτοιμη για σερβίρισμα.
Καλή σας απόλαυση!
 
 

ΕΛΛΑΔΑ.

Οσο κι αν το θελουν καποιοι δεν θα σταματησει να κυματιζει!!!

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Φτου κακα..................Ολοι τους!!!

Ποιος δεν είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει
Να τρέφει όλους τους αργούς,
να έχει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα
Να' χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
το κλέφτη να γυρεύουνε.
Γ.Σουρής (1919)





Το πολιτικό μεθύσι                                               
μ' έζησε και θα με ζήσει
θέλω να έχω κ' εξουσία
πήτε τήνε και μανία...
Να με ιδεί εξουσιαστή
η Πατρίδα κι ας χαθεί!
λυτρωτή της να με κράξει
και, στο διάολο, ας βουλιάξει!
Εμέ η δόξα να μου ζήσει,
και το Έθνος ας ψωφήσει!
Λασκαράτος (1901)




Φυσικα και θα πιστεψουμε στη φαντασια μας.Ειναι η μονη αληθινη...


Για ονομα του Θεου,μη μιλατε κι αφηστε με να σας αγαπω!
 

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Προσοχη στις αποσπασεις...ειναι απο ααααλλο παραμυθι....

Ένας λύκος, ένα μπαρμπουνάκι και μια απεργία.

 

Φέτος το καλοκαίρι σε ένα μακροβούτι είδα στον βυθό έναν λύκο να κυνηγάει ένα κατακόκκινο μπαρμπουνάκι. Ξαφνιάστηκε κι αυτός που με είδε, σταμάτησε –την γλύτωσε το ψαράκι – και μου έκανε νόημα να βγούμε στην επιφάνεια. Ανέβηκα, ανέβηκε κι αυτός. Μόλις τινάξαμε κι οι δύο τα νερά από τα κεφάλια μας μου λέει.
-Τώρα βρήκες να εμφανιστείς ρε φίλε;  Ξέρεις πόσο καιρό κυνηγάω το μπαρμπούνι;
-Συγνώμη, του απαντάω, αλλά εγώ νομίζω πως η θέση σου είναι στο δάσος να κυνηγάς την κοκκινοσκουφίτσα.
-Κι εγώ το ίδιο νομίζω αλλά μου έδωσε απόσπαση ο υπουργός παραμυθιών. Για τις ανάγκες της υπηρεσίας.
-Και το μπαρμπουνάκι γιατί το κυνηγάς;
-Είναι ταραχοποιό στοιχείο. Το είδα που μιλούσε με έναν κόκκινο αστερία.
-Τι βλακείες είναι αυτές. Δεν πρέπει να ανακατεύουμε τα παραμύθια με την πολιτική.
-Γιατί όχι φίλε μου. Με τα παραμύθια διαχειρίζεσαι την φαντασία των ανθρώπων. Με την πολιτική διαχειρίζεσαι τα όνειρά τους.

Μη φοβαστε ν'αγαπατε....

Ο φόβος. Σκοτεινό συναίσθημα επερχόμενου κινδύνου. Γεννήθηκε στην ψυχή του ανθρώπου όταν δεν υπάκουσε στην εντολή του θεού που ήταν να μη φάει από το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού. (Bugman, το ξύλο είναι συμβολικό.) Το πρώτο που συνέβει μετά την "πτώση" ήταν ότι ο Αδάμ και η Εύα ντράπηκαν γιατί κατάλαβαν ότι είναι γυμνοί και κρύφτηκαν φοβούμενοι την κρίση του θεού. Έκτοτε, κι επειδή ο άνθρωπος εξακολουθεί να ζει στην αμαρτία, ο φόβος κυριάρχησε στην ύπαρξή του περισσότερο από κάθε άλλο συναίσθημα. Φοβάται ακόμα και τη σκιά του. Η ζωή ετούτη εύστοχα ονομάζεται αυτοκρατορία του φόβου. Ακόμη και η επιστήμη, κακώς χρησιμοποιούμενη, αποτελεί πηγή φόβου. Ο άνθρωπος παρόλη τη γνώση και δύναμη που διαθέτει, είναι έμφοβος. Πως όμως φεύγει ο φόβος? Μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτόν? Ο λόγος του θεού μας πληροφορεί - "Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν· και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη."
(Ά Ιωάννου 4,18)
  Με την εκπαίδευση που δεχόμαστε ως παιδιά συνεχώς κι επίμονα απ’ όλους τους αποδεκτούς φορείς κοινωνικοποίησης δηλ. γονείς, συγγενείς, δασκάλους, κ.λ.π., ότι η εκδήλωση των φυσικών συναισθημάτων δεν είναι ούτε αρεστή, ούτε επιτρεπτή σε ένα πλαίσιο στο οποίο χρειάζεσαι να είσαι αρεστός για να επιβιώσεις ψυχικά και σωματικά.
Οι άνθρωποι έχουν μόνο δύο φυσικούς φόβους: την πτώση από μεγάλο ύψος, και τους ξαφνικούς δυνατούς θορύβους. Αν ανεβάσουμε ένα μικρό παιδί σε μια ψηλή εξέδρα – οποιοδήποτε παιδί – δεν θα κατέβει, γιατί διαθέτει έναν έμφυτο φόβο για το ύψος.
Όσον «θαρραλέος» κι αν πιστεύω ότι είμαι, αν κάποιος πυροβολήσει πίσω μου, θα εκπλαγείτε με την ταχύτητα που θα σκύψω…
Αυτές είναι οι φυσικές φοβίες: του ύψους και των δυνατών θορύβων. Μας έχουν δοθεί από την φύση μας προκειμένου να προστατευόμαστε σωματικά. Μας βοηθούν, στην κυριολεξία, να επιβιώσουμε.
Ποιούς άλλους φόβους έχετε; Τον φόβο του θανάτου; Της αποτυχίας; Της μοναξιάς; Της απόρριψης; Την υψοφοβία; Του αγνώστου; Φοβάστε τη γνώμη που έχουν για σας οι φίλοι και οι γείτονες; Τα φίδια; Τα ποντίκια; Τις αράχνες; Την αγοραφοβία; Και πάει λέγοντας…
Καταλήγουμε να έχουμε ένα εκατομμύριο αφύσικους φόβους που μας κάνουν δυστυχισμένους, και μεταφέρουμε αυτές τις φοβίες στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Όπως έχει καταγραφεί τόσο όμορφα στη Βίβλο: «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα». Αυτό είναι το αυθεντικό νόημα της αμαρτίας…
Είναι πράγματι ασύλληπτος ο αριθμός των ανθρώπων που σπαταλούν το 90% της ενέργειάς τους βασίζοντας καθημερινές επιλογές τους στο φόβο! Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα των ανθρώπων. Αν στην ζωή σας μάθετε να επιτρέπεται στον εαυτό σας να βιώνει φόβο, θλίψη, θυμό, ζήλια, και δεν προσπαθείτε με νύχια και με δόντια να αποτρέψετε την έκφραση αυτών των ανθρώπινων συναισθημάτων, όταν αυτά φυσικά εμφανίζονται, τότε θα μπορέσετε ίσως κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα να αισθανθείτε και αγάπη για τους άλλους…
Αν στη ζωή σας κατορθώσετε να μην υπάρχουν άλλοι φόβοι πέρα από τους φυσικούς, τότε κατευθύνεστε προς μια ζωή πληρότητας.
Όλοι μας δυστυχώς τείνουμε πολύ συχνά στη ζωή μας να παίρνουμε σημαντικές αποφάσεις, οι όποιες βασίζονται σε υποσυνείδητους φόβους. Οι φόβοι που δεν γίνονται από μας αποδεκτοί και – γι’ αυτό – δεν βιώνονται συνειδητά, «τρυπώνουν» στο υποσυνείδητο, αφού μόνο εκεί μπορούν ανενόχλητα να συνεχίσουν να υπάρχουν αλογόκριτα…
Ο φόβος του να μη σε αγαπούν, ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος μήπως δεν φέρεσαι σωστά, ο φόβος του τι σκέφτονται οι άλλοι, έχουν προκαλέσει τις περισσότερες παιδικές αυτοκτονίες σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν έχετε παιδιά, θα ήθελα να πάτε στο σπίτι απόψε και να σκεφτείτε μόνοι σας πόσα «εάν» ακολουθούν την δήλωση «Σ’ αγαπώ…»;
Δεν είναι σπάνιο δίπλα σε ένα παιδικό φέρετρο να ακούς τους γονείς να μονολογούν: «Γιατί ήμουν τόσο σκληρός μαζί του; Γιατί δεν μπόρεσα να δω την ομορφιά αυτού του παιδιού; Γιατί παραπονιόμουν που έπαιζε ντραμς κάθε νύχτα;… παραπονιόμουν διαρκώς. Απόψε θα έδινα τα πάντα για να τον ακούσω να παίζει ντραμς …».
Η πληρότητα στη ζωή είναι για κείνους που δεν φοβούνται τι θα πουν οι γείτονες, για τους ανθρώπους που δεν φοβούνται μήπως δεν είναι αγαπητοί.
Το άρθρο βασίστηκε σε απόσπασμα του βιβλίου της Elisabeth Κubler-Ross "Θάνατος: μια αλλαγή ζωτικής σημασίας", εκδ. Έσοπτρον.